Ik ben (ook) geen klassenmoeder, sorry!
Denise Meijer
Afgelopen donderdag schreeuwde moederlijk Nederland moord en brand.
Tekstschrijfster Hanneke Meinster gaf namelijk, door middel van een column voor RTLnieuws, toe dat zij helemaal geen zin heeft om te helpen op de basisschool van haar kinderen. De reden van haar pertinente weigering?
“We moeten al zoveel,” stelt Hanneke en weet je? Ergens heeft ze gelijk ook. Niet iedere moeder heeft het in zich om klassenmoeder te worden. Ik dus ook niet!
Hulpmama tijdens het LOCO-uurtje
En ja, ik ben een moeder die best haar steentje bij wil dragen op school. Maar, (wat erg, kuch!) de dans ontspringt omdat ze eigenlijk altijd met een baby op haar linkerheup loopt.
Zo wordt toezicht houden tijdens de excursie naar de kinderboerderij lastig. Net zoals het soppen van de klas en het fungeren als ‘hulpouder’ tijdens het wekelijkse LOCO-uurtje.
Een tot het kinnetje hangende snottebel
Het laatste heb ik trouwens wel gedaan hoor. Toen ik nog zwanger was. Kortdurend, dat wel. Want ik bemerkte dat hormonen, dikke buik, de eveneens wekelijkse ziekenhuisafspraken en een klein dozijn aan kleuters me snel teveel werden. De laatste druppel viel toen er werd verwacht dat ik (en ik overdrijf niet) een groene, vieze, tot op het kinnetje hangende snottebel weg zou vegen bij een kleutertje die trouwens meer interesse had in het opslurpen van het groene sliertje aan nasale slijm.
Geen klassenmama materiaal
Conclusie? Ik ben, net als Hanneke, geen klassenmoeder-materiaal. Simpelweg, omdat ik van mijn eigen kinderen de snottebel al lang en breed met mijn blote handen van het toetje had geveegd en dit nu bijna kokhalzend (met een zakdoekje) moest doen bij het guitige, snotvretende jongetje wat naast mij zat. Om het even wat grover te zeggen: ik vind mijn eigen kinderen (het gros van de tijd) ge-wel-dig en ik kan veel van ze hebben. Maar ik heb absoluut geen ambitie om me bezig te houden met andermans kroost.
Lees ook: Help, ik ben niet perfect, maar ik houd wel van je!
Spetterpoep in het toilet
Ja, één keer in de zoveel tijd als er een vriendje komt spelen. Maar die moet me dan niet vragen of ik zijn kont af wil wegen na een flinke lading spetterpoep wat tevens ook tegen de achterste tegels zit. Ik doe het wel hoor, daar niet van. Maar niet van harte, laat ik het daar op houden, want kleuter of niet: ik kan daar gewoon niet tegen. Het lijkt me ook bijna overbodig om te zeggen dat het luizenmoederschap geen taakje is waar ik mezelf voor zou opgeven. Maar -eerlijk is eerlijk- ook de schoolreisjes laat ik verstek gaan voor de ouders die het WEL oprecht leuk vinden om op te treden als (semi-)leerkracht, billenveger, of snotverdelger.
Compensatie
Ik compenseer dit alles dan weer wel door wc-rolletjes te sparen, de lege potjes babyvoeding te bewaren en door op vrijdag uitgebreid koffie te drinken met een handjevol mede-moeders. Ik maak kunstwerkjes voor tijdens het kerstdiner, doe netjes wat er van me wordt gevraagd en ben onwijs dankbaar voor de moeders die WEL met plezier, actief bezig zijn op school en met liefde de snottebelletjes van mijn spruit zijn toet vegen.
Zonder deze moeders had er namelijk veel niet mogelijk geweest met betrekking tot de leuke uitjes, geinige knutselmiddagen of het tenenkrommende ‘ge-LOCO’ op de dinsdagochtend.
Zonder deze moeders had ik ZELF als klassenmoeder aan moeten treden om dit alles nog mogelijk te kunnen maken. Oef… Stel je eens voor!
Bron hoofdafbeelding: Flickr