Een groot gezin: wat doe ik mijzelf aan?
Nanine
In maart 2012 werd mijn zoon geboren, de eerste keer was raak. Toen hij ongeveer 1,5 jaar was wilden wij graag een tweede kind. Dit duurde alleen wat langer en met behulp van IUI met extra hormonen spuiten. Door middel van bloed- of urineonderzoek wordt bij de vrouw gemeten wanneer de LH-piek optreedt. Op het vruchtbaarste moment van de cyclus wordt het zaad geïnsemineerd in de holte van de baarmoeder en moet daarna zelf de eileiders zien te bereiken, alwaar de bevruchting plaatsvindt. Het sperma moet eerder die dag door de man zijn ingeleverd bij het laboratorium, waar het wordt ‘opgewerkt’. Hierbij worden de goede zaadcellen uit het sperma gefilterd; alleen deze zaadcellen worden ingebracht. Hierdoor raakte ik zwanger van een tweeling! Uiteindelijk kregen we een groot gezin.
Vroeggeboorte
Na een paar weken zwangerschap kreeg ik van mijn verdrietige zus te horen dat ze ging scheiden. Niet veel later kregen we ook te horen dat mijn vader longkanker had en dat dit niet meer te genezen was.
Ik heb geprobeerd om er in die periode er voor iedereen te zijn. Dit was zwaar naast mijn eigen gezin en steeds groter groeiende buik. Ook wilde ik mijn vader betrekken bij deze zwangerschap. Dus met zo’n 24 weken hebben we een 3D echo laten maken om te kijken of het klopte dat we een jongen en een meisje zouden krijgen.
Met 33 weken braken mijn vliezen en ze zijn diezelfde dag in het ziekenhuis geboren. Helaas was mijn vriend hier niet bij en heb ik ze op het moment dat ze geboren zijn niet echt kunnen zien. Ze hebben dik een week op de IC gelegen, hierna mochten ze naar een ander ziekenhuis waar ze nog goed in de gaten werden gehouden.
Rollercoaster
Een paar dagen na de bevalling lag mijn vader in het ziekenhuis, ging mijn oudste zoon wennen op school en gaf ik zoveel mogelijk borstvoeding aan mijn tweeling die nog in het ziekenhuis lagen.
Ik had het gevoel dat ik op alle fronten te kort schoot. Eerst naar de tweeling in het ziekenhuis, daarna door naar een ander ziekenhuis om mijn vader te bezoeken, dan weer terug om mijn zoon op te halen van school en proberen zoveel mogelijk contact te onderhouden met mijn moeder en zus.
Na 4,5 weken mochten de twee kleintjes naar huis. Dit zorgde voor iets meer rust. De tweeling deed het goed, mijn vader bleef redelijk stabiel en mijn zus had een huisje voor haar zelf en haar twee kinderen gevonden. Zou het dan eindelijk weer een tijdje rustig zijn?
Mijn vader kon niet meer
Nee. De broer van mijn vriend lag een paar dagen in coma (weer goed gekomen), mijn oudste zoon vond het zwaar op school (kwam veel moe thuis, dus in overleg af en toe thuis gehouden) en mijn vader moest weer naar het ziekenhuis (klaplong).
Op 2 februari werd de tweeling 1 jaar, helaas lag mijn vader toen in het ziekenhuis en kon hier niet bij zijn. 14 februari gingen mijn moeder en ik op visite bij mijn vader. Hij maakte wat grapjes, maar zei ook dat het voor hem op deze manier niet meer hoefde. Drie uur later werd ik gebeld, hij was overleden.
Mijn vader was een geweldige opa en de allerliefste vader.
Mijn moeder heeft kanker
Een paar weken (ongeveer zes) na zijn begrafenis kregen we te horen dat mijn moeder baarmoederkanker had met uitzaaiingen in haar lever. Wij dachten dat we in een korte tijd ook mijn moeder moesten gaan missen. Gelukkig bleek na veel (vervelende) onderzoeken dat ze geen uitzaaiingen in haar lever heeft. Na een operatie om haar baarmoeder eruit te halen en nog een paar maanden bestralingen is ze schoon verklaard. In de tussentijd had de broer van mijn vriend weer in coma gelegen en daar is hij ook weer goed uitgekomen.
Een vierde kindje?
De afgelopen jaren zijn heel heftig geweest, maar mijn vriend en ik hadden het toch over een vierde kind. Een groot gezin! We gingen niet lang proberen (een paar maanden) en ook niet met hulp van het ziekenhuis, want we hadden geen zin meer in gedoe. We zien wel of het ons gegund wordt. De tweede keer was raak, ik was zwanger van kind nummer 4!
Ik was mij heel bewust dat dit de laatste zwangerschap zou zijn en ik wilde proberen hier ook echt meer van te genieten. De jongste is gezond en wel geboren in mei 2018. Niet in een ziekenhuis, maar ongepland thuis in 50 minuutjes tijd. Het ging heel snel en het was heel mooi. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen over een bevalling 😊
Lees ook: Stop met het twin shamen van tweelingmoeders
Groot gemis
Mijn vader had dit geweldig gevonden, zo’n groot gezin. Ik vind het dan ook enorm jammer dat dat de kinderen hem niet zullen herinneren en dat mijn vader Stijn nooit ontmoet heeft. Sommige mensen om mij heen vroegen mij tijdens de laatste zwangerschap wat ik mezelf aandeed om nog een kind te nemen.
Ik heb tijdens de zwangerschap en bevalling van de tweeling weinig bewust kunnen genieten. Misschien heb ik er lichtelijk wel een trauma aan overgehouden. Een groot gezin? Ik weet dat ik ondanks het weinig slapen, de drukte, weinig tijd voor mezelf, dit het beste is wat ik mezelf heb aangedaan.
