Crazy Mom Eyes. Heb jij ze onder de knie?
Denise Meijer
Grote, bijna zwarte ogen. Tanden op elkaar waar een (niet zo) subtiele waarschuwing doorheen gesist zou worden. Mijn moeder was hier absoluut meester in. In het opzetten van een zogenaamd CME’tje om de orde binnenshuis te herstellen.
Lees ook: 9 simpele en effectieve energie boosters voor vermoeide mama’s
Voor wie niet weet wat een CME’tje is: Het staat beter bekend als de ‘Crazy Mom Eyes’.
De blik die een moeder in haar ogen krijgt, vlak voordat ze haar geduld verliest en alle kotertjes binnen een straal van 5 meter, het beter op een rennen kunnen gaan zetten.
Doodeng voor een ieder die deze blik krijgt toegespeeld en dit heeft mijn zoon ook ondervonden.
De moetjes
Zoals binnen veel gezinnen hebben wij de ongeschreven regel om eerst alle dingen die gedaan MOETEN worden, ook echt gedaan moeten zijn alvorens we overgaan op het ‘vertier van de dag’. In dit geval: het eten van een boterham. Nu is mijn zoon een kleuter en dus automatisch een parttime voedselweigeraar. Zeker als er op dat moment veel ‘boeiendere’ dingen zijn die er gedaan kunnen worden dan kauwen op een volkorenboterham met kipfilet.
Om een lang verhaal kort te maken: hij wilde niet eten, maar buitenspelen en hij zal (zoals het een echte kleuter betaamd) ver proberen te gaan in zijn zin doordrijven. Deze keer tot aan de voordeur waar hij, voordat hij er erg in had: “Je moet je kop houden,” tegen me zei. Of DURFDE te zeggen. Misschien dekt dat de lading iets beter?
Lees ook: Hoe leg je dit uit aan een kleuter?
Overgenomen door mijn CME
En ik moet jullie vertellen: het ging snel en echt vanzelf! Alsof het Moeder Natuur was die het van me overnam en door middel van mijn blik een ‘corrigerende tik’ aan mijn koppige, hondsbrutale kleuter gaf om de orde in de wereld te herstellen. “S…Sorry mama,” stamelde hij er snel achteraan, maar het was te laat. Ik was overgenomen door mijn CME en ik siste met mijn tanden op elkaar dat hij zich heel rap richting zijn kamer moest gaan bewegen.
Een kopje kleiner
Binnen een paar luttele seconden was mijn kleuter met een kop erop, een flink kopje kleiner en zong hij een aardig toontje lager. Ik kreeg een gemeend excuus en at hij netjes zijn boterham, voordat hij lekker buiten ging spelen. Dit alles zonder dat ik mijn stem ook maar een decibel heb hoeven te verheffen.
Het was een perfect CME’tje geweest en hij is de schrik nog altijd niet te boven.
Ik ook niet, trouwens! En de laatste CME die ik toegespeeld heb gekregen van mijn moeder, is toch al echt iets van twintig jaar geleden…
Bron hoofdafbeelding: Flickr