Vlinder in zak en as en loopt bij therapeut door surprise-teleurstelling
Denise Meijer
Ik kan me het moment, dat ik voor het eerst een surprise moest maken, nog goed herinneren. Wat ik in elkaar heb geknutseld eigenlijk niet meer, maar goed: met mijn gebrek aan geduld voor alles wat met lijm, papier-maché of crêpepapier te maken heeft zal het geen creatief hoogstandje zijn geweest.
Surprise leed
En dat was oké! Sterker nog: het gros van alle suprises uit de klas omvatte schoenendozen. Met een beetje pech gevuld met confetti, slijm en andere smerige troep. Je had vooral geluk als het bijgesloten presentje nog schoon was ondanks alle smurrie. Desondanks was het altijd reuzegezellig en waren eigenlijk bijna alle suprises door de kinderen gemaakt. Sterker nog; mijn moeder werd volgens mij nog liever dood gevonden, dan dat ze zelf aan het knutselen zou slaan. Ik weet dus van wie ik het heb, maar verder heb ik daar geen emotionele schade aan overgehouden.
Lees ook: The Mommy-bonus; een soort dertiende maand voor moeders!
Zielig voor Vlinder; grote surprise teleurstelling
Surprises, traktaties, kinderfeestjes. Het moet allemaal groter en beter.
Ouders steken elkaar de troef af en maken deze kleine momentjes uit een kinderleven iets wat vooral draait om henzelf. Iets wat je heel goed meekrijgt als je tijdens de Sinterklaasperiode op het schoolplein staat en ouders over het lootjestrekken hoort praten. “Wie heeft jouw kind getrokken?” “Ik heb gehoord dat Jantje mijn dochter getrokken heeft. Die maakt altijd van die simpele suprises. Sneu voor Vlinder. Die moet het dit jaar doen met een volgeplakte schoenendoos in plaats van het drie-verdiepingen-hoge gevaarte wat ze normaal gesproken mee naar huis toe krijgt.”
Lees ook: Ontaarde ouders, helikoptermoeders en überopvoeders
Simpel zeg!
En ongeveer dezelfde gesprekken hoor je ook als de knutsels in ontvangst zijn genomen. “Had de moeder van Stijn niet iets beter haar best kunnen doen? Een televisie. Wat simpeltjes zeg.”
Jezelf het er makkelijk vanaf maken of (hoe-durf-je) een KIND de suprise in elkaar laten zetten is uit den boze. Je wil het als ouder natuurlijk niet op je geweten hebben dat een klasgenoot haar feestdagen doorbrengt bij een therapeut, omdat deze de teleurstelling van een suprise niet te boven komt.
Het is een bloedbad, een doodstrijd, een waar slagveld van papier-maché, crêpepapier, lijm en snippers. Een serieuze zaak waarvan mijn kind dan weer zegt:
“Mam, geef mij maar een schoenendoos mee naar huis. Dat kan ik in ieder geval nog meenemen op de fiets als we naar huis toe gaan.”
Surprise-stress voor ouders
Tot zover. Zullen we even afspreken dat we onze kinderen zelf iets laten knutselen? Stel je voor dat een kind teleurgesteld is omdat een ander kind ZO oprecht zijn best heeft gedaan op een surprise. Niet. Te. Doen. Een surprise teleurstelling bestaat niet.