Coby: “Mijn dochter kwam met een vliegende start”
Het dochtertje van Coby(33) is van baby af aan een avonturierster. In de buik was ze al lekker aan het dartelen en buitelen. Haar ouders dachten ook wel dat ze avontuurlijk werd, maar dat het ook letterlijk zou beginnen bij haar geboorte…
“Tijdens het avondeten krijg ik een voorgevoel dat ik vannacht ga bevallen, precies met 38 weken. Hoewel er op dat moment nog niets aan de hand is, brengt mijn man toch onze zoon naar opa en oma om daar een nachtje te logeren. Ook lekker; mocht het nou toch niks zijn, hebben wij wel een lange nacht slaap.”
De vliezen breken
“Die avond ga ik lekker vroeg slapen. Ik schrik wakker van een nat bed. He bah, heb ik nou echt in mijn bed geplast?! Maar terwijl ik naar de wc loop, besef ik me dat mijn vliezen net zijn gebroken. Dit ruikt heel anders! En bovendien; ophouden lukt echt niet, het blijft maar doorstromen. Het is nu omstreeks middernacht 00.00u en ik bel de verloskundige. De stagiaire neemt op en zegt me weer te bellen als ik een uur lang flinke weeën heb. We bellen ook mijn zusje; zij is verpleegkundige en we hebben haar gevraagd bij de bevalling te zijn. Vooralsnog voel ik het alleen een beetje rommelen. Dus we verschonen ons bed en gaan weer slapen.”
Het lichaam wil maar één ding: het kind eruit
“Maar dan… Ineens barst het los. De ene wee na de andere volgt elkaar in recordtempo op. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en probeer alle houdingen die ik maar kan bedenken om ze op te vangen, maar er is geen beginnen aan. Dit is één grote wee. Ik raak in paniek en ook mijn man kan me even niet goed helpen. Hij belt de verloskundige dat ze nu moet komen, want dit gaat wel erg hard en ondertussen probeert hij mij rustig te houden. Uit alle macht probeer ik me op mijn adem te richten. Dat lijkt nu het enige wat ik nog enigszins kan sturen. Voor de rest ben ik volledig de controle over mijn lichaam kwijt. Dat doet echt volledig waar het zelf zin heeft, namelijk: uit alle macht dat kind eruit werken. ”
“Ik sta aan de rand van het bed te wiebelen en probeer de kracht uit mijn benen te halen om iets op te vangen van de pijn en paniek die ik heb. Mijn man holt ondertussen heen en weer tussen de voordeur en weer naar boven naar onze slaapkamer. Hij weet het even ook niet meer en wil zo graag dat de verloskundige komt. Wat duurt dat lang!”
“Op het moment dat hij weer boven is, merk ik dat ik het gevoel krijg dat ik moet poepen. Oh nee; dit herken ik van mijn vorige bevalling. Dit wil ik nog niet! Dit kan niet! We moeten nog naar het ziekenhuis en belangrijker; er is nog geen verloskundige! Ik roep tegen hem dat hij nog een keer moet bellen en knijp mijn benen dicht, heel hard. Hij loopt naar beneden, naar de telefoon. Vanaf dan is het één grote waas… Mijn man vertelt dat hij me een oerkreet hoort schreeuwen.
En dan is ze er!
Flatsch! En dan is ze er ineens. Een kleine, blauwe baby in een enorme ravage van bloed midden op de grond in onze slaapkamer. Onze dochter is geboren. Precies anderhalf uur nadat mijn vliezen zijn gebroken. Mijn man spurt de trap op en ziet nog net hoe ik haar in totale shock van de grond af pluk en tegen me aan houd. Verder weet ik niets te doen. De navelstreng is gescheurd en bungelt uit mijn baarmoeder heen en weer.
Mijn man trekt de baby uit mijn armen en klopt stevig op haar rug. Ze is ook geschrokken want ze geeft nog geen enkele kik. Voor hem is dit het meest heftige moment van de bevalling: zelf je kind laten huilen nadat het ter wereld komt. Gelukkig lukt hem dit vrij snel. Ze pruttelt een beetje en hij wikkelt haar in ons dekbed en spurt vervolgens de trap af om de verloskundige uit de auto te trekken.
Lees ook: 20 dingen die je moet weten over een bevalling
Samen hollen ze naar boven. Daar sta ik er nog hetzelfde bij als net en onze kleine meid ligt bij te komen in ons dekbed. Even weten ze niet wat te doen. Op dat moment komt mijn zusje naar boven gehold – de voordeur stond nog open. Zij overziet de situatie in een oogopslag en weet direct wat te doen. Wat ben ik dankbaar voor haar kordate optreden. Mijn zusje verzorgt mij en de verloskundige neemt direct de zorg voor onze dochter op zich. Zij moet snel een navelklem want anders bloedt het wondje van de navelstreng veel te lang.
Het duurt een tijd voordat alle paniek bij mij weg is. Pas nadat onze dochter goed onderzocht is en bij mij op m’n borst ligt, kom ik weer een beetje bij zinnen. Mijn ademhaling wordt langzaam weer rustig en de grootste waas van paniek verdwijnt. Wat was dit een nare ervaring en wat ben ik blij dat alles goed met haar is. Op een grote bult op haar hoofd na. Die heeft ze gelukkig niet opgelopen door de val zelf, maar door de kracht waarmee ze door de baarmoedermond is gestuwd.
Half jaar later…
Er gaat echter geen dag voorbij of ik denk niet aan de bevalling. Ik kijk bewust geen programma’s over bevallingen op tv en verhalen van andere vrouwen ga ik ook het liefste uit de weg. Dit was een heftige ervaring die ik nooit meer over wil doen. Sterker nog; op dit moment denk ik niet dat er ooit nog een derde kindje komt.
Aan alle mensen die tegen mij of mijn man gezegd hebben: “wat heerlijk zo’n vlotte bevalling!”, die wil ik vragen nog eens na te denken bij de volgende keer dat je zoiets zegt. Het doet mij in ieder geval pijn. Ik zeg niet dat iedere bevalling nou 24 uur of langer zou moeten duren, zeker niet. Maar dit tempo en deze paniek gun ik niemand.
Lees ook: “Ik had een heel saaie bevalling”
Ooit komt vast de dag waarop ik met trots terug kan kijken naar deze ervaring. Het is zoals mensen zeggen; een pure, echte bevalling geweest. Zo bevallen de vrouwen in Afrika ook. Dat is allemaal waar en heel mooi gezegd, maar voor mij had het niet zo gehoeven. Ik heb geen wens gehad om het in mijn eentje te kunnen doen en ook staand zou niet mijn eerste keus zijn geweest. Het is zoals het is en onze kleine avonturierster heeft later natuurlijk wel een bijzonder verhaal te vertellen over haar vliegende start!
Bevallingstrauma? Praat erover! Voor meer info: Stichting bevallingstrauma.nl
Bron hoofdafbeelding: Pixabay