Voor de zoveelste keer… naar de rechtbank!
Als je mij zo’n tien jaar geleden had verteld dat ik op mijn vijfendertigste al diverse malen voor de rechter zou hebben gestaan had ik je vierkant uitgelachen. Op het sporadisch pikken van een snoepje en af en toe te veel kletsen in de klas na ben ik namelijk altijd een uiterst brave Hendrik(a) geweest. Wat zou iemand als ik in vredesnaam in een rechtbank te zoeken hebben?
Inmiddels zijn we jaren verder en heb ik toch echt al zeer regelmatig het Paleis van Justitie van binnen mogen bewonderen. Niet omdat ik de wet had overtreden, maar simpelweg omdat ik pleegmoeder ben. Onder bepaalde voorwaarden worden pleegouders als belanghebbenden in rechtszaken aangemerkt, omdat zij nauw bij het kind betrokken zijn en gevolgen van de zaak en de uitspraak zullen ondervinden.
Lees ook: 10 vragen aan pleegmoeder Krissie
Zodoende werden wij al diverse malen opgeroepen om aanwezig te zijn bij een zitting. Vooral de eerste paar keer vond ik het verschrikkelijk spannend en was ik bloednerveus. Allerlei vragen spookten vooraf door mijn hoofd: hoe zouden ouders zich opstellen? Wat zou hun advocaat te zeggen hebben? Had de voogd zich wel goed voorbereid? Wat moest ík vertellen als mij iets zou worden gevraagd? Maar ook: met welke titel wordt een rechter eigenlijk aangesproken? Wanneer moet ik gaan staan en waar moeten wij eigenlijk gaan zitten? En natuurlijk immer het terugkerende vraagstuk: help, wat moet ik in godsnaam aan?
Ik ben blij dat ik intussen de gang van zaken heb leren kennen. Ik weet waar we terecht kunnen om te vragen in welke zaal we worden verwacht, nadat we onder het detectiepoortje door zijn gelopen en gefouilleerd zijn. Ook weet ik dat we niet zelf hoeven te bedenken waar we moeten gaan zitten, maar dat de bode ons een plekje toe zal wijzen. Ik weet dat de rechter elke keer weer uitspreekt blij te zijn dat wij als pleegouders zijn gekomen. En tenslotte is het me tot nu toe iedere keer, na enig getwijfel en gedraal voor de kledingkast, gelukt om een voor de gelegenheid geschikte outfit uit te kiezen.
Pleegoudervoogd
Deze week is het weer zover. Een rechtszitting waarin bepaald zal worden of wij pleegoudervoogd van Vera mogen worden. Dit keer zou ik willen dat ik me druk kon maken over wat ik aan moet trekken of waar ik moet gaan zitten. Dat zijn namelijk futiliteiten in vergelijking met hetgeen er voor Vera op het spel staat. Want wat wil zij graag dat manlief en ik haar voogd worden en wat zou ze zich afgewezen voelen als dit niet het geval mag zijn.
Alle hechtingsbevorderende therapieën die we tot nu toe volgden hebben weinig resultaat opgeleverd, maar de gedachte dat wij straks (net als andere ouders) alles voor haar zouden mogen beslissen en dat er dus niet telkens weer een andere voogd zal zijn, maakt dat Vera steeds een klein stapje dichterbij ons durft te gaan zetten. Ze kan veel beter aangeven wat ze nodig heeft, zoekt vaker veiligheid én geborgenheid.
Lees ook: De definitie van het woord ‘pleeggezin’
Ogenschijnlijk normale zaken, waar wij eerder echter slechts van konden dromen. Maar omdat Vera’s ouders een voogdijoverdracht naar ons gevoelsmatig erg ingewikkeld vinden zal de zitting best nog spannend worden. En dus kan ik niets anders doen dan zenuwachtig zijn, nóg meer dan alle voorgaande keren, en vol vuur hopen dat we een rechter treffen die het belang van Vera voorop zal stellen.
Hopen jullie met me mee?
Bron hoofdafbeelding: Pixabay