Huilen bij het afscheid nemen? Hij wordt er niet minder van!
Love2BeMama
Ik zie haar nog wegfietsen, terwijl ik als een bezeten psychopaat tussen de spijlen hang en de hele wijk bij elkaar krijs. Mama gaat weg en ze komt nooit meer terug. Die peuterspeelzaal is vast afschuwelijk. Harder gillen, harder, harder. Dan hoort ze me vast. En? Ze kwam terug… Sterker nog: ik hoefde er op een gegeven moment helemaal niet meer heen. Zwemles? Eén groot drama. Ook daar stopten we mee. Ook hoefde ik niet meer uit logeren en was ik zelfs de enige uit de klas die tijdens een schoolfeestje niet op school bleef slapen. Alles wat niet bij papa of mama was, was eng. En gevaarlijk. Ik was een regelrechte schijtluis… Nu ik zelf kinderen heb ben ik veel ‘strenger’. Huilen bij het afscheid nemen, daar worden ze niet minder van.
Huilen bij het afscheid nemen… Hij schreeuwt moord en brand!
Mijn vierde zoon gaat sinds twee weken naar de peuterspeelzaal. Vandaag was het mijn beurt hem te brengen en waar ik al bang voor was gebeurde uiteraard. Moord en brand. En geloof mij; deze versie is niet mals. Hij kwam al met een hoop geweld ter wereld en leeft al tweeënhalf jaar in uitersten. NEE is nee. En die nee, die hoort de hele buurt. Zo ook de enthousiaste JA. Dan springt hij door de kamer of rent rondjes als een kat die achter zijn staart aanvangt. Vermoeiend…
Nu vond ik dat huilen bij het afscheid nemen bij de eerste twee best lastig als ze een traantje lieten en dan ging ik met een brok in mijn keel naar mijn fiets. Bij nummer drie werd dat al minder en nu? Kom lieverd, geef mama een kusje, ik ga boodschappen doen en haal ik je straks weer op. Succes ermee juf! Hij stopt straks wel met krijsen. Ik gok op maximaal een half uur en als je geluk hebt is het binnen vijf minuten stil. Als je wil dat hij direct stopt, geef hem dan wat te eten (maar dat doet ze natuurlijk niet). Terwijl ik naar het grote hek loop hoor ik hem nog gillen. Ik steek mijn hand nog een keer op, loop naar mijn fiets en ga naar huis.
Lees ook: De bucketlist van een peuter (berg je maar…)
Zielig?
Ik snap heus wel dat het je door merg en been gaat als je kindje zo verdrietig is, maar serieus, ik weet dat hij in goede handen is en er écht geen trauma aan overhoudt dat ik hem daar achter laat. Huilen bij het afscheid nemen heeft het ene kind meer last van dan het andere. Hij is dol op spelen met andere kinderen en vindt zijn juffie te gek. Ik snap eigenlijk ook niet dat er dus ouders zijn die zwichten voor dit prachtige theaterstuk wat die kleine loeders opvoeren. Van dat “ach poebeliewoepsie, kom maar bij mama, je hoeft niet te huilen en nou wordt mama ook verdrietig hoor”. Want als je zegt dat je naar de wc gaat en zo terug bent, of naar boven loopt om ik weet niet wat te doen dan snappen ze ook dondersgoed dat je binnen no time terug bent. Zo ook op school. Alleen duurt het dan wat langer.
Ik geef niet toe voor zijn eigen bestwil!
Ik denk daarentegen dat hij er wel wat aan overhoudt als ik nu toegeef, want dat is het begin van een bak ellende, even naar mijzelf terugkijkende. En eerlijk is eerlijk, met zoveel koters, waarvan er nog twee thuis, vind ik het heerlijk dat deze wervelwind twee ochtenden (waarvan ik er zelf één aan het werk ben) gewoon even weg is. Even aandacht voor de benjamin van het gezin.
Ik denk dat ik over een poosje de vlag weer uithang. Dan kan hij samen met zijn broer naar de peuterspeelzaal. Kunnen ze samen huilen bij het afscheid nemen. Ik denk dat ik de juf dan uitlach, haar sterkte wens, vergeet te zwaaien en om half 9 een fles wijn open trek 😉.