Een depressie, angst- en eetstoornis en moeder zijn: het openhartige verhaal van Britt
Britt de Waard
Wat als je bang bent voor dingen die voor anderen normaal zijn? Wat als je constant twijfelt aan je eigen kwaliteiten en kunnen en wat als je weet dat je hier zomaar dood aan kunt gaan? Dit is Britt, dit ben ik; een depressie, angst- en eetstoornis en moeder zijn. En ik heb het zwaar!
Nooit op nummer 1
Zo als al eerder beschreven in mijn vorige blogs worstel ik met psychische problemen. Na onderzoeken en gesprekken is de diagnose depressie gesteld en daarbij een angststoornis. Komt dat uit de lucht vallen? Nee… dat is het jarenlange resultaat van mijn onzekerheid, minderwaardigheidsgevoel en het wegcijferen van mezelf.
Ik heb nooit ergens bij gehoord voor mijn gevoel. Voelde me altijd raar, lelijk, dom, gewoon niet goed genoeg. Ik merkte dat ik heel erg ging pleasen om aardig gevonden te worden, gezien en gehoord te worden. Ik gaf mijn huiswerk af, liet mensen bij me afkijken, veranderde mijn uiterlijk naar iets wat andere mooi vonden, liet mijn behaalde schoolpunten zakken zodat ik er niet uitsprong. Dit gedrag had ik al van vroeger. Thuis, de basisschool, middelbare school. Zo is er een patroon wat er ingesleten is en eigen is geworden.
Eten als oplossing
Omdat ik een aantal jaren geleden al niet meer wist wie IK was, zocht ik iets waar ik goed in was, waar ik controle over had een en waar ik de baas over was: dat was eten. Na een opmerking over de veranderingen van mijn figuur besloot ik wat te gaan afvallen: wow… dat kon ik goed.
Laten we even voorop stellen dat ik die opmerking kreeg bij een bmi van net 19. En ja… Ik was wat aangekomen want ik heb altijd ondergewicht gehad maar dik was ik niet. Toch wilde ik weer voldoen aan het plaatje wat iemand anders voor me had bedacht. Het lukte me moeiteloos. Ik kreeg complimenten over mijn wilskracht en doorzettingsvermogen en eindelijk: ik was goed genoeg, ik kon iets goed.
Een eetstoornis en moeder zijn…
Het lukte mij om mijzelf te beheersen, waar anderen dat niet konden. Ik kon mijn honger negeren om een doel te bereiken. Voor het eerst voelde ik mij ergens goed in, ik voelde me sterk. Nooit had ik kunnen bedenken dat één simpel doel me zo ziek zou kunnen maken. Jaren later kreeg ik de diagnose; anorexia nervosa.
Ik? Anorexia? Dat was toch voor meisjes in de pubertijd? Voor meisjes die model wilde worden? Ik wilde alleen maar ergens controle over hebben, ergens goed in zijn. Ik was verdorie net moeder van 3 kinderen!
Door mijn onzekerheid als vrouw, vriendin en moeder zocht ik nog meer controle en ontwikkelde ik dus een eetstoornis. Een eetstoornis met als functie om mezelf te straffen als ik niet voldeed aan de eisen van anderen, om mijzelf weg te cijferen, onbelangrijk te maken en mijzelf te laten verdwijnen.
Opname
Na een opname van 5.5 maand in een kliniek kwam ik weer naar buiten met een gezond gewicht. Ik had weer leren eten maar aan de onderliggende problemen was niets veranderd. Nog steeds voelde ik mij minderwaardig. Liefde moest ik verdienen vond ik. Ook moest ik van mijzelf harder werken dan anderen.
Tijdens mijn vierde zwangerschap trok de eetstoornis nog een keer keihard aan mij toen ik depressiever werd. Die eetstoornis beloofde mij weer controle, het beloofde me dat de wereld mooier zou zijn en anders… mooier zonder mij. Minder mij zou voor de hele wereld maar vooral voor mijn gezin beter zijn.
De huisarts hijgt in mijn nek
Daar zit ik nu dan; drie mooie jongens in bed, een lieve man naast me, dochtertje van drie maanden op schoot en ik heb zwaar ondergewicht. Bang voor eten, bang voor het leven en bang om nooit meer goed genoeg te zijn.
Vanaf gisteren ben ik weer begonnen met een dagboekje bijhouden om mijn gedachten en gevoelens uit te schrijven en er zo een wat realistischer beeld van te kunnen krijgen. De medicatie zit op een hoge dosering en ik heb mezelf ziek gemeld op het werk. Niet om voor mezelf te kunnen zorgen hoor; nee nee dat zou egoïstisch zijn. Ik kan mij niet concentreren en ben bang fouten te maken.
Voor mij is het heel moeilijk om dit op te schrijven. Angstig en onzeker voor wat de reacties zullen zijn. Ik heb ze allemaal al een keer gehoord: ga toch gewoon eten? Waarom doe je zo moeilijk? Je wilt gewoon niet beter worden!
Ik wil niets liever echt niet. Je eigen aangeleerde patronen afleren is zo lastig. Maar ik ga ervoor! Inmiddels ben ik met drie (!) therapeuten aan de slag gegaan en de huisarts hijgt in mijn nek.
Britt wil bloeien
Gaan met die banaan! Dat is wat ik wil maar tegelijk ben ik bang voor wie ik ben zonder eetstoornis. Word ik dan nog wel gezien? Verdien ik dan nog wel hulp? Gaan mensen denken dat ik het allemaal verzonnen heb?
Ik leg mijn ziel en zaligheid hier neer. Zo snappen jullie misschien wat er in mijn leven gebeurd. Behalve het laten groeien en bloeien van vier kinderen. Ik ben hard aan het werk om zelf ook te bloeien maar dan moet ik mijzelf wel een gietertje water toestaan…