Hallo moeder van dat krijsende kind
Denise Meijer
Ik zag je lopen vanmiddag. Of eigenlijk: Ik zag je staan.
Kijkend naar het kleine hoopje mens wat over het koude grind gedrapeerd lag als een angstaanjagend, gillend schapenvel. Dat kleine mensje wat voor een ieder wat langsliep onmogelijk te missen was dankzij het indrukwekkende (mag ik dat zeggen?) aantal aan decibellen wat er uit zijn strotje kwam.
Ik zag je denken: Kan het nog erger? Wetende dat elke passant naar je keek en een duidelijke mening had over wat er afspeelde, op de grond. Onder jouw, moederlijke supervisie. En erger? Dat kon het! Want hij kon nog harder gillen en jij kon NOG harder blozen. Ik durf zelfs te wedden dat ik een druppel zweet zag glimmen in de ijzige winterzon. Daar naast de opgezwollen, kloppende ader die een paar minuten eerder al was verschenen op het midden van je hoofd
Lees ook: De moeder die ik super hard veroordeel…
Ik wist niet of je zou gaan gillen of gaan huilen, of je je kind op zou pakken, mee zou slepen en misschien thuis een pak voor zijn broek zou geven? Op dit punt zag ik je misschien eerder een potje valium uit je binnenzak trekken om jezelf uit je lijden te verlossen. Al was het maar voor even. In ieder geval lang genoeg zodat jouw lieve, kleine fluitketel op de grond een beetje tot bedaren zou zijn gekomen, of misschien even buiten adem zou zijn geraakt.
Ik had op dat moment zoveel tegen je willen zeggen en ik had ook echt heel veel tegen je KUNNEN zeggen.
Ik had je opvoedkundige tips kunnen geven. Met gevaar voor eigen leven en hypocriet als ik zou zijn. Want om eerlijk te zijn? Ik doe ook maar wat!
Ik had je een hart onder de riem kunnen steken. Of een fles wijn, omdat je die op dit moment ECHT nodig had.
Ik had je ook kunnen veroordelen. Met in mijn gedachten alle pedagogische oplossingen die ik tijdens mijn korte moederschaps-carrière van Google heb geplukt.
Lees ook: 10x dit maakt mama KNETTERGEK!
Maar in plaats van dit alles doe ik liever iets anders, namelijk: Je bedanken!
Niet zozeer voor het feit dat jij en je kind me iets te overdenken hebben gegeven, of omdat ik wel houd van een beetje leedvermaak tijdens een doodsaaie en verrekte koude wandeling die ik sowieso liever niet had gemaakt vandaag…
Nee, ik bedank je omdat ik me voor even (heel even) geen mislukking van een moeder voel. Omdat mijn kinderen kennelijk niet de enige zijn die zich misdragen en jouw kind me misschien zelfs wel doet inzien dat die van mij ‘best wel meevalt’. In ieder geval vandaag.
Dus, lieve moeder van dat krijsende kind,
Ik zeg: “Dankjewel!”
Omdat je mij vandaag het gevoel hebt gegeven dat het ook geen zeldzaamheid is om op zo een moment met een mond vol tanden te staan. Niet wetende wat je moet doen om de veroordelende blikken af te wenden. Wachtend op het moment dat je kind tot inzicht komt, of zijn stemmetje kwijtraakt door het onuitstaanbare gegil en getier zonder duidelijk, aanwijsbare reden.
Lees ook: Ik ben de moeder van dat kutkind
Dit is hetgeen wat mij op deze, specifieke momenten (Je weet wel: het moment wat jij nu volop aan het doormaken bent) weerhoud om dat potje valium uit de binnenzak van mijn bodywarmer te trekken en knock-out te gaan tot mijn kind op kamers zit.
Lieve moeder, bedankt!
Voor het gevoel dat ‘ik niet de enige’ ben.
Bron beeld: Flickr