De dag dat opvoeden geen optie was…
Denise Meijer
Over het algemeen ben ik (vind ik zelf) een redelijk strikte moeder.
Laten we het zo zeggen: er gelden hier een paar regels en sommige nemen we iets zwaarder op dan de ander. Een van die ingestelde regels: als één van mijn kinderen dreint in de supermarkt dan krijgen ze dus niets. Maar op een specifieke dag bleek dat een uitzondering… Opvoeden was op dat moment even geen optie en iemand vond het dus nodig om hier wat van te zeggen…
Iedereen kent die dagen wel. Dat opvoeden ineens een stuk zwaarder blijkt te zijn dan normaal. Of dit nu is omdat je zelf slecht geslapen hebt, je kinderen al dagenlang des duivels zijn, er simpelweg meer speelt onder de oppervlakte of een dodelijk combinatie alles wat ik boven omschrijf. En weet je: deze dagen kunnen best weleens voorkomen. De voornaamste reden dat ik mezelf hier dus allang niet meer schuldig over voel is omdat ik weet dat IK uiteindelijk ook degene ben die voor mijn minimale indiscretie zal moeten boeten (lees: heropvoeden en shit).
En die bewuste dag, was dus zo’n dag voor mij.
Dochterlief is al dagen een ware peuterpuber en besloot ook vandaag om zichzelf van al haar kleding te ontdoen. Midden in het winkelcentrum!
Toen ik haar er subtiel op wees dat dit weleens een slecht idee kon zijn, was dit slechts een trigger voor een bui die ze inmiddels al dagen heeft. Dreinen, zeuren en piepen. Niets was goed.
Normaliter voor mij een signaal dat ik de opvoedteugels iets strakker aantrek. Die dag een keer niet. Om verschillende redenen. Laten we het er maar gewoon even ophouden dat ik de opvoedstand even uitging en ik overging op de overleefstand. Al was het maar om kortsluiting in mijn eigen bovenkamer te voorkomen.
Dochter kreeg dus, tegen al mijn eigen principes in, het kinderchocolaatje waar ze bij de kassa om aan het zaniken was.
Ik had er alles voor over om er maar voor te zorgen dat ik voor een keer deze week, op een normale manier kon afrekenen, boodschappen rustig bij elkaar kon rapen, zij in het karretje zou blijven zitten én haar kleding aan zou laten.
Ja! Zelfs het feit dat ik dit uiteindelijk de volgende keer weer net zo hard op mijn bordje uitgeserveerd zou krijgen, maar dat was een zorg voor morgen.
Iets waar het ‘kan ik de manager spreken’-typetje achter mij niet zo van was gediend. Ik hoorde haar verontwaardigd mompelen tegen de kassière. Toen ze er lucht van kreeg dat ik haar in stilte, met opgetrokken wenkbrauw aankeek, zei ze: “Ja… Ik had het haar echt niet meer gegeven hoor!”
Binnen een paar seconden schoten er meerdere dingen door mijn hoofd:
Woede, schaamte, had deze mevrouw wellicht gelijk? Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee!? Was mijn pietepeuterige 2-jarige nu gedoemd om te mislukken in het leven? Een teef voor altijd?
Maar al snel wierp ik een blik op mijn peuter die (voor het eerst die dag) even content aan het knabbelen was. In stilte!
Dus ik haalde mijn schouders op en zei: “Ik dus wel!” En ik pakte in alle rust mijn boodschappen op om richting de auto te gaan. In stilte!
Lees ook: 7 dingen waar elke moeder zich schuldig over voelt
Dat heropvoeden zou waarschijnlijk zo wel weer beginnen.
Iets waar deze mevrouw niets van mee zou krijgen. Net zoals ze niets heeft meegekregen van hoe de rest van de week voor ons verliep.
Mijn opvoedmodus stond even uit, maar voor het geval dat ik dit de volgende keer besluit te doen:
Lieve dame, ik weet niet hoe je heet, maar kan je jezelf even bij me melden? Wellicht kan je het dan (een weekje) van me overnemen.
Aangezien jij het zoveel beter kan: ga je gang en leen haar even.
Alleen geen steken laten vallen heh?
Want kennelijk is er altijd wel iemand in je omgeving die meekijkt en denkt dat ze het beter weet.