Ik werd op latere leeftijd mama
Kinderen heb ik altijd wel gewild. Al toen ik een klein meisje was, wist ik dat ik kinderen wilde, want alle mevrouwen kregen toch kindjes? Toen ik bijna 26 was, ontmoette ik mijn huidige man. En in 1 klap werd ik een stiefmoeder van 2 meisjes van 3 en 5. De kinderen accepteerden mij zonder meer direct als de nieuwe vrouw in papa’s leven, maar ik moest erg wennen aan die rol en het feit dat er met zoveel andere factoren rekening gehouden moest worden dan met mijn wensen en verlangens.
Toen ik een relatie kreeg, kwam ook de vraag naar boven: “wil ik wel of geen kinderen” en het antwoord was nog altijd: ja. Ik had ook bedacht dat 30 daar wel een mooie leeftijd voor was, maar het ging anders. In eerste instantie stond mijn man niet afwijzend tegenover een 3e kind, maar naar mate de tijd verstreek ging hij hier toch anders tegenaan kijken. Uiteindelijk werd het “liever niet, tenzij jij het ECHT HEEL GRAAG WILT”.
Lees ook: 10 vragen aan een ‘oude’ moeder
Tja…wat doe je dan? Inmiddels waren we getrouwd en we hadden het leuk samen. Ga je dat op het spel zetten voor een kind? De babykriebels had ik niet, ik had geen rammelende eierstokken en ik viel niet in het katzwijm bij het zien van een baby. Ik wachtte eigenlijk jaren op het gevoel wat andere vrouwen dus blijkbaar wel hebben: de oerdrang om moeder te worden. Misschien was het dan beter dat ik kinderloos zou blijven? Ik had tenslotte al 2 leuke cadeaumeisjes?
De vraag wel of geen kind(eren) bleef al die jaren aan me knagen. Soms lag ik er zelfs nachten wakker van. Op een gegeven moment heb ik mezelf er zelfs bij neergelegd dat ik geen moeder zou worden, hoewel het hardop zeggen niet goed voelde. Het eureka moment dat ik zeker wist wat ik wilde dat zou gewoon niet komen en de jaren tikten weg.
Kinderloos blijven?
Pas op mijn 37e kwam het inzicht, dat ik dan weliswaar geen babykriebels had maar het uitzicht op kinderloos blijven me nog minder beviel en ik bang was dat ik daar heel veel spijt van zou krijgen. Ik ontzegde mezelf een potentieel prachtige ervaring. Zwanger zijn, borstvoeding geven en moeder zijn, ik vond het weliswaar eng, maar het leek me ook heel mooi. Ik sprak mijn gevoel uit naar mijn man ergens in maart en in september was ik zwanger.
Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. Vanwege mijn leeftijd werd ik extra gecontroleerd of alles goed was met de foetus en eigenlijk kon het niet beter. Mijn scores waren net zo goed als een gezonde 21-jarige. Alles ging ook heel goed tot ongeveer week 28. Toen hield ik steeds meer vocht vast, had onverklaarbare pijnen tussen mijn schouderbladen en lag nachten in bad vanwege die pijn of hing boven de pot om over te geven. En zo beroerd als ik me de ene avond en nacht voelde, zo goed voelde ik me de dag erna weer en ging ik gewoon weer vrolijk aan het werk.
Het ziekenhuis in
Ik wijdde het aan een draaiende baby, want ze lag nog in stuit had ik gehoord en als ze gaan draaien dan kon je daar misselijk van worden… wist ik veel. Ik heb zo 3 weken rondgelopen, totdat ik het niet meer volhield en bij de huisartsenpost bleek dat ik een te hoge bloeddruk had en eiwitten in mijn urine. Ik had Pre-eclampsie, die na een paar dagen ziekenhuis in HELLP-syndroom overging en eindigde met een premature geboorte bij 32 weken. Exact op mijn 38e verjaardag werd ik moeder van een dochter!
Lees ook: Label: PREMATUUR
Gelukkig is onze dochter na een lange tijd in het ziekenhuis gezond thuisgekomen. Dit alles is nu 9 jaar geleden. Vanwege de gevolgen van HELLP-syndroom, de vroeggeboorte van onze dochter en mijn vorderende leeftijd heb ik daarna besloten om mijn zegeningen te tellen en het bij 1 kind te laten. Maar het krijgen van mijn dochter was, ondanks dat, de beste beslissing uit mijn leven geweest en het mooiste verjaardagscadeau ooit.
Dit blog is geschreven door Esmée, mama van dochter Marisa en eigenaar van de blog Website4Mama.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay