Niemand haat maandagen meer dan een moeder
Denise Meijer
Maandag, 07:00 ’s morgens. Meestal geeft mijn wekker een kwartier later het startsignaal voor de dag, maar in dit geval is het schrille, sirene-achtige geluid wat mijn dochter kan produceren het signaal dat de week officieel van start is gegaan. Hoera.
Het feit dat ze op deze manier wakker wordt zegt me al genoeg. Ze is er (net zoals ik) allerminst blij mee dat het weekend weer over is. Groot verschil tussen ons twee: ik verwerk deze teleurstelling het liefst in stilte. Een boodschap die zij nog overduidelijk niet begrepen heeft.
Ik veeg slaap uit mijn ogen, stop mijn linkertiet terug in mijn (iets te grote) nachthemd en zet voorzichtig mijn benen naast het bed, terwijl ik hoor hoe mijn tweejarige engel inmiddels krijsend een weg door haar slaapkamerdeur probeert te forceren.
Terloops vraag ik mezelf af of het sociaal geaccepteerd is om mijn pyjama aan te houden als ik de kinderen naar school ga brengen om op exact hetzelfde moment te constateren dat in mijn ooghoeken een kleine, poedelnaakte gedaante, al “néé” schreeuwend langs mijn kamer sprint.
Ik ruk een spijkerbroek uit de kast, trek deze met enige moeite over mijn heupen en voel hoe mijn ‘niet-zo-strakke’ buik gebukt gaat onder ‘stretchband’ die tien Mac Donalds-bezoekjes geleden nog zo comfortabel had gezeten.
Een tweeledig gekrijs is het teken dat ook zoon niet perse gelukkig wordt van het feit dat er een klein, schreeuwend peutermeisje naakt op zijn bed is gesprongen om hem op gepaste wijze wakker te maken.
Lees ook: Ik ben moeder en denk niet meer aan mijzelf…
Met nog ontblote muffinrol in een steenkoude slaapkamer, kom ik erachter dat ik er misschien toch beter aan doe om de wasstapel die al het gehele weekend prominent bovenop de eettafel beneden ligt, weg te vouwen en bóven op te bergen. Een theorie die zichzelf bevestigt wanneer ik erachter komt dat ook kind twee poedelnaakt over de bovenverdieping paradeert en hun kast ook weinig omvat dan een Frozen-pyjama en een spijkershort met vetvlekken.
Met twee, niet-aangeklede kinderen, ga ik halfnaakt de trap af om het ochtendritueel daar verder voort te zetten.
Mijn rood aangelopen peutermeisje gaat halverwege in staking en drapeert zich languit, dramatisch tussen trede vijf en zes, terwijl ze (voor mijn gevoel) nog altijd én minstens (!) 120 decibellen produceert. Tussen het buffet aan schone was vind ik na enig gegrabbel een bh die ‘er wel mee door kan’, twee paar sokken die ‘op elkaar lijken’ en (dank Jezus) relatief snel kleding voor de twee nudisten in mijn huis.
Lees ook: Ik ben die moeder waar iedereen op Facebook zich aan ergert
Helaas is de kleine, ik-weiger-vandaag-om-mee-te-werken-aan-alles-wat-met-het-dagelijks-leven-te-maken-heeft-fashionista, het niet eens met mijn ‘niet zo zorgvuldig samengestelde’ outfit die ik voor haar in handen heb en laat ook gelijk even merken dat 120 decibel slechts een indicatie was van haar werkelijke geluidscapaciteit.
De man in huis heeft de boodschappen nog altijd niet begrepen en staart apathisch voor zich uit met het hoopje kleding, naast hem, over de leuning van de bank gesmeten.
Tussenstand: Nog een kwartier op de klok, twee (nog altijd) onaangeklede kinderen, een bh die al 10 minuten achterstevoren zit, twee slordig gesmeerde boterhammen met kipfilet en niet in staat om voor mezelf een truitje te vinden wat niet per perse ‘ongeorganiseerd huismoedertje’ zal schreeuwen als ik daarmee de deur uitga.
Lees ook: Bij welk groepje schoolplein moeders hoor jij?
De eindsprint bestaat uit een luidruchtig protesterend prinsesje als ik haar in haar luier, ondergoed en kleding forceer. Meneer die, inmiddels in onderbroek en T-shirt, zijn boterham met kipfilet tergend langzaam naar binnen probeert te werken en een moeder die besluit dat een slaapshirt met Pinokkio erop best door de beugel kan als ik deze verstop onder een vest van mijn vent. Dat deze zes maten te groot is en hiermee mijn vetrol in ‘stretchjeans’ verbergt beschouw ik als een bonus die ik deze ochtend in mijn binnenzak kan steken.
Maandag 08.20
Volledig gekleed, gevoerd, tien minuten te laat en lichtelijk verhit trek ik de deur achter ons dicht. Ik neem me voor een stuk georganiseerder te werk te gaan. Maar om te beginnen moet ik eerst even bijkomen van vanmorgen.
Zéker tot de volgende week maandag 07:00 ‘s morgens om heel precies te zijn.