Ik gaf les aan m’n eigen (b)engel
“Dat lijkt me fantastisch!“, reageerde ik enthousiast toen mijn baas vroeg of ik dit jaar een andere klas les wilde geven. De klas van mijn dochter. Ik had zin in een nieuwe uitdaging en bovendien leek het me erg leuk om mijn eigen kind een jaar lang in de klas te hebben. De teleurstellende ervaring van een collega die dat jaar ervoor nog juf was van haar eigen dochter sloeg ik in de wind.
Bovendien was tijdens eerdere oudervergaderingen over mijn dochter letterlijk het woord ´engel´ gevallen. Nee, met mijn kind zou het leuk en gezellig zijn én uiteraard zou het een fantastische herinnering voor later worden.
De eerste paar weken was het ook erg geslaagd; elke dag reden we gezellig samen in de auto naar school en we schreeuwzongen altijd lekker vals mee op VOF de kunst.
De lessen gingen goed en dochterlief had het naar haar zin op school.
Lees ook: Hoe krijg je ècht antwoord op de vraag: Hoe was het op school?
De weken erna waren er soms wat kleine tekenen van verzet – prima, ze leert voor zichzelf op te komen, dacht ik – maar over het algemeen ging het nog goed. Op een middag keek ik werkboeken na en zonder op de voorkant te kijken bladerde ik door het werk van een leerling. Plots las ik daar in kinderhandschrift, maar zeer duidelijk
te lezen: I don´t like you Anna teacher.
Lichtelijk verbrouwereerd keek ik op de kaft van het boek en jahoor, met dikke koeienletters de voor- en achternaam van de schuldige: MIJN EIGEN KIND. Ik barstte in lachen uit, midden in de lerarenkamer. Dit was typisch mijn dochter; het opzoeken van grenzen en tegelijkertijd grenzen hard nodig hebben, ongeduldigheid, stampvoeten, soms wat scherp van tong.
Mezelf!
Nadat ik mezelf na mijn hysterische gesnater weer tot kalmte had weten te manen, viel opeens het kwartje. Ik realiseerde me met wie ik te maken had. Mezelf! Mijn (b)engel is preciés zoals ik was als 6-jarige. Ze stampvoet zelfs op dezelfde manier om haar punt duidelijk te maken.
De daarop volgende weken kook ik soms van woede als mijn Chucky weer stralend terugkomt van lessen met andere leraren om tijdens mijn lessen weer te doen alsof ze géén idee heeft waarover ik het heb. Vooral de ochtenden zijn een ware leidensweg: dochterlief rekt haar ochtendritueel zo lang mogelijk uit waarop ik haar elke ochtend weer naar de auto moet bidden, lokken of smeken. Ze heeft duidelijk behoefte aan een gewone juf die niet ook nog moeder is.
Lees ook: Hoe weet je of je de goede basisschool voor je kind hebt gekozen?
En wees eens eerlijk; welke 6-jarige wil er 24/7 bij zijn moeder zijn? Je zit tenslotte al in groep 3. Zelf koos ik ook nadrukkelijk voor een andere middelbare school dan de school waar mijn vader werkte. Nu realiseer ik me ook dat mijn vader toendertijd met geen woord gerept heeft over zijn school. Geef hem eens ongelijk. Het heeft hem waarschijnlijk heel wat grijze haren bespaard.
Ook al botst het soms met mijn kopie – ik denk dat we niet nóg meer op elkaar zouden kunnen lijken – toch heb ik er enorm van genoten en zal ik haar volgend schooljaar misschien wel missen. Ik ben trots op mijn dochter en blij dat ze net zo´n sterk karakter heeft als ik. Het heeft me tot aardig wat geleid.
Gelukkig zie ik mijn lieve monstertje nog elke pauze en ik weet zeker dat ze volgend jaar weer haar enthousiaste, lachende zelf zal zijn.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay