De kleuter vliegt uit ;-)
Onze oudste zoon is nu vier en een beetje. Natuurlijk speelt hij graag buiten. Maar het is niet zo’n kind dat om acht uur ’s morgens al bij de achterdeur staat te drammen of hij alsjealsjealsjeblieft nou eindelijk naar buiten mag. Meestal moet ik zelfs een voorzetje geven.
Maar eenmaal buiten vermaakt hij zich de hele dag. Een zandbak en wat water doen het vaak al voor hem. Veel meer heeft hij niet nodig. Maar onze tuin is niet zo groot en hier wonen niet veel kinderen van zijn leeftijd. Dus meestal moet hij alleen spelen. En nu hij wat ouder wordt en op school zit, wil hij toch wel graag met andere kinderen spelen.
Lees ook: 12 Speeltips: hoe krijg ik mijn kinderen aan het spelen?
Ik probeer zo veel en zo vaak mogelijk met hem naar de speeltuin tegenover ons huis te gaan, of ‘een rondje door het dorp’ te wandelen of fietsen. Maar met een baby lukt dat niet altijd meer. En we weten hoe kleuters zijn: als ze iets in hun hoofd hebben dan moet dat nu. Niet even wachten. Niet straks. Nu.
En nou vinden we hem ergens nog veel te jong om alleen naar de speeltuin te gaan. Want a) hij moet de straat oversteken. Het is geen doorgaande route, maar wel een sluiproute. En het meeste verkeer geeft even flink gas op het rechte stuk waar wij aan wonen. De stoep komt tussen twee huizen uit op de straat en automobilisten zien een kind dat daar aan komt rennen dus makkelijk over het hoofd. Daarbij komt er regelmatig landbouwverkeer voorbij. Grote tractoren met nog grotere karren. En die heren weten het gaspedaal ook wel te vinden…
Nu weet onze zoon precies wat hij moet doen voor hij mag oversteken, maar het blijft een kleuter…
En daarom ook b) hij is nog te jong om zich aan afspraken te houden. Als ik zeg dat hij in de speeltuin moet blijven dan zegt hij heel keurig ‘ja mama’ maar tien minuten later is hij zo druk aan het spelen dat hij dat helemaal vergeten is. Nu kan hij niet heel erg ver verdwalen en is er hier een geruststellende hoeveelheid sociale controle. Maar er zijn ook veel sloten. En zwemmen kan hij nog niet…
Lees ook: Help! Hoe breng ik mijn kind fatsoensnormen bij?
Maar hij wil zo graag naar de speeltuin. Dus we zijn begonnen met kleine stapjes. Eerst samen met hem er naartoe en hem dan daar een tijdje alleen laten spelen. We lieten het hek van de tuin open en hij mocht (alleen) tot aan de weg rijden met zijn traptractor. En dat ging allemaal keurig.
Bij de volgende stap, alleen de weg oversteken om naar de speeltuin te gaan, stond mama op het tuinpad voor het huis te kijken of meneer veilig aan de overkant kwam. En toen dat ook elke keer keurig met links, rechts, links kijken ging liet ik het los. Natuurlijk ging ik regelmatig boven bij het raam kijken of hij nog in de speeltuin was. Of ik stak de straat even over. Helemaal rustig ben ik nog steeds niet als hij alleen naar de speeltuin gaat.
Een paar dagen geleden was hij leuk met andere kinderen aan het spelen bij de schommel. Zijn broertje had een flinke poepluier en hem verschonen lijkt tegenwoordig meer op het temmen van een wild paard, dus daar ben ik wel even mee bezig. Toen ik strijd gewonnen had (zweet op mijn voorhoofd) zijn we samen even naar de speeltuin gewandeld. De speeltuin was leeg. Slik. De boomhut achter de speeltuin was ook leeg. En nergens hoorde of zag ik kinderen. Ik ben kalm gebleven maar dat heeft me wel wat moeite gekost. En dat zegt wel wat, want ik ben niet makkelijk van mijn stuk te brengen.
Lees ook: Waarom je kinderen nooit uit het oog kan verliezen bij water
Met de baby op de fiets ben ik op zoek gegaan. Natuurlijk eerst de verkeerde kant op. En toen ik hem vond was hij denk ik nog geen 30 meter bij ons huis vandaan met een groep kinderen op straat aan het spelen. Ik ben niet boos op hem geworden omdat ik vind dat ik van hem nog niet mag verwachten dat hij onze afspraken onthoudt. Als hij maar onthoudt dat hij nooit met mensen mee mag gaan die wij niet kennen.
Ik heb hem wel meteen meegenomen naar huis, dus hij was wel boos op mij. Prima. Misschien dat hij dan tenminste begrijpt dat je niet aan de afspraken houden geen leuke gevolgen heeft. Maar misschien is hij dat ook al wel weer vergeten. Als ik heel eerlijk ben: dit is voor ons de eerste keer en dus is alles een kwestie van uitproberen. Wij weten helemaal niet of hij al ‘oud genoeg’ is om alleen te gaan spelen. En dan nog is het ene kind van vier het andere niet. Wij hebben een jongetje dat aardig wijs en serieus is voor zijn leeftijd. Daarom vonden wij dat we het nu een kans konden geven.
Natuurlijk zal het nog wel een keer voorkomen dat hij vergeet te zeggen dat hij met een vriendje mee gaat om daar te spelen. Dat vergat ik vroeger ook wel eens. Maar zoals het nu gaat, gaat het wat ons betreft prima. Vanmiddag waren wij druk in de voortuin bezig toen onze zoon met een vriendje naar de speeltuin ging. Hij stopte bij de straat en trok zijn vriendje aan zijn mouw ‘Stop! We moeten eerst uitkijken!’ Dan zeggen we niks, maar beide hebben we een glimlach van oor tot oor op ons gezicht. We’ve done good.
Lees ook: Buitenspelen; bankhangen is bij ons thuis geen optie!
Buiten spelen beperkt zich niet langer meer tot de zandbak in de achtertuin. Bij buiten spelen hoort nu ook de speeltuin. En over een paar jaar op zijn fiets het hele dorp door.
Dat is zoals het hoort te gaan. Maar wat ben ik blij dat zijn broertje nog minstens drie jaar bij mij in de achtertuin blijft…
Bron beeld: Pixabay