De strijd tegen driftbuien
Ze kraait als een prehistorische vogel zodra ze om zes uur in de ochtend wakker wordt. Haar luier weegt ongeveer twee kilo van al het pis en een schone luier om doen is een worsteling waarmee ze haar hele lichaam in de strijd gooit.
Als ik haar uiteindelijk op de commode heb gekregen trapt ze tijdens het verschonen van de luier met haar voeten heel hard tegen de muur zodat de buurman nog vóór zijn wekker wakker wordt. Daarna rent ze naar Sophie, schudt aan haar wieg en roept enthousiast “Soppie, Soppie, Soppííííéééé” net zolang tot Sophie wakker wordt. Langzaam ontwaakt ze uit haar diepe slaap en kijkt Saar met rode slaperige oogjes aan. “Haaiii Soppie” roept ze terwijl ze enthousiast naar haar zwaait en rent daarna weer vrolijk weg om met haar elastiekjes te spelen.
Lees ook: 10x ochtendstress met kinderen overleven
Knalroze laarsjes met hartjes
We lopen naar beneden om te ontbijten. Zodra we in de gang komen ziet ze haar knalroze met hartjes versierde regenlaarzen staan (met heel veel zand eronder). Nu haar oog daarop is gevallen eist ze gelijk op dat ze die laarzen aan moet. Wat ik ook zeg het heeft geen zin. Ze MOET die laarzen aan.
Qua karakter lijkt ze op mij en ik weet dus ook dat ze net zo lang doordramt totdat ze haar zin krijgt. Ik weet ook dat als ik haar zin niet geef dit nog úren kan duren. Ik wil het van niemand verliezen dus ook niet van mijn kind; ik ga de strijd aan. Ze krijgt een driftbui. Ze jankt, gilt, loopt stampvoetend door de kamer, ze slaat met haar handen op haar hoofd en zo nu en dan komt de prehistorische vogel tussendoor. Na vijf minuten geef ik het op. Ik kan het niet aanzien en mijn maag knort. Als ik honger heb krijg je alles voor elkaar. En dat weet ze.
Zo trots als een pauw loopt ze op haar glimmende roze laarsjes achter de poppenwagen door de kamer. Zelfs als ik haar luier verschoon moeten haar laarzen aanblijven. Mijn hart smelt bij het zien van haar tevreden sprankelende oogjes en haar grote lach op haar gezicht.
Lees ook: Kutmoeder
Consequent zijn met regels
De hele dag heb ik een nieuwe driftbui kunnen voorkomen door haar zin te geven en diep van binnen weet ik dat dit niet de goede aanpak is. Ik moet consequent zijn ook al is dit niet altijd makkelijk. Duidelijke regels opstellen en deze goed over zien te brengen.
Eén van de regels die wij hebben is samen aan tafel zitten tijdens het eten. Saar weet dat we hongerig zijn en dat we weinig geduld hebben. Het is voor haar hét moment om grenzen te verleggen. Ze heeft besloten dat ze niet in de kinderstoel wil en opnieuw gooit ze alles in de strijd. De hele show van vanmorgen speelt zich opnieuw af. We negeren haar. Als een beest schrok ik mijn eten naar binnen. Ik kauw geen eens. Ik voel de energie weer in mijn lijf stromen en ik ga opnieuw de strijd aan. Dit keer krijgt ze haar zin niet, hoe moeilijk het ook is.
Ik win
Ze gaat steeds harder gillen en ze wordt steeds gekker. Haar hoofd is helemaal rood aangelopen en ik denk bijna dat ze stikt. Ik haal haar uit de kinderstoel en acuut stopt ze met de hele show. Alsof er niks aan de hand is. Ze wil bij mij op schoot maar ik geef niet toe. Als ze wil eten gebeurd dat in haar eigen stoel.
Lees ook: 5 tips hoe je kunt omgaan met driftbuien van je kind
Ik zet haar op de grond want in de kinderstoel krijg ik haar niet meer. Opnieuw de prehistorische vogel gevolgd door een driftbui. We laten haar helemaal uitrazen en negeren het gedrag. Na een half uur geeft ze toe. Ze kruipt in haar kinderstoel en geniet met een grote lach en veel praatjes tussendoor van het opnieuw opgewarmde avondeten. Dit keer hebben wij de strijd gewonnen.
Bron beeld: Flickr