Mijn kinderen noemen me bij m’n voornaam
Het duurde lang voordat Thomas leerde praten, heel lang. Naast bakken geduld en een portie gebarentaal was er zelfs intensieve behandeling voor nodig. Inmiddels kletst hij de oren van ieders hoofd en is praten misschien wel zijn allergrootste hobby geworden. Nog altijd vind ik dit (naast soms een heel klein beetje vermoeiend 😉) hartstikke fijn en super bijzonder natuurlijk. Missie geslaagd!
Doordat Thomas laat ging praten, duurde het ook even voordat hij manlief en mij wist aan te duiden. Wij, als pleegouders zijnde, lieten de kinderen vrij in de keuze hoe ze ons wilden noemen, bij onze ‘titel’ of onze naam. Er volgden jaren van papa en mama zeggen. Mij noemde Thomas zelfs een periode liefkozend ‘mammie-mammie’, vooral op momenten dat hij me mistte (of als hij iets niet mocht van manlief en bij mij toch nog een poging wilde wagen, wie herkent het niet?). Dat klonk wel heel mierzoet hoor, enigszins té vond ik zelfs!
Lees ook: Altijd maar dat ge-‘mama’
Sinds kort lijken we echter weer een hele nieuwe fase te zijn binnengerold. Vera deed het al een tijdje en Thomas imiteert haar momenteel steeds vaker: tegenwoordig ben ik niet meer standaard “maaamaaa!“, maar roepen ze me nu beiden meestal bij mijn voornaam: “Krissss!” Ietwat langgerekt en enigszins dwingend van toon; duidelijker kan niet, toch?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel aan moest wennen, dat ge-Kris. Op één af andere manier voelde het bij Vera sneller ‘gewoon’ dan bij Thomas. Misschien omdat haar manier van mij mama noemen nadat ze voor de tweede keer bij ons thuis werd geplaatst net iets te vlug en onnatuurlijk was gegaan? Of omdat zij het gewoonweg al langer zo doet? Of door het eerder oh-zo-zoete-maar-toch-wellicht-wel-vleiende mammie-mammie van Thomas? Misschien doordat het zoveel moeite heeft gekost hem überhaupt te leren praten? Wie zou het zeggen.
Apetrots
Omdat ik geen flauw idee had en toch wel nieuwsgierig was naar het hoe en waarom, heb ik het gewoon maar eens aan hem gevraagd toen we samen een dagje op pad waren. Verbazingwekkend duidelijk lichtte Thomas zijn keuze toe. Hij zei het leuk te vinden Vera na te doen omdat hij haar zo aardig en stoer vindt, en Kris vindt hij een hele mooie naam. Niet meer en niet minder dan dat. Sindsdien ben ik apetrots als ik weer zijn langgerekte “Krissss” hoor. Want het duurde lang voordat hij kon praten, maar wat kán Thomas zich tegenwoordig toch geweldig goed verwoorden!