“Ik wist niet wat ik hoorde. Ze was zwanger en had acute leukemie.”
Nog nooit had Lisette(29) zoveel pijn, verdriet en blijdschap meegemaakt in zo’n korte tijd. Echt een emotionele achtbaan. “Hoewel m’n partner en ik eerst op een blauwe wolk zweefden, verdween die opeens op de achtergrond door het verdriet om m’n vriendin en haar baby.”
“Mijn man en ik verwachtten ons tweede kindje. Toen ik ongeveer 30 weken zwanger was, kregen we het blije nieuws te horen dat mijn beste vriendin, Lisan ook zwanger was. Het kwam voor mij totaal onverwachts, maar wat was ik super blij voor haar! Samen sprongen we een gat in de lucht en konden alleen maar lachen.
Hoe leuk is het wel niet om samen zwanger te zijn. We fantaseerden hoe het straks zou zijn als onze kleintjes er zouden zijn, met een half jaar leeftijdsverschil. Urenlang bespraken we de zwangerschappen en gaven we elkaar tips.
Lees ook: “Mijn tweelingbroer was terminaal en ik zwanger.”
Op 24 september 2016, een paar dagen na de verjaardag van Lisan, is onze zoon Kay gezond en wel geboren. Wat zaten we heerlijk op een blauwe wolk! Het was onwijs genieten, maar wel maar drie weken lang.
Lisan kreeg last van de eerste kwaaltjes. Ze was erg moe en had veel nekpijn. Het leek te verklaren, maar toch ging ze even naar de dokter. Het waren geen zwangerschapskwaaltjes en dus werd ze meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een bloedonderzoek. Via de app hielden we contact. Ik hoefde me geen zorgen te maken, het was vast pfeiffer…
Ziekenhuispiepjes
Iets na 17u belde ze op. Ze was compleet in tranen en op de achtergrond hoorde ik allemaal piepjes. Acute leukemie. Ik was even helemaal stil, wist niet wat ik hoorde en wat ik moest zeggen. Het enige wat ik wilde was om direct naar haar toe te gaan, want ze heeft me nodig! Ze zat al aan de chemotherapie! Maar ik kon niet, want ik kreeg nog kraamvisite die avond en Lisan vond dat het door moest gaan.
De blauwe wolk stortte gedeeltelijk helemaal in. De emoties liepen hoog op. Wat een zorgen en wat een verdriet. De ene na de andere chemo volgden, maar alles zat tegen. Er werd besloten dat ze moest bevallen van haar baby, anders kon ze de laatste chemokuur niet krijgen. Lisan en haar man werden nog blij verrast door het ziekenhuispersoneel. Ze maakten een gipsbuik van haar zwangere buik, als aandenken. Op 12 november 2016 is ze bevallen van een prachtig meisje, die een uur heeft geleefd.
Lees ook: Elk pasgeboren kind verdient mooie kleertjes!
Het verdrietigste is dat Lisan niet bij de begrafenis van haar dochtertje kon zijn. Later toen de artsen echt niets meer voor haar konden doen, is ze nog met de wensambulance naar de begraafplaats gegaan. Daar kon ze het plekje van haar meisje zien, maar ook haar eigen plek.
De laatste weken
Ik bezocht haar de laatste weken elke dag om er zoveel mogelijk voor haar te zijn. We spraken over haar ziekte, maar hadden ook gesprekken over mijn gezinsleven. Maar het was zwaar. Ik stopte het weg, want ik moest weer werken en ik wilde er niet aan toegeven. Op 7 december 2016 is ze overleden. Drie weken na de begrafenis van haar dochtertje. Eigenlijk had ik geen tijd om het te verwerken. Later heb ik al m’n emoties opgeschreven, net als de man van Lisan. Hij wil in de toekomst een boek gaan schrijven.
In slechts zeven weken tijd is er zoveel veranderd. Van extreme blijdschap, het samen zwanger zijn tot intense verdriet en pijn van het moeten missen van m’n beste vriendin en haar prachtige dochtertje. Het is zó belangrijk om het van je af te praten en goed te huilen. Je hoeft je niet te schamen voor je verdriet. We hebben ook veel steun gehad aan Stichting Still die legde met foto’s en film alles vast.
Van begin af aan heb ik m’n dochtertje erbij betrokken, bij ons verdriet. En dat is me zo dierbaar geweest. Als ze zag dat ik verdrietig was dan kreeg ik een knuffel of een mooie tekening. Liefkozend heeft ze het over het ‘tuintje’ van Lisan als we de begraafplaats bezoeken.
Toekomst
Ik zie er wel tegenop om straks in september de verjaardag van Kay te vieren en ook om de verjaardag van Lisan te herdenken met een herdenkingsdag. Het wordt vast emotioneel moeilijk, maar dat is niet erg. En natuurlijk heb ik soms nog veel verdriet. Maar ik ben me er meer dan anders van bewust dat het leven maar kort duurt en dus probeer ik zoveel mogelijk te genieten.”
Lisette (links) en haar beste vriendin Lisan op hun eerste vakantie samen. Een jeugdfoto.
Bron afbeelding: Eigen afbeelding.