Er is er een jarig, hoera! Hoera! En ook zijn broer krijgt een cadeau…
Neef N. was jarig en dat werd natuurlijk gevierd! En bij een verjaardag horen cadeaus, natuurlijk. Voor de jarige in ieder geval, maar af en toe kreeg grote broer S. ook wat toegeschoven. En dat vind ik altijd een beetje lastig.
Cadeautjes krijgen is natuurlijk hartstikke leuk, zeker voor kinderen. Je knippert even met je ogen en het papier is er al vanaf. Dan wordt er drie seconden vol bewondering (tenminste, als je het goed hebt gedaan 😉 ) bekeken, maar zodra het volgende cadeau in zicht is, is die interesse als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat is helemaal niet erg, dat hoort nou eenmaal bij kinderen.
Lees ook: De perikelen van een 1e verjaardagsfeestje
Maar ja, als de één een cadeau krijgt, staat de ander er natuurlijk een beetje beteuterd bij. Die heeft vaak moeite om niet ‘te helpen’ met uitpakken, en oh wee als het cadeau iets is wat hij eigenlijk zelf ook wel graag had willen hebben. Nu ben ik niet eens een mama, maar ook ik smelt van die pruillipjes.
Ik heb er dus zelf ook weleens over nagedacht. Ik was toch aan het cadeaushoppen voor de een, waarom dan niet ook iets kleins meenemen voor de ander? Gewoon, iets tegen dat pruillipje. Het moet voor hem toch ook een leuke dag zijn?
Maar ik heb het toch niet gedaan. Ook al zijn ze nog jong en hoeven ze heus nog niet allerlei wijze levenslessen te leren, ik denk dat het goed is als ze leren dat ze niet altijd alles kunnen krijgen. Nou ben ik, als tante, misschien niet helemaal de aangewezen persoon om ze die lessen te leren, maar ze krijgen natuurlijk ook van mij dingen mee.
Lees ook: Anders krijg je een kutkind
En als je het doen, hoe lang wil je dat dan vol gaan houden? Tot ze achttien zijn? Of tot ze het huis uit gaan? En dan heb ik het natuurlijk over de reep chocola van oma, maar over echte cadeaus zoals boeken en speelgoed.
Nee, iedereen krijgt cadeaus op zijn of haar eigen verjaardag.
Of ben ik dan te streng?
Bron beeld: Pixabay