Zwangere voeten in stiletto pumps? Hoe dan, vraagt bigfoot Saskia zich af!
Saskia Schreurs
Tijdens mijn zwangerschapsverlof heb ik het er eens goed van genomen. Ik moest dagelijks verplicht een paar uur plat wegens bekkenklachten. Soms sliep ik en regelmatig werd het een bingewatch-marathon op Netflix. Zo ben ik ook begonnen met de serie Yummy Mummies. Ken je die? Ik heb echt met verbazing zitten kijken naar deze stylish verantwoorde momzilla’s. Geen idee waar ik het over heb? Laat ik je bijpraten. Mijn brandende vraag is vooral: HOE KRIJGEN ZE HUN ZWANGERE VOETEN IN STILETTO PUMPS?
Een inloopkast voor de baby
We volgen een hysterische groep zwangere vriendinnen, aan geld geen gebrek, alleen in het wild te spotten in nietsverhullende mini jurkjes en op hoge stiletto hakken. Elke minuut vliegt je een over the top “Oh my God” om de oren. Krijg je een beetje een idee? Nee? Een Prada-parade, een heuse Armani-manie. Zelfs voor de verwachte buikbaby is er een inloopkast gereed gemaakt. Gevuld met designer outfits tot het 14e levensjaar van het prinsesje. Ach, je kan het maar vast in huis hebben, toch?
Lees ook: Must see Netflix series voor jou om te bingewatchen! (door moeders aanbevolen)
Hoe doen ze dat?
Het was 1 grote ver-van-mijn-bed-show waar ik naar aan het kijken was. Af en toe viel mijn mond open van verbazing en plaatsvervangende schaamte, maar misschien was het juist daarom wel zo interessant om naar te kijken. Want waar deze dames alleen maar tip top en piekfijn verzorgd het huis verlaten, was dat bij mij in de zwangerschap namelijk wel anders. Ik had het toonbaar voor de dag komen nou niet bepaald tot een kunst verheven. Ten eerste omdat ik het zonde vind van het geld om voor die korte periode een geheel nieuwe zwangerschapsgarderobe aan te schaffen. Leve de Lidl, H&M, Marktplaats en lieve vriendinnen die hun positiekleding aan me doorschoven. En daarbij… waar vind je in vredesnaam écht leuke zwangerschapskleding? Wie het weet mag het zeggen!
Ik was een waggelend eendje
En wat hoge hakken betreft: no freaking way! Ik voelde me als een walvis op het droge. Na één keer traplopen liep ik al naar lucht te happen. En toen de bekkenproblemen de lelijke kop opstaken, transformeerde ik ook nog in een waggelend eendje. Een waggelend benauwd eendje welteverstaan, want met die longinhoud kwam het tot het einde van de zwangerschap ook niet meer goed.
Mijn zwangere voeten wilden alleen maar teenslippers
In de zomer werd het heet! Mijn enkels reageerden daar gezellig solidair op door in passend walvis formaat op te zwellen. Daarbij groeiden mijn voeten ook nog met een hele schoenmaat en kon ik met de beste wil van de wereld mijn eigen schoenen niet meer in. Geen enkel paar – op mijn zomerse teenslippers na – zat me nog lekker. Op een gegeven moment sleepte ik mezelf maar noodgedwongen naar de eerste de beste schoenenwinkel om voor de laatste weken 1 paar schoenen te halen waar ik nog enigszins comfortabel mijn zwangerschap mee uit kon zingen. Ik prees mezelf daar op dat moment in die schoenenwinkel ultiem gelukkig dat ik niet tot de inner circle van de Yummie Mummies behoorde, want met het schoeisel waar ik uiteindelijk de Moschino (geintje: Scapino!) verliet, had ik volgens hen echt een mega modieuze misdaad begaan. De modepolitie had me levenslang gegeven.
Lees ook: Waarom een zwangere vrouw wil dat je uit haar buurt blijft
Vertel het me: HOE DAN?
Begrijp me niet verkeerd. Ik zeg dit niet om dit type dames af te kraken. Het is juist een vreemd soort respect wat ik voel. Ik begrijp gewoon niet hoe ze het doen! Moeders die er op elk moment van de dag uitzien om door een ringetje te halen. En hun kroost ook trouwens. Zelf zit ik gewoon anders in elkaar. Als het er ’s ochtends op aan komt, kies ik er liever voor om me nog een keer om te draaien of om nog een vroege-ochtend-knuffelsessie met mijn kids in te lassen dan dat ik voor de spiegel ga staan om mijn haren te föhnen en stylen.
Zelfs nu ik niet meer zwanger ben, mijn bekkenproblemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen en mijn enkels weer tot normale proporties zijn geslonken, vind ik het al een prestatie dat ik fris gedoucht, de kids met hun buikjes vol en ik spuug- en vlekvrij én op tijd op mijn plek van bestemming – momenteel is dat de benedenverdieping – arriveer. Straks ben ik volledig hersteld van de keizersnede, ga ik weer aan het werk en mag mijn oudste zoon voor het eerst naar de basisschool. Dat betekent zoeken naar een nieuw ritme. Ik ben benieuwd in welke staat ik op het schoolplein verschijn ’s ochtends. Als het lukt met mijn haren in de plooi en met een likje mascara op mijn wimpers beschouw ik dat als een overwinning! ☺ Eén ding is duidelijk: in ieder geval kan ik shinen met allerlei nieuwe schoenen, want die van vóór mijn zwangerschap pas ik nog steeds niet. Go bigfoot!