Deel 1: “Mijn kindje werd 3 maanden te vroeg geboren”
Dit is het verhaal van Titia(23)*. Ze beviel drie maanden te vroeg van haar dochtertje.
“Er kwam een plusje tevoorschijn op de zwangerschapstest, ik kon mijn ogen niet geloven. Om zeker te zijn, nam ik snel nog een tweede test en ja hoor, ook deze gaf het aan: ik was zwanger! Eindelijk een klein wonder in de maak. Mijn man en ik waren super blij.
Na 9 weken zwangerschap kreeg ik s’avonds een bloeding. Ik had geen pijn, maar was doodsbang dat mijn kleine wonder in gevaar was, dus gingen we naar het ziekenhuis. Gelukkig konden ze mij het verlossende nieuws brengen dat mijn kleintje het prima deed en de bloeding niet bij de baarmoeder vandaan kwam. De volgende twee weken begon ik last te krijgen van een te lage bloeddruk. Door een tip van mijn lieve verloskundige werden zoute chips en Aquarius mijn beste vrienden en al mijn problemen leken opgelost.
Ik bleef af en toe eens een bloeding hebben maar steeds was er geen reden tot paniek en konden ze niet exact zeggen waar het van kwam. Tot 20 weken zwangerschap bleven er af en toe bloedingen komen, maar steeds door hetzelfde hardnekkige adertje dat keer op keer knapte.
Zwangerschapskwalen?
Ik hield veel vocht vast en ik werd vaker misselijk, kreeg hoofdpijn en raakte vermoeid. Zijn allemaal dingen die bij een zwangerschap horen, toch? Bovendien was het zomer en zeer warm. Ik sliep ook niet goed. Ja, als je moe bent, zit je ook niet goed in je vel.
Lees ook: 10x Wat je wèl wilt horen tijdens je zwangerschap!
Bij de urinetesten was de uitslag steeds minder goed. Ook was mijn bloeddruk te hoog dus, kreeg ik hiervoor bloeddrukverlagende medicijnen. Na een week was er echter geen verbetering dus een weekendopname. Nog steeds geen verbetering, dus met een zwangerschap van 26 weken en zes dagen werd ik naar het ziekenhuis in Leuven verplaatst met als bedoeling hier tot minstens 34 weken zwangerschap te verblijven en dan over te gaan tot de bevalling.
De diagnose: zwangerschapsvergiftiging, Pre-eclampsie. In Leuven kreeg ik te horen dat ik niet lang meer zwanger zou zijn en dat ik zeer snel zou gaan bevallen. Een zeer stressvolle dag op de afdeling verloskunde(15-21uur), zonder eten. Uiteindelijk kreeg ik een kamer toegewezen, mijn zenuwen stonden strakgespannen en ik was een bommetje dat wachtte om te ontploffen.
Een ‘luxe’ eenpersoonskamer
Ik had duidelijk aangegeven dat ik een eenpersoonskamer wenste. Niet enkel om de bom die net ingeslagen was te verwerken, maar ook om simpelweg rust te hebben. Dit was geen probleem tot we boven aankwamen, hier was een eenpersoonskamer een ‘luxe’ zoals de dokter het zei. Dit was de druppel. Ik wilde privacy om alles te verwerken, ik wilde gewoon even tot rust kunnen komen en nog genieten van de tijd die ik had met mijn kleine meid in mijn buik! In plaats daarvan zat ik een uur en een kwartier alleen, van al mijn familie en mijn man, in een kleine donkere kamer te wachten tot alles mis zou gaan en onze strijd zou beginnen.
Het was een enorme lange nacht. De afdeling was verouderd, ik had geen licht in mijn badkamer en voelde me opgesloten. Ik was zeker: morgen ga ik naar Antwerpen. Echter kreeg ik in de nacht meer last van misselijkheid en hoofdpijn. Nog steeds schoof ik het op de vermoeidheid en de vele stress. Ik voelde zelf elk uur m’n lichaam slapper worden.
Lees ook: Een bevallingsplan? Wat een onzin!
Rond 4 uur merkte ik dat mijn handen en voeten trilden zonder dat ik er controle over had. Ik deed mijn best zo kalm mogelijk te zijn, maar ik was enorm bang om alles waar ik van droomde te verliezen. Rond 6 uur ’s ochtends kon ik niet meer en besloot ik op de alarmbel te drukken en te vragen voor pijnstilling; die kreeg ik ook. Vlak daarna kwam de dokter langs en hij zag dat het niet goed ging.
Stopzetten…
Er werd besloten om mijn zwangerschap ‘stop te zetten’, zoals de dokter het poëtisch uitsprak. Alsof het een of ander wonder is, omdat mijn lichaam het niet langer aankon. Ik hoorde mezelf nog in m’n eigen denken ‘niks zwangerschap stopzetten’, maar blijkbaar was er geen andere keuze op dat moment.
“U heeft het HELP syndroom”. Ik kreeg een infuus met magnesium aangesloten, maar dit kon niet meer helpen om mijn zwangerschap nog te verlengen. Ik voelde de grond onder mijn voeten zakken en in mijn hoofd flitsten alle mogelijke uitkomsten heen en weer. Het enige dat ik kon bedenken was: kijk niet naar mij, maar naar mijn kleine meid, zij is het belangrijkste.
Dezelfde dokter die mij de ‘luxe kamer’ toewees, kwam me nu met een tikje teveel genot zeggen “Maar goed dat je hier gebleven bent, he?” Ik kon mijn oren niet geloven. Het gevoel was verschrikkelijk. Zelfs nu, 8 maanden later, rollen de tranen nog over mijn wangen als ik terugdenk aan het moment dat de dokter de woorden ‘zwangerschap stopzetten’ uitsprak.
Een kamer vol ziekenhuispresoneel
Brrr… ik belde naar mijn man en moeder en werd ondertussen naar beneden vervoerd. Daar werd ik een kamer binnengereden. Er liepen ineens 4, 5, 6 verpleegkundigen binnen. Ze begonnen van alles aan te sluiten. 3 Infusen links, 2 rechts hartmeter, monitor en voor ik het wist, hing ik met 100 draden vast en gingen er overal alarmen af. Mijn moeder was gelukkig snel in het ziekenhuis, maar mijn man zat echter vast in de file en arriveerde pas na 2 uur.
Ik besefte steeds meer dat mijn kindje binnen enkele uren zal moeten vechten om te overleven. Uiteindelijk kwam het moment daar dat ik besefte: dit gaat echt gebeuren, iemand gaat hier dadelijk mijn kleine wonder uit mijn buik snijden en meenemen… Pff, dit moet een nachtmerrie zijn dit kan toch niet echt gebeuren wel?
Lees ook: Een keizersnede makkelijk? Denk toch eens na!
Om een of andere reden kon ik niet inzien hoe slecht ik er aan toe was. Na een tijdje kwam de gynaecoloog binnen om te zeggen dat ze mijn kleine meid schatten op 500 gram en dat ik moest kiezen tussen natuurlijke bevalling of keizersnede. Als ze zo klein is is keizersnede veiliger? Correct, oké een keizersnede it is dan.
Vroeggeboorte
Een kwartiertje later stond er ineens een pediater naast mijn bed. Hij kwam toelichten wat zo’n vroeggeboorte inhoudt, wat er kan gebeuren enz. Daar zat ik dan: net 6 maanden zwanger, van zielsgelukkig naar doodsbenauwd… De angst om het kindje te verliezen was zo groot. Ik kreeg geen kans om alles te laten bezinken of de volgende persoon stond al doemscenarios te bespreken, pfff. Laat dit stoppen alstublieft, ik kan dit niet aan, niet nu…
Rond 11 uur kreeg ik het nieuws dat ik de volgende was om naar de operatiekamer te gaan. In de gang zaten echt tientallen vrouwen te puffen en te wachten om een verloskamer binnen te kunnen. Ik krijg het beeld niet van mijn netvlies. Toen ik naar binnen gereden werd, passeerden we een vrouw die haar kindje op de borst heeft liggen op weg naar hun eigen kamer…
Het enige dat ik kon denken was; ik zal straks alleen naar buiten komen. Ik klampte me met 2 armen rond mijn toen nog ronde buikje en genoot van elke beweging die ze maakte, stilletjes fluisterde ik: “Kleine meid, ik heb tot nu gevochten om jou in leven te houden, nu moet jij vechten om ons in leven te houden…”
Oke, diep in- en uitademen.
Normaal zou het zetten van de ruggenprik zo gefixt zijn, maar door mijn slechte rug moesten ze tot 5 keer prikken voor er een wervel het toeliet om ertussen te komen. Iedere keer dat het niet lukte, dacht ik: “Oke, ’t zal niet voor vandaag zijn, dit is een teken.” Maar dat was niet zo. Achter mij klonk het: “Oké, die zit”. Ik kreeg een grotere snede, zodat m’n meisje goed uit de buik kon komen, omdat ze zo klein was, was het allemaal heel kwetsbaar.
Om 12u58 werd mij de vraag gesteld: “Wilt u u dochter graag zien?” Zonder enige twijfel zei ik volmondig “ja!” Natuurlijk. “Bent u zeker?” Nogmaals antwoordde ik: “ja!” En toen kreeg ik een snelle glimp van haar te zien over het doek en daarna was ze weg. Ze huilde al, dat was goed, vertelde ik mezelf. Ik had mijn man duidelijke instructies gegeven: “Als onze meid er is, wijk je geen seconde van haar zijde. Wat er ook gebeurt, je blijft bij haar.” Hij volgde mijn instructies netjes op en ging mee om haar naar de neonatale afdeling te brengen, waar ze haar eigen kamertje kreeg.
Lees ook: Je bent stoer. Ongeacht de manier waarop je bevallen bent!
Ik bleef achter op de operatietafel met allemaal vragen… Even later kwam gelukkig de anesthesist zeggen dat voor nu ze het heel goed doet en dat ze een goede start maakt. Wat een opluchting was dat! Ik werd al een beetje geruster. “ze had een goede start, ze had een goede start”, herhaalde ik tegen mezelf. Ik werd op de verloskunde gehouden voor de nacht zodat ze mij goed in de gaten konden houden. Ik wist niet waar de neonatale afdeling was, ik wist niet waar ik mijn dochter moest vinden.
Waar was mijn kleine meid?!
In geval van een brand of iets dergelijks, gaat er door mijn hoofd, ik moest het weten: waar kon ik haar vinden?! Na een tijdje vroeg ik of ik er naartoe kon, “Tuurlijk, we kunnen u met uw bed naar daar voeren”. De rit duurde en duurde, maar eindelijk stonden we voor een glazen deur met het nummertje 307 erop. Ik zag in de verte een couveuse staan. Daar was ze, mijn kleine meid. Zo mooi en lief en best bewegelijk. Ik herkende de bewegingen die ze in mijn buik maakte en voelde het binnenin: dit is mijn dochter.
Dit verhaal gaat verder in Deel 2.
* Titia is een gefingeerde naam.
Bron hoofdafbeelding: Flickr