Niet eerlijk
Het is al een hele poos geleden dat Thomas zijn ouders heeft gezien. Zonder in detail te treden kan ik zeggen dat hun toch al niet zo gestructureerde leven momenteel echt één grote chaos is. Telkens is er weer een nieuwe reden waardoor het maandelijkse bezoekmoment niet door kan gaan. Zoals altijd doe ik mijn uiterste best ze tijdig te bereiken, want verder dan enkele dagen vooruit kijken lukt hen nooit.
Ik app, sms, bel en mail me suf naar alle nummers en mailadressen die bij mij bekend zijn. Want ja, ook die wisselen nogal eens. Niet erg, want meestal lukt dit prima en staan ze een paar dagen later stralend voor onze deur. Maar de laatste maanden krijg ik zelfs met een hoop ‘erachteraan-energie’ geen vat op de bezoekregeling. De eerste paar keer dat een bezoek niet doorging vroeg Thomas er nog naar. Daarna bleef het stil en leek hij te berusten in het feit dat het er op dit moment klaarblijkelijk even niet inzit.
Lees ook: De meest gestelde vragen aan een pleegmoeder
Tot afgelopen maandagochtend. Ineens was Thomas in tranen, kort na het opstaan. Wanneer komen papa en mama toch weer een keertje bij ons thuis, en waarom duurt het nu zo lang? Ik troost en leg uit wat ik weet, maar het helpt slechts een klein beetje. Vooral het feit dat Vera wél regelmatig bezoek krijgt van haar ouders en dat zij dan alle aandacht krijgt, zit Thomas ontzettend dwars. “Niet eerlijk!” herhaalt hij wel honderd keer.
Het is ook niet eerlijk
Ik heb ontzettend met hem te doen. Het is ook niet eerlijk. Hoe alleen moet een kind zich voelen als zijn of haar ouders er niet (kunnen) zijn op de afgesproken momenten? Omdat ik niet wil dat Thomas het zichzelf aan zal rekenen, vertel ik hem dat papa en mama eigenlijk, net als hijzelf, extra begeleiding nodig hebben. Maar omdat ze moeite hebben dit te accepteren, is er nu geen hulp aanwezig. Dat vindt hij maar gek. Want als je wat hulp nodig hebt is dat toch helemaal niet erg? Hij zit zelf op een school waar hij heel veel begeleiding krijgt en dat is toch juist hartstikke fijn?
Ter plekke neemt hij zich voor het zelf later anders te gaan doen. Hij zal hulp vragen wanneer hij dit nodig heeft. Ik hoop van harte dat dit voornemen altijd heel dicht bij hem zal blijven. En wat ben ik trots op hem. Samen spreken we af papa en mama deze week te gaan bellen. Zodat hij ze toch heel eventjes spreken kan.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay