Het avontuur van ledikant naar peuterbed
De blog van Hanneke Hamerlinck over het overstappen van ledikant naar peuterbed kwam voor mij als geroepen. Helaas kwam ik er al snel echter dat het voor mij niet meer van toepassing is.
Ik ben namelijk zo’n loedermoeder die haar lieve kleine meid van 2 jaar uit haar vertrouwde ledikantje heeft gehaald omdat hij én door moet naar haar jongere zusje én omdat ik de stille hoop had dat ze ’s ochtends een uurtje langer zou blijven liggen. Ik ben ook die moeder waarvan haar dochter nu meer dan 10 keer uit bed komt, haar kamer over hoop haalt en in de ochtend mij een hartverzakking geeft als ze opeens (een uur eerder dan normaal) muisstil mijn kamer in is geslopen en dan opeens heel hard MAMÁÁÁ roept.
De eerste nacht
Voor Saar haar 2e verjaardag had ik dus dat briljante idee om aan een peuterbed te beginnen. Sophie was inmiddels 3 maanden en sliep nog heerlijk bij ons op de kamer in haar wieg en was nog niet genoodzaakt over te gaan op het ledikantje. Mocht dit plan dus mislukken konden we het altijd tijdelijk nog even uitstellen.
Lees ook: Herkenbaar? Mama by day, slaapkamerninja by night!
De eerste keer is ze er 42 keer uitgekomen! 42 keer. Toen was mijn geduld op. Ik had alles toegepast waar ik me van te voren over had ingelezen en alle technieken van Jo Frost had ik (soms met pijn in mijn hart en soms met tranen van het lachen) er op los gelaten. Uiteraard zonder resultaat. De 42e keer was ik er klaar mee. Ik ben stampvoetend naar beneden gegaan in de hoop dat ze uiteindelijk zelf wel weer in bed zou gaan liggen. Niets was minder waar natuurlijk. Voor haar was het nieuwe bed een groot avontuur. Toen ik na heel wat gestommel boven kwam trof ik haar aan met mijn hakken aan haar voeten, een pikante rode string op haar hoofd en helemaal onder gesmeerd met mijn verre van goedkope dagcrème. Daarnaast had ze alle kasten leeg getrokken en alle billendoekjes die ze vinden kon over de hele boven verdieping verspreid.
Terug in het vertrouwde ledikantje
Drie middagen en avonden hebben we het nog geprobeerd. Ze bleef er maar uit komen en ze bleef maar zeuren om haar andere bed. Uiteindelijk hebben we hem terug gezet in de kamer en hebben we haar iedere avond laten kiezen tussen de twee bedden. Keer op keer koos ze voor haar oude vertrouwde ledikantje.
Lees ook: Deze oefeningen kunnen helpen bij het naar bed gaan van je kinderen
Toch weer proberen
Inmiddels was Sophie 4 maanden oud en trof ik haar twee keer aan met de hele wiegbekleding over haar hoofd getrokken. Toen hebben we meteen actie ondernomen. Ze ging op haar eigen kamer in het ledikantje en met Saar gingen we het opnieuw proberen. Samen met Saar hebben we het ledikantje uitgezwaaid en aan Soof gegeven. Ze vond het prima toen haar zusje erin ging liggen, gaf een kus en zei slaaplekker. Toch kon ze zelf weer niet slapen in haar nieuwe bed ondanks dat ze doodmoe was. Ze bleef er maar weer uit komen.
Campingbedje en knuffels
Na een paar dagen was mijn geduld op en sloeg de vermoeidheid toe. Het camping bed kwam van zolder en daar heeft ze twee weken in geslapen. Toen hebben we hem samen opgeruimd. Daarna hebben we al haar knuffels van de kast gehaald en samen in haar nieuwe bed gezet. Na 3 keer eruit komen is ze heerlijk in slaapgevallen tussen bruine en witte beer in en meneer konijn boven haar hoofdje. Sindsdien gaat het beter hoewel ze wel extreem vroeg wakker wordt. Voorlopig mag ze dan nog even lekker bij ons uitslapen in het grote bed. Uitslapen in haar eigen bed komt vanzelf wel met de tijd. Voor moeders die hun kind iets langer in het ledikant kunnen houden, zou ook ik, dat zeker adviseren!
Bron beeld: Flickr