Als die kus en knuffel de laatste zijn…
Denise Meijer
Kijk naar links- en rechts voordat je oversteekt.
Blijf uit de buurt van slootjes.
Niet rennen in de buurt van de trap. Want je valt.
Goed kauwen en blijven zitten als je een lolly eet…
Als ouder zijnde doe je er alles om je kinderen veilig te houden. Wetende dat een ongeluk in een klein hoekje zit, in de hoop dat we het voor kunnen zijn, zolang we maar alert genoeg zijn. Bedacht op iedere ‘dreiging’ die er bestaat.
De wetenschap dat er veel valt te voorkomen is geruststellend. Een vorm van houvast in het, toch al, zo onzekere ouderbrein.
Ik betrap mijzelf er tenslotte ook vaak op dat ik, bij een dergelijk drama zoals in Oss, zoek naar iets wat ik de schuld kan geven zodat ik mijzelf gerust kan stellen met de gedachte dat dit voorkomen had kunnen worden. Dat ik dit kan voorkomen. In ieder geval wat mijn eigen kinderen betreft.
Toen ik de desbetreffende dag mijn laptop opende en direct dit vreselijke bericht onder mijn neus gedrukt kreeg, schrok ik. Net zoals het overgrote deel van Nederland en mijn ogen scande het bericht, op zoek naar een oorzaak. Een ‘schuldige’.
In dit geval werd de vinger al snel gewezen naar de elektronische bakfietsen die iedereen weleens heeft zien rondrijden.
Met vrolijke kleurtjes, afgeladen met opgelaten kindertjes, op weg naar school of het kinderdagverblijf.
En ik moet zelf eerlijk toegeven dat ik, iedere keer dat ik zo een ‘stint’ zag rijden, nooit had nagedacht over de gevaren die deze met zich mee zouden kunnen brengen. Tot die dag, want nu kan ik er geen één meer zien zonder te denken aan dit verschrikkelijke ongeluk. Wetende dat ik mijn kind never nooit in zo’n ding mee laat gaan, want op die manier kan ik voorkomen wat tot op die desbetreffende dag nog ondenkbaar was voor de meeste van ons…
Het feit is echter dat het niet eens de stint is wat me zo bang maakte…
Dat was niet de bakfiets die ervoor zorgde dat ik diezelfde week wel drie keer nadacht als ik de dag begon met het gebruikelijke gemopper en gehaast.
Het is de wetenschap dat je, ondanks al je beste bedoelingen en pogingen om je kinderen zo veilig mogelijk te houden, te maken kan krijgen met iets wat je wellicht niet had voorzien. Iets wat niet voorkomen kon worden, waar eigenlijk bijna niemand over had nagedacht. Tot het gebeurde dan.
Het omdat we ergens, diep van binnen weten, dat je wereld binnen een dag in kan storten.
Dat iedere kus, knuffel en “fijne dag lieverd!” ineens de laatste kan zijn.
Dat het niet te maken hoeft te hebben met iemand die ‘liever met zijn snufferd op zijn telefoon zat’, goed leren links- en rechts kijken met het oversteken, zwemlessen of een lollyverbod tot je kind 18 is.
Dat de stints op sommige plaatsen niet worden gebruikt tot er meer duidelijkheid is, dat de spoorwegovergang onder loep wordt genomen…
Het zijn dingen die ervoor zorgen dat ik kan slapen ’s nachts.
Dat we alles kunnen doen om ervoor te zorgen dat dit gevaar voor mijn of andere kinderen ‘niet bestaat’.
Omdat de gedachte dat het soms niet in onze handen ligt te eng is om bij stil te staan…
Ondragelijk zelfs.
Zeker in het geval van een ouder ten opzichte van haar kind.
Dus we prenten in dat ze naar links- en rechts kijken tijdens het oversteken, zorgen dat ze uit de buurt blijven van slootjes, niet rennen in de buurt van de trap, goed kauwen, blijven zitten als ze een lolly eten en zeggen het kinderdagverblijf dat we ons niet heel erg prettig voelen bij het gebruik van de stints. Wetende dat een ongeluk in een klein hoekje zit, maar vooral doodsbang bij de gedachte dat dit ergens ook je eigen kind had kunnen gebeuren.
Dat jouw kusje, knuffel en ‘fijne dag lieverd” ook zomaar ineens de laatste kan blijken te zijn…
Photo by 嘉淇 徐 from Pexels