De grote tegenstrijdigheid van het ouderschap
Elke moeder zal het met mij eens zijn dat de liefde voor je kind alles overstijgt. Ik kan zelf ook heerlijk zwelgen in de liefde voor mijn kind: weke knieën, verliefde blikken, alles. De laatste tijd realiseer ik me echter steeds meer dat er een grote tegenstelling verbonden is aan het ouderschap. Ik hem hem inmiddels geaccepteerd maar deel hem graag met jullie.
Stel je de volgende situatie voor:
Ik ben DOL op mijn kind (serieus: beste, knapste en liefste kind ooit!) maar soms heb ik behoefte aan wat tijd voor mijzelf. Lang douchen, op de bank zitten zonder dat iemand ‘Boekje, boekje’ roept, even alleen naar het toilet… je kent het wel.
Dan is de dag daar, ik heb me er al een paar dagen op verheugd. Zoonlief gaat naar oma en deze mama is alleen thuis om te solliciteren en te studeren (en om stiekem dus lang te douchen en even rustig op de bank te zitten met een serie). Ik heb me al helemaal geïnstalleerd op de bank met wat lekkers (dat ik niet hoef te delen!) en dan komt het: Ik mis hem.
WAAROM??? Eindelijk tijd voor mijzelf en het enige dat ik wil is dat mijn zoontje thuiskomt om te knuffelen en te spelen. Het is om gek van te worden.
Deze situatie doet zich ook voor als ik met vriendlief twee dagen er tussenuit ga. Even wat tijd en aandacht voor onszelf en ook daar kan ik ontzettend naar uitkijken. Maar als het dan eenmaal zover is, mis ik mijn kind en is het daarom toch iets minder leuk dan ik had verwacht.
Soms heb ik er zelfs last van als zoonlief ‘s avonds heerlijk ligt te slapen. “Hè hè, eindelijk in bed.” En een uur later denk ik: “Hmm, zou ik hem nog heel even een kusje kunnen geven?”
Lieve mama’s, hebben jullie dit ook? Of is dit weer een van die dingen waar mijn vriend over zou zeggen: “Wat wil je nou? Make up your damn mind, woman!”
Lees ook: 10x gratis me-time…
Bron hoofdbeeld: Stockfresh