Waar is mijn lieve meisje gebleven?
We zitten met onze 2,5 jarige dochter, om het even zachtjes uit te drukken, in een lastige fase. Pittig, moeilijk, niet te doen, energie slurpend, ik wil met mijn (of haar) hoofd tegen de muur rammen. Zo’n fase zeg maar. Ging het ouderschap ruim twee jaar best oké, is dat opvoeden sinds een paar maanden echt een behoorlijke uitdaging geworden.
Gillend gek
Waar is dat lieve meisje gebleven? Nou, niet in ons huis in ieder geval. Ze is overgenomen door iets anders. Heb ik niet goed opgelet en heeft de heks van Sneeuwwitje haar iets gegeven? Is ze omgeruild voor een look-a-like? Werkelijk alles lijkt een reden voor haar om dwars te liggen. Ze is continu de grenzen aan het opzoeken. En heeft ze die grenzen gevonden? Dan gaat ze daar lachend overheen. Gillend, het liefst.
Paar voorbeelden:
- Ze ramt net zo lang met haar vork op de tafel tot we óf heel boos worden óf door het tafelblad kunnen kijken. En worden we héél boos? Dan probeert ze in een paar armzwaaien alles wat binnen handbereik ligt van tafel af te smijten; bestek, borden, pannen, drinken. Serieus, ze lijkt dan wel bezeten! Alsof ik naar een scène van ‘The Exorcist’ aan het kijken ben.
- Zet ik alvast haar krukje klaar zodat zij haar handjes kan wassen? Stom! Fout! Verkeerd! What was I thinking?! Janken natuurlijk, want dat krukje zet ze zelf wel even neer. Dus eerst moet het krukje weer naar de beginpositie (dat ze zelf doet) dan loopt ze de ruimte uit, loopt weer naar binnen, pakt het krukje en zet hem neer op exact dezelfde plek waar ik hem 5 minuten daarvoor ook al had neergezet. Prima als je de tijd hebt, maar meestal is dit als je haast hebt.
- “Olivia, wil je de roze regenjas aan of de bruine winterjas?” Ze antwoordt: “Bruine winterjas“. “Ok, kom maar hier met je armpjes. Wat is er?! Waarom krijs je zo?” dochterlief; “IK WIL MIJN ROZE REGENJAS AAAAHAAAAAN!” Zucht, zucht, ZUCHT! Miscommunicatie? Nee, ik dacht het niet. Gewoon een manier om dwars te liggen.
- “Zullen we zo uit bad gaan?” Olivia: “Ja, en dan aankleden“. 5 minuten later. “Kom Olivia, we gaan nu aankleden.” Olivia krijst: “NÉÉÉÉÉ!” Ik geef niet toe dus pak haar uit bad en probeer in die daaropvolgende seconden een spartelend, krijsend, glibberig speenvarken niet uit mijn handen te laten vallen.
Laat je niet foppen
Ik zucht wat af de laatste tijd. Ik probeer zo min mogelijk boos te worden, maar soms kan het niet anders. Ze zoekt grenzen op en die moet ik aangeven. En daar gaan we dus niet meer gillend overheen. Dat heet opvoeden, maar man-man-man, dat is af en toe best een klus. Ben je net door een lastige fase heen, gaat alles relaxed en denk je dat je het ouderschap helemaal onder controle hebt. BAM! Dan komt de volgende fase. Denk NOOIT dat je het ouderschap onder de knie hebt. Dan sta je gegarandeerd diezelfde week nog met je handen in het haar te kijken naar iets dat jij geproduceerd hebt, maar je totaal niet meer herkent. ‘Waar is mijn kind?’
Samen staan we sterk
Het is fijn dat ik dit ouderschap niet in mijn eentje hoef te doen en dat Roderik en ik de crisismomenten kunnen afwisselen. Alleen zou dit niet te doen zijn. Dan kan je gewoon niet altijd een strijd aangaan en is het ‘choose your battles’. Als je moe bent, een drukke dag hebt gehad, vast hebt gestaan in de file en je moet bij thuiskomst ook nog Satan opvoeden, dan heb je echt een zware dag. Geloof mij.
Jo Frost als BFF
Jo Frost, waar ben je als ik je nodig heb? Help us out! Deze week ga ik alle afleveringen bekijken die dat mens ooit heeft gemaakt. Ik lees ieder boek dat zij aanraadt. En komt ze naar Nederland? “Jo! We wonen in Noord-Holland! Kom je bij ons langs? Je mag hier ook komen wonen?” Ik zet gewoon alvast een bedje voor je klaar. Voor de zekerheid.
Die natuur is best slim
Gelukkig heeft dat mormel ook heel veel lieve en leuke momenten die (vooralsnog) gelukkig overheersen. Dat heeft de natuur dan weer goed geregeld. Als het alleen maar een draak zou zijn, dan zet iedereen zijn of haar kind natuurlijk zo buiten op straat met een rugzakje op “Dááááááág snotneus, veel succes met het leven. Doe alle andere duiveltjes de groetjes!” Door die lieve momenten, de knuffels en de ‘mama, ik vind je lief-s‘ denk je: Ach, we houden haar toch maar.
Bron hoofdafbeelding: Flickr