Mijn kind draagt een zwemvest op het strand. So what!?
Denise Meijer
Onlangs genoten wij van onze eerste stranddag dit jaar. De eerste keer zwemmen in het (best frisse) zeewater, de eerste keer verbrand door de zon en…
De eerste keer dit jaar dat we het geniepige hoongelach proberen te negeren.
Omdat onze zoon op het strand een volledig uitgerust, fluoriserend oranje zwemvest draagt.
Wij gaan graag met het hele gezin naar het strand.
Ik lig met mijn dochter op een handdoek, onder een parasolletje. Terwijl mijn man en zoon zeediertjes aan het vangen zijn.
Heerlijk, ontspannen, genietend van de zon, zee en zand. Althans; voor zover je een stranddag met kinderen echt ontspannen kan noemen, natuurlijk.
Lees ook: Een geweldige (?) dag aan het strand
‘Daar heb je weer zo’n overbezorgde helikoptermoeder!’
Ik hoor het ze bijna denken wanneer mijn zoon als een neon-oranje wervelwind voorbij schiet richting zee.
Hij is gek op het strand. Sinds het moment dat we voor het eerst ‘met kind’ naar het strand gingen. Onze zoon was nog geen jaar oud, liep nog niet en bleef redelijk braaf in ‘zijn’ strandtentje zitten. De zee vond hij toen nog eng. Ik denk persoonlijk dat het geheel destijds nog iets te overweldigend voor hem was.
Iets waar het jaar daarop al verandering in was gekomen. En geloof me als ik zag dat ik nog altijd nachtmerries heb van dat ene moment…
Het moment dat mijn dreumes, in zijn enthousiasme een (blind) sprintje trok richting een metershoge rand. Met aan de voet niets anders dan kolkend zeewater.
Gelukkig liep dit allemaal met een sisser af. Ik weet eigenlijk niet eens meer of hij überhaupt echt dicht bij deze rand is gekomen, voordat ik hem in zijn kraagje greep.
Het enige waar ik, nog altijd iedere vooravond van een stranddag aan kon denken was wat er had KUNNEN gebeuren. Hoe niemand ook nog maar iets had kunnen doen als hij was gevallen en tussen de golven verdween.
Een ongeluk zit in een klein hoekje. Zo besefte ik mezelf en de tientallen verdrinkingsgevallen waarover ik de afgelopen jaren, keer op keer heb gelezen. Deden me beseffen dat ik liever overbezorgd, dan vol van spijt wilde zijn.
Nee, ik kan (jammer genoeg) niet alle ongelukken voorkomen, maar het is er in ieder geval één.
Eén maatregel die ik heb genomen om zijn veiligheid, in en om het water te vergroten.
Lees ook: Waarom je kinderen nooit uit het oog kan verliezen bij water
Dus ik accepteer het geniepig hoongelach. Met deze tientallen, tragische verdrinkingsgevallen in mijn achterhoofd.
Wetende dat ik als moeder echt niet alles voor kan zijn.
Maar in ieder geval een beetje beter kan slapen in de nacht voordat we een dagje naar het strand toegaan.
Omdat hij, als enige in een fluoriserend oranje zwemvest, zelfs vanaf Mars nog niet te missen is en er ook nog eens mee blijft drijven!
Iets wat dat ding in mijn ogen niet ‘grappig’, maar waardevol maakt.
En of het mij nou een overbezorgde helikoptermoeder maakt, of niet…
Tot hij zijn zwemdiploma’s heeft:
Zal het zwemvest nog wel even blijven!
Bron beeld: Flickr