Ik dacht dat ik dood ging maar ik bleek zwanger! Of toch niet?
Linda Bosscher
Het is een februari dag in 2014 en we vliegen terug vanuit Curacao na een heerlijke vakantie met de familie. In het vliegtuig krijg ik last van een zeurende blaas en pijn in mijn buik en rug. Blaasontsteking? Ik hoop het niet want daar word ik vaak meteen heel ziek van en dat kan kan ik in het vliegtuig niet gebruiken. We moeten nog een aantal uur vliegen… Ik breng heel wat tijd door op de wc. Het is geen ideale situatie: de drang om de wc te bezoeken in een vliegtuig met te weinig wc’s en nog honderden kilometers te gaan voor we de Nederlandse bodem bereiken…
Gedurende de vliegreis ebt mijn pijn en de drang om naar de wc te gaan wat weg. Ergens kan ik een blaasontsteking ook niet plaatsen. Ik ben in ieder geval blij dat het niet doorzet want een blaasontsteking is echt mijn grootste angst. Ik heb het vaak (even afkloppen want tegenwoordig gaat het heel goed) en ben er dan ook flink ziek van.
Lees ook: 10 tips blaasontsteking voorkomen
Spoedje ziekenhuis
Twee dagen na thuiskomst voel ik mij plots niet lekker worden. Ik denk eerst dat het komt door de jetlag maar binnen no time lig ik zwetend en hallucinerend van de pijn op bed. Op dat moment heb ik geen flauw idee wat ik heb en wat mij overkomt en ik denk serieus dat ik doodga. Door de pijn ben ik helemaal van de wereld. Met spoed bel ik mijn man die ik nog met moeite kan laten weten dat hij thuis moet komen.
Wanneer hij thuiskomt treft hij mij in een niet zo’n goede toestand aan op bed. Met spoed zet (legt) hij mij in de auto en rijden we naar de huisartsenpost. Die autorit staat mij niet helemaal meer bij. Ik weet nog wel dat ik niet meer kon zitten en alleen maar wil en kan liggen en ik mijzelf moet blijven zeggen dat ik adem moet halen. Door de pijn stokt mijn adem en het is toch wel belangrijk dat te blijven doen…
Lees ook: 8x Hoe ga je om met een miskraam?
Een shotje morfine
Bij de huisartsenpost werd ik doorgestuurd naar de eerste hulp en werd ik meteen aan allerlei infusen gelegd waar ik heel blij mee was. Met spoed kreeg ik een morfine infuus en dat was, op dat moment, echt de hemel op aarde. Enigszins kon ik weer helder ‘nadenken’ en kwam ik weer een beetje bij. De pijn voelde ik minimaal en ik kon weer praten. Urenlang werden er onderzoeken gedaan. In het ziekenhuis dachten ze in eerste instantie aan een blaasontsteking met nierbekkenontsteking omdat de pijn vanuit mijn rug kwam. Om dat te onderzoeken moest ik mijn urine inleveren en kreeg ik een bloedonderzoek.
De onderzoeken verliepen redelijk snel. En toen kwam het moment van de uitslag, dit staat nog heel duidelijk in mijn geheugen gegrift. De dienstdoende verpleegkundige opent met een grote glimlach op haar gezicht het gordijn en feliciteert ons met… een zwangerschap!
Wat zegt u? Zwanger?
Een. Zwangerschap.
Je leest het goed ja.
Half dood word ik het ziekenhuis ingereden en na urenlang onderzoek komen ze met de conclusie dat ik zwanger ben?
Binnen no time was de hele afdeling op de hoogte en leefden ze met ons mee. Zo blij als de verpleegkundige was, zo blij was ik niet.
Ik was in shock.
Mijn man daarentegen was op zijn mobiel al nieuwe auto’s aan het uitzoeken en zei alleen maar ‘het komt wel goed schatje…’ …
Met spoed werd ik van de morfine losgekoppeld want… zwanger. De pijn kwam weer terug en ik moest ondertussen verwerken dat ik zwanger was? Het enige wat ik kon denken was: HOE DAN? HET IS ONMOGELIJK! EN WAAR KOMT DIE PIJN VANDAAN? IK BEN NIET ZWANGER!
Zwanger en ook nog een niersteenaanval
Het ‘slechte nieuws’ bleek overigens dat ik nierstenen had. Vandaar die pijnen en het gevoel hebben dood te gaan. Ik overdrijf hierin niet; mensen die ook last hebben (gehad) van nierstenen weten hoe dit voelt. Het is zeer, ZEER pijnlijk. Bevallen vond ik echt VRESELIJK maar het hebben van nierstenen is misschien nog wel erger. Achteraf bleek dit de tweede niersteenaanval te zijn geweest in mijn leven. Toen ik zwanger was van de jongste ben ik ook, met dezelfde klachten, opgenomen in het ziekenhuis. Nu deze diagnose is gesteld viel het kwartje meteen; die klachten die ik toen had waren ook nierstenen. Toen heb ik ook dagen in het ziekenhuis aan het infuus gelegen met vage klachten en dachten ze ook aan blaasontsteking en/of een nierbekkenontsteking.
Ze weten het ook niet meer: wel of niet zwanger?
Na deze twee toch wel heftige mededelingen kwam ik in de medische molen terecht. Met spoed werd ik overgedragen aan de gynaecoloog waar ik die dag nog verschillende inwendige onderzoeken kreeg en een echo. Van de ene shock kwam de andere want bij de gynaecoloog aangekomen was het erg onduidelijk of ik nou wel of niet zwanger was of dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Ondertussen verging ik nog steeds van de pijn want die nierstenen konden ze niks aan doen. Die zou ik eruit moeten plassen…
Mijn man zag het allemaal wel rooskleurig in want teruggekomen op de eerste hulp grapte hij tegen alle nieuwsgierige zusters (zonder blikken of blozen): “Oh, het is een tweeling joh!”. Je had ze moeten zien kijken… 😆
Binnen no time stond mijn leven op zijn kop want ik wilde helemaal niet zwanger zijn. Ik had pijn, veel last van emoties en leefde in onzekerheid. Want ik had nog geen uitsluitsel. De twee weken die volgenden moest ik om de dag terug naar het ziekenhuis: ik kreeg echo’s van mijn nieren, moest naar de uroloog en ook nog een paar keer naar de gynaecoloog. Keer op keer werd ik naar huis gestuurd in onzekerheid; we zien niks, wat we zien is vaag, geen idee wat het is, we weten het nu ook niet meer…
De vlag uit!
Het verlossende antwoord kwam toen ik ongesteld werd! Het eerste wat ik dacht was: zie, ik heb gelijk, ik was niet zwanger want dat voel ik zelf het beste aan. Ik was echt ontzettend blij want een vierde kind kon ik op dat moment echt niet handelen. Als het zo was geweest dan was het zo maar na deze ervaring was het voor mij zo duidelijk als wat: een vierde kind kom er niet. Lichamelijk en psychisch ging ik dat niet trekken…
Het waren heftige weken en ik neem het de verpleegkundige ergens kwalijk dat ze niet wat voorzichtiger met de uitslag om zijn gegaan. Je kan er niet bij voorbaat vanuit gaan dat iemand ‘blij’ is met een zwangerschap. Dat ik zo in shock was kwam omdat ik hier geen rekening mee hield en hier ook totaal niet mee bezig was.
Maar hoe het dan zover heeft kunnen komen? Soms vraag ik mij af of ze de goede test wel aan mij heeft gekoppeld. Of misschien was het toch ergens een hele prille zwangerschap (maar dan ook heel pril!). Maar er zijn oorzaken waardoor je een vals positieve zwangerschapstest kunt krijgen. Blijkbaar was ik een raar geval. Bij dit soort uitslagen is het toch wel belangrijk hier zorgvuldig mee om te gaan. Het is en blijft een raar verhaal. Nu lachen we erom maar op dat moment was het echt heftig.
En die nierstenen? Die heb ik eruit geplast. Een aanval is al pijnlijk en dan moeten ze er ook nog uit… Ik heb lange tijd onder controle gestaan en ik moet er goed op letten dat ik veel drink en pijnen van een niersteenaanval leer herkennen. Gelukkig heb ik het niet meer gehad maar het zit in de familie en ik ben er vatbaar voor. Ik hoop echt HEEL ERG dat ik nooit meer zo’n aanval krijg. Stiekem beval ik dan nog liever… 🙃