Waarom de ouders van baby Charlie niet opgeven? Ik snap het wel.
Denise Meijer
Ik denk dat er bijna niemand is die baby Charlie niet kent, maar voor degene die het nieuws rondom het inmiddels 11 maanden oude mannetje niet hebben gevolgd: Charlie is een baby belast met een zeldzame spierziekte. Hij kan niet bewegen en artsen weten zeker dat hij nooit enig kans op een waardig leven zal hebben.
Zijn ouders, aan de andere kant, willen Charlie overvliegen naar Amerika om een experimentele behandeling uit te laten voeren. Een die de kwaliteit van leven voor Charlie zou kunnen verbeteren. Iets wat een slepende rechtszaak ten gevolge had, waarin de artsen van de baby in het gelijk werden gesteld en dus de ‘stekker eruit’ moet om het mannetje eindelijk zijn welverdiende rust te geven.
Ik volg deze kwestie al een tijdje maar ik heb mijzelf er bewust nog niet over uitgelaten.
Egoïstisch, zielig, ongehoord en onverantwoordelijk… Dit zijn slechts enkele voorbeelden van wat ik momenteel aan reacties voorbij heb zien komen. Op het bericht dat er een Amerikaanse arts is die de ouders nog een klein beetje hoop heeft kunnen geven. Want als ouder zijnde wil je het beste voor je kind. ZELFS als dit betekent dat je deze moet laten gaan toch? Maar was het maar zo makkelijk!
Als rationeel denkend persoon heb ik ook iets van: genoeg is genoeg! Het is niet één arts die zegt dat Charlie nooit een ‘kind’ zou kunnen wezen, maar het zijn er maar liefst vijf die deze mening delen en ook nog eens kunnen onderbouwen.
Maar er is een ander deel van mij wat zegt: “Zolang er hoop is, is nog niets zeker!” Het is een deel van mijzelf wat ik jaren geleden tegen ben gekomen. Toen ik voor een eenzelfde keuze stond als de ouders van Charlie. Ik heb namelijk ook de ‘keuze’ moeten maken. De beslissing moeten maken om ‘de stekker eruit te trekken’ bij mijn acht dagen oude, prematuur geboren zoon.
Lees ook: Het afscheid: hij heeft mij mama gemaakt
Hij was volmaakt en sterk. Hij was mijn baby, mijn kind.
Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst onder ogen kreeg was het duidelijk: Ik zou een kogel voor hem vangen als dit nodig was. Ik zou alles, maar dan ook alles doen om hem te beschermen.
Dus toen er, op de bewuste dag, een arts tegenover mij zat die vertelde dat mijn zoon geen menswaardig leven zou krijgen was mijn eerste instinct om dat kleine, strenge brilletje van zijn neus af te slaan. Ik wilde mijn baby pakken en rennen! Heel ver weg van deze ‘slechte’ mensen die mij mijn kind wilden afnemen. Die van mij vroegen om mijn eigen kind te vermoorden, want zo voelde het ook. Zó tegennatuurlijk is het om te horen te krijgen dat jij als ouder zijnde moet beslissen of je kind leeft of sterft.
De waarheid is dat ook een moeder op zo’n moment niet eens meer het verschil weet tussen hetgeen wat elke vezel in haar lichaam haar opdraagt; haar baby bij zich houden en afschermen van al het kwaad in de wereld en hetgeen wat feitelijk gezien het beste is voor je kind. Je hart zegt het één, je hoofd (waar het toch al een een chaos is qua gedachten en emoties) zegt het ander.
Inmiddels is het voor ons al bijna acht jaar geleden en nog bestaat er altijd de vraag: Wat als?
Wat als we de behandeling door hadden laten gaan? Had hij misschien een medisch wonder geworden of misschien had de schade aan zijn hersentjes uiteindelijk wel meegevallen? Ik had moeder kunnen zijn van drie prachtige kinderen, moeder van een kind van bijna 8…
(Let op: Nu praat ik als iemand die met haar volle verstand kan zeggen dat ze, wat haar zoon betreft, voor 1000% zeker weet dat ze de enige, juiste keuze heeft gemaakt. Maar als er iemand, zelfs al zou het gaan om één persoon of een flutartikel op het internet, mij had kunnen vertellen dat er een klein sprankje hoop was dat mijn zoon ooit -een beetje- beter had kunnen worden, dan had ik mezelf hier aan vastgehouden. Dat weet ik zeker!)
Met andere woorden: ik kan mezelf verplaatsen in wat deze ouders doormaken op het moment en ik weet ook dit verhaal uiteindelijk alleen maar verliezers zal kennen.
Al is er diep van binnen een stemmetje in mij wat zegt:
“Wat als…” En ik hoop oprecht dat dat we hier ooit nog achter gaan komen!
Bron hoofdafbeelding: Pixabay