Denk je weleens aan de ouders van de dader?
Een tijdje terug werd Nederland opgeschrikt door de moorden op twee veertienjarige meisjes. Dat nieuws doet wat met je als ouder. Je denkt aan de ouders van het slachtoffer, het verdriet waar zij doorheen moeten. Maar denk je ook aan de ouders van de daders?
Beide meiden zijn (zeer waarschijnlijk) om het leven gebracht door twee tieners, minderjarige kinderen. En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het heel erg om je kind te verliezen, zeker op zo’n verschrikkelijke manier. Dat moet een onmetelijk groot verdriet zijn. Maar ook de familie van de daders is een groot verdriet aangedaan. EenVandaag besteedde hier gisteren aandacht aan.
Lees ook: De dochter van Iris werd mishandeld door haar ex
Opvoeding
Het zal wel verkeerd gegaan zijn in de opvoeding. Meestal hoor je deze zin vrij snel nadat bekend is gemaakt dat een dader minderjarig is. Dat kan natuurlijk zo zijn, sommige kinderen hebben helaas niet een warm thuis, maar het hoeft niet altijd aan de opvoeding te liggen.
Marian Danen weet dit helaas uit ervaring. Ze weet al dat haar zoon anders is als hij nog jong is. “We hadden een heel lief hondje, dat schopte hij op een dag van de trap af en daar stond hij dan bij te lachen. Hij was zich totaal niet bewust van dat hij een grens had overschreden. Hij was toen een jaar of zes, zeven.”
Uiteindelijk wordt duidelijk dat Marians zoon geen geweten heeft ontwikkeld. Ze krijgen jarenlang hulp van verschillende instanties, maar het helpt allemaal niet. Op zijn veertiende wordt hij uit huis geplaatst, omdat hij thuis zijn broertje en zusjes mishandeld. Hij belandt in de drugshandel en wordt op zijn zestiende opgepakt en veroordeeld voor beroving van een oudere vrouw.
Lees ook: Dader mishandelde baby niet vervolgd
Aangekeken op
Marian merkte dat zij en haar gezin werden aangekeken op wat haar zoon had gedaan. Ook andere ouders van minderjarige daders merken dit. Sommigen komen zelfs in een isolement, omdat niemand meer iets met ze te maken wil hebben. Ook andere familieleden, zoals broertjes en zusjes, worden geconfronteerd met wat hun broer of zus heeft gedaan.
Voor de familie van de dader is niet veel hulp. Vrijwilligersorganisatie Gevangenenzorg Nederland besteedt als enige organisatie in Nederland aandacht aan familieleden van gevangenen, bijvoorbeeld door bij ze op bezoek te gaan. Ook zij vinden dat de hulp voor ouders en andere familieleden voor verbetering vatbaar is. “De aandacht voor slachtoffers moet er zeker blijven, die kan soms niet genoeg zijn,” benadrukt directeur Hans Barendrecht, “maar tegelijkertijd vraag ik ook aandacht voor de problemen die de familieleden van de daders of verdachten hebben. Die mensen moeten ook verder.”
Begrip en mededogen
Marian schreef een boek over haar verhaal om meer begrip en mededogen te vragen voor ouders van slachtoffers. Ze heeft zelf inmiddels geen contact meer met haar zoon, die nu 22 is. Ze heeft zich lang schuldig gevoeld en het idee gehad dat ze had gefaald als moeder. Ook worstelt ze met de vraag of ze wel van haar zoon mag houden. “Maar aan de andere kant hebben we wel afgesproken toen we kinderen kregen dat we onvoorwaardelijk van ze zouden houden. We zouden hun gedrag soms afkeuren, maar we zouden wel onvoorwaardelijk van ze houden. Zijn gedrag keur ik ontzettend af, maar ik mag toch wel onvoorwaardelijk van hem houden? Het is wel mijn kind.”
Lees ook: “Dat gebeurt mij nooit!” …Of toch wel?
Bekijk hier het fragment uit de uitzending van EenVandaag terug.
Bron: EenVandaag – Bron beeld: Pixabay