Rachel (40) heeft anorexia: “Ik kon niet meer traplopen”
Rachel wilde na haar twee zwangerschappen ‘het perfecte lichaam’ en begon met trainen. Na twee jaar was haar lichaam kapot. “Ik kon niet eens meer traplopen.” Diagnose: anorexia. Nu vecht ze tegen haar lichaam en runt een gezin met twee kinderen. Rachel is moeder en heeft anorexia. Ze vertelt haar verhaal.
“Het begon eigenlijk met dat ik voor de gein eens op de crosstrainer ging zitten, die hadden we net gekocht. Ik wilde mijn zwangerschapskilo’s kwijt, weer mijn oude lichaam terug. Ik trainde twee, drie keer in de week, maar daar hield ik al gauw mee op. Ik moest zweten en twee keer douchen op een dag, ik had er geen zin meer in. Later ben ik weer begonnen. Op een gegeven moment trainde ik zeven dagen in de week, tweeënhalf uur per dag. Daar bleef ik mee doorgaan, totdat ik lichamelijke klachten kreeg.
Toen begon het braken. Spontaan, ik zou nooit een vinger in mijn keel steken. Het begon op een avond, toen we allemaal een Marsijsje hadden gegeten als toetje. Die kwam er bij mij weer uit. Ik vroeg aan de anderen of ze daar ook last van hadden gehad, ook misselijk waren geweest. Niemand had er last van. Het zou bij mij wel verkeerd gevallen zijn, dacht ik. De dag erna gebeurde het weer, en daarna weer. Op een gegeven moment kwam alles er steeds uit. Mijn lichaam was kapot.
De huisarts vroeg: “Waar is de rest van jou?”
Ik had nooit het idee dat ik een eetstoornis had. Ik was ook niet gefocust op eten, ik at alles wat ik lekker vond. Ging ook gerust naar de McDonald’s. Tot ik bij de huisarts was voor mijn dochter. De huisarts vroeg: “Waar is de rest van jou?” Ik begreep haar niet. “Mijn man is aan het werk en mijn andere dochter zit op school”, antwoordde ik met mijn blonde hoofd. Ik moest terugkomen en er werden onderzoeken gedaan.
Mijn omgeving had het toen allang in de gaten. Mijn buurvrouw groette wel eens met “Hé Anna!” Ook mijn man zei: “Je wordt nu wel erg mager”, maar ik zei “Zolang ik zelf nog niet tevreden ben ga ik door.” Toen bleek dat mijn bloedwaardes heel slecht waren schrok ik daar wel erg van. Ik trainde toen al niet meer. Mijn man had alles verkocht, want ondertussen had ik een halve fitnessstudio thuis. Ook mijn lichaam kon het niet meer aan, ik kon niet eens meer traplopen. Het werd niet snel beter. Mijn bloedwaarden bleven dalen en ik verloor nog steeds gewicht.
Lees ook: “De papa en mama konden niet meer voor het kindje zorgen”
Ik heb twee dochters, 12 en 13 jaar oud. Dat is lastig, echt heel lastig. “Mama, kom we gaan naar de stad!” “Mama kan niet, mama heeft pijn.” Mama eet wat, daarna moet mama naar de wc. Mama slaapt niet ’s nachts, want dan heeft ze pijn. Het is niet alleen het braken, ik heb ook de hele dag diarree. Elke dag is het afwachten hoe ik me voel en wat ik kan doen. Soms slik ik gewoon aspirine en denk ik go go go. Daar heb ik dan achteraf natuurlijk wel last van. Ik heb wel een rolstoel, maar daar ga ik niet inzitten! Daar ben ik te eigenwijs voor.
De kinderen waren vier en vijf toen het bij mij misging. Ze weten dus eigenlijk niet beter. Ze krijgen er nu natuurlijk meer van mee dan vroeger, maar daarvoor krijgen ze hulp en begeleiding. Ik zie gelukkig niet dat ze nare dingen aan mijn ziekte overhouden. De artsen zien dat ook niet.
Ze zien natuurlijk wel in dat het anders gaat bij vriendinnetjes. Die gaan een dagje naar de Efteling of lekker uit eten. Ook dat zit er bij ons niet in. Het kan wel, maar dan moet ik zo vaak naar de wc, dat is gewoon niet leuk. Op vakantie gaan kan ook niet, ik kan niet vliegen of ver reizen. Maar dan gaan we wel dagjes weg of ze gaan mee met familie of vrienden. We hebben zelf een keer bepakt en bezakt gestaan en gezegd: “Kom we gaan een dag naar de Efteling!” Maar toen hadden ze geen zin, haha!
“Laat dat perfecte lichaam toch zitten!”
Hoe mijn toekomstplaatje eruit ziet? Eerst veertig kilo aankomen. Ik wil weer spontaan dingen kunnen doen, een stukje fietsen bijvoorbeeld. Ik zit nu in een herstelproces, mijn lichaam moet weer eten binnenhouden. Dat gaat soms goed, dan zit ik op 34 of 35 kilo, maar dan gaat het weer mis en dan zak ik weer naar 23 kilo. De artsen hebben geen idee waarom ik niks binnen kan houden. Het zit tussen mijn oren, zeggen ze. Mijn lichaam moet de stijgende lijn een keer vasthouden, maar ja, hoe?
Anorexia komt dus niet alleen voor bij jonge meiden. Ik was zelf 30 toen het begon. Ik wil laten zien dat het echt niet goed is. Als je alles hebt wat je harte begeerd, een man en kinderen, laat dat perfecte lichaam dan toch zitten! Als ik nu terugkijk op mezelf denk ik ook: je bent gek in je hoofd! Al weeg je 80 of 90 kilo, als je alles hebt en je bent gelukkig maakt dat niks uit.”
Wil je meer weten over Rachel? Op www.lafamiliab.nl houdt ze een blog bij over haar gezondheid en haar gezin.