Zo belangrijk is een passende school!
Toen mijn dochter 3 werd kreeg ik een brief van de gemeente. Of ik al had nagedacht over welke school ik voor mijn dochter wilde? Onverkapt stond erin dat ik me toch wel op zeer korte termijn moest gaan oriënteren want anders zou er geen keus meer zijn.
Drie, mijn dochter was drie jaar oud en ik moest, een jaar voordat het zover was, al rond gaan kijken!
Gelukkig had ik al een school op het oog. Één die dichtbij was en waar de kinderen van vrienden en familie ook naartoe gingen. Als zij naar die school gaan, dan moet het wel goed zijn toch? Bij de rondleiding werd mij eveneens zonder gêne verteld dat ik er snel bij moest zijn want vol was nu eenmaal vol.
Lees ook: Hoe weet je of je de goede basisschool voor je kind hebt gekozen?
Dus zo kwam het dat ik, binnen 2 maanden nadat mijn dochter 3 was geworden, de inschrijfformulieren had ingeleverd. Een belangrijke keus waar ik, achteraf gezien, misschien iets meer de tijd voor had moeten nemen. Maar ja, er was haast bij. Ik moest snel beslissen. Dus koos ik op basis van waar de kinderen van vrienden zaten, op basis van het enthousiasme van degene die de rondleiding gaf en op hoe mooi het gebouw eruit zag.
Massaproductie op grote schaal
Het nieuwe gebouw oogde mooi, schoon en helemaal hip. Een goede eerste indruk. De juf die de rondleiding gaf was vol enthousiasme en wist me de mooiste verhalen te vertellen. Een verkapt verkooppraatje natuurlijk want gouden bergen bestaan niet. Daar kwam ik helaas al heel snel achter. Met 2 groepen voor bijna elk leerjaar en elke groep goed vol, was deze school extreem goed gevuld zal ik maar zeggen.
Wat begon met 22 kindjes in de klas van mijn dochter is nu al opgelopen naar 30. Het beloofde maximum. Maar goed dat nummer 31 op het laatste moment van gedachte was veranderd, want anders was de beloofde nooit een uitzonderingsgevalletje gebleken. Elke dag is er een kolkende massa aan kinderen die hier de eerste 8 jaren van hun schoolcarrière slijten. Voor mij voelt het als massaproductie en dan ook nog eens op grote schaal.
Te veel kinderen, te weinig tijd!
De juffen, die echt fantastisch zijn, lopen de poten uit hun lijf. Met hele volle klassen roeien zij met de riemen die ze hebben en doen ze hun uiterste best om zelf niet te verzuipen. Met liefde en passie doen zij wat ze kunnen. De school is figuurlijk uit zijn jasje gescheurd en kan het op sommige vlakken niet meer aan. De communicatie richting de ouders is ronduit slecht en er is geen tijd meer voor iets extra’s. Alles moet volgens vastgestelde methodes en vooral binnen de lijntjes, vakjes en hokjes passen. Voor iets anders is geen tijd, geen geld of geen protocol. Dit terwijl mijn kind wel langzaam aan het verzuipen is in de massa.
Lees ook: Hoe krijg je ècht antwoord op de vraag: ‘Hoe was het op school?’
Ik snap het niet hoorde ik haar meer dan eens zeggen!
Dit werd mij duidelijk toen ik mijn dochter bij het afzetten hoorde zeggen; “Juf, ik snap het niet”. Op zich niets vreemds aan, ware het niet dat ze nog niet eens had gekeken waar ze die dag ingedeeld stond. Nog voordat ze wist wat ze moest doen, wist ze al dat ze het niet kon. Het werkje van die ochtend was het tekenen van de koning op een postzegel. Een gezichtje en daarbovenop uiteraard een mooie kroon.
Waar ze thuis volledige poppetjes tekent met ogen (inclusief pupil), oren, neus, mond, haar en zelfs een nek, wist ze nu spontaan niet meer wat een gezichtje was. Ook de kroon, die ze eveneens met grote regelmaat tekent was spontaan uit haar geheugen verdwenen. Ik begreep er niets van dus besloot ik er s ’middags thuis op terug te komen. Na het standaard “weet ik niet” kwam de spreekwoordelijke aap dan toch uit de mouw. “Maar mama dan komt de juf naast me zitten”.
Ze wil aandacht, niets meer en niets minder.
De juf die haar hart al vanaf dag 1 had gestolen. De juf met wie ze later gaat trouwen, geeft haar dan de aandacht die ze zo graag wil. Dus kan ze spontaan niks meer. Uiteraard is het van korte duur want de juf weet heel goed wat ze wel en niet kan, maar toch. Ze heeft dan weer even dat ene speciale momentje wat ze zo graag wil.
Lees ook: Je voorbereiden op de basisschool doe je met deze 5 tips
Ik merk daarnaast aan meer dingen dat ze niet op haar ‘plek’ is daar. Ze raakt overprikkelt, wil met grote regelmaat niet naar school en verandert thuis langzaam van een expressief, vrolijk meisje naar een teruggetrokken grijs muisje. Na de vakanties heeft ze standaard weer een terugval met ongelukjes en ook komen er spontane huilbuien om niks. Allemaal tekenen dat het niet zo lekker gaat.
Na lang twijfelen is nu toch de kogel door de kerk.
Na maanden twijfelen, gesprekken op school en nog meer twijfel heb ik na weer een gesprek op school dan toch de knoop doorgehakt. Wij gaan op zoek naar een andere school! Eentje die beter bij haar past. Ik ga niet zeggen dat deze school slecht is want er zijn immers letterlijk honderden kinderen waar deze school wel goed voor werkt. Het werkt alleen niet voor mijn dochter en het werkt niet voor mij.
Dit keer ga ik het alleen wel anders aanpakken! Ik neem de tijd, laat haar wat dagen meelopen en ik ga op ons gevoel af. Van mij EN van haar. Al moeten we tien keer bij een school langs om een indruk te krijgen, dan doen we dat. Want een school kiezen is niet iets wat je gehaast moet doen, daar ben ik nu wel achter. Het is een hele grote en belangrijke stap. En van school wisselen? Dat is een hele grote beslissing waar ik niet lichtvoetig meer mee om zal gaan!
Bron afbeelding: Pixabay