Lerarenstaking: 27 juni is het D-day!
De leraren in het basisonderwijs zijn het zat! De werkdruk is te hoog, het salaris te laag en ze verdienen minder dan hun collega’s op het voortgezet onderwijs. 20 procent minder om precies te zijn. Daarom is er besloten dat ze op dinsdag 27 juni 20% minder zullen gaan werken. Gevolg is dat de scholen een uur later open gaan.
Dus worden werkende ouders gelijk geconfronteerd met een probleem. Want wat te doen met dat hele uur? Hier en daar hoorde ik wat klachten en gezeur en ja, ook ik heb ik een klein probleempje. Toch ben ik heel erg blij met deze ontwikkeling! Ik kan helaas geen oordeel vellen over het salaris van een leerkracht omdat ik geen idee heb wat de loonschalen zijn. Ook is het verschil in soort opleiding tussen de leerkracht basisonderwijs en leerkracht voortgezet onderwijs mij niet duidelijk. Daardoor mis ik de inhoudelijke kennis om hier gedegen op te kunnen reageren. Dus over deze punten laat ik me verder niet uit.
Lees ook: Juf of meester. Het is ‘gewoon’ werk toch…?
Het eeuwige punt: de vakantiedagen!
Voor de mensen die nu gelijk over de vakantiedagen beginnen, ook dat weet ik. Nee, ze hebben echt niet al die weken vakantie want er moeten ook dagen in de vakantie gewerkt worden. Feit blijft wel dat ze wel meer vakantiedagen over houden als de vijf weken die “normaal” zijn in het bedrijfsleven. Maar heb je dat niet nodig als je dagelijks 30 kinderen onder je hoede hebt? Maar ook hier wil ik de discussie niet over laten gaan. Want dan schiet mijn blog zijn doel voorbij.
Waar het voor mij wel om gaat?
Waar gaat het dan wel om? Waarom ben ik zo blij met deze staking? Simpel, omdat ik vind dat mijn dochter het beste onderwijs verdient wat er maar te krijgen valt! Ik wil het beste voor MIJN kind. Dat wil toch iedere ouder? En dat gaat ze niet krijgen wanneer de regeldruk en administratieve rompslomp de overhand neemt. Wanneer leerkrachten met passie voor het vak uitgeblust raken omdat hun passie alleen nog maar via regels, plannen en kadertjes uitgevoerd mag worden. In ook nog eens overvolle klassen! Mijn dochter heeft recht op rust en regelmaat in de klas en die gaat ze niet krijgen wanneer ze elke keer een andere leerkracht voor haar snufferd heeft staan omdat er een chronisch tekort aan nieuwe leerkrachten is. Of omdat de huidige leerkrachten met een burn-out thuis zitten.
Lees ook: De kijk van een juf op kinderen met ADHD
Waarom vertrouwen we de leerkrachten niet meer?
De klassen worden steeds voller waarbij een klas met 30 of meer kinderen meer regelmaat dan uitzondering is. Daarbij is in de loop van de jaren best wat veranderd wanneer we kijken naar de administratieve rompslomp. Ook het passend onderwijs is in mijn ogen niet per definitie een verbetering. Vroeger vertrouwde iedereen gewoon op het oordeel van de leraar zonder dat daar hele geschreven plannen aan vast hingen. Als je niet mee kwam dan deed je toch gewoon een jaartje over? Nu moet je, wanneer jouw kind op zijn of haar tenen loopt, hemel en aarde bewegen om hem of haar een jaartje over te laten doen. Want eigenlijk hoort jouw kind gewoon mee te draaien met leeftijdsgenootjes. Met een aangepast programma, dat dan weer wel. En elke beslissing moet in tienvoud onderbouwd worden. Voor de overheid EN voor de ouders.
Leerkrachten moeten steeds meer
Ook ken ik verhalen van leerkrachten die insuline moeten spuiten bij een kind. Die kinderen met het syndroom van down in de klas hebben en daar aangepaste lessen voor moeten maken. Kindjes die een zware vorm van dyslexie hebben maar die, conform de regels, gewoon jarenlang op hun tenen moeten lopen. Niet omdat de ouders dat willen, niet omdat de leerkracht dat wil. Nee, omdat het systeem zegt dat het moet. Speciaal onderwijs is volledig kapot bezuinigd. Onder het mom “niet ieder kind dat afwijkt moet een stempel krijgen” en ondertussen maken we er met een veelvoud aan toetsen een zo groot mogelijke eenheidsworst van. Pas jij daar niet bij dan moet er alles aan gedaan worden om te zorgen dat je toch bij dat worstje past. Alles wordt zo over de schutting, op het bordje van de leerkracht gegooid en ze moeten steeds meer. En dat verdienen ze niet. Dat verdient mijn kind niet en dat verdient jouw kind niet!
Lees ook: Juffen en meesters, of administratief medewerkers?
Dus leerkrachten; zet hem op, mijn stem hebben jullie!
Dus lieve leraren en leraressen, mijn stem hebben jullie! Klim op die barricades en vecht voor jullie recht. Als ouder, als mens en als bewonderaar van jullie vak klim ik mee de barricades op, dat beloof ik jullie! Vecht voor minder werkdruk, kleinere klassen, minder regels en vooral meer vertrouwen. Vertrouwen dat jullie weten wat jullie doen en dat jullie dat met alle liefde van de wereld doen. Ik gun jullie ook meer salaris want degene die mijn kind (mede) wegwijs maakt in deze wereld, die mijn kind begeleidt en steunt, mag van mij de wereld verdienen. En eerlijk is eerlijk, ik zou jullie werk voor al het geld van de wereld nog niet willen doen. Maar bovenal gun ik jullie weer plezier. Plezier in het vak waar jullie met alle liefde voor hebben gekozen zodat jullie je elke dag weer met passie kunnen inzetten voor onze kinderen. Want zonder jullie ziet de toekomst van onze kinderen er toch een stuk minder rooskleurig uit!
Sta je net als ik achter dit initiatief? Teken dan de petitie door HIER te klikken, want samen sta je nu eenmaal sterker!
Bron beeld: Pixabay