7 januari 2020

Help! Mijn kind luistert niet…

3 minuten lezen Sarina Wijkhuizen

Oké, voor ik ga beginnen moet ik misschien eerst even iets opbiechten, ik kan dus niet tegen kritiek. Als kind kon ik dat al niet en hoewel ik nu natuurlijk niet meer begin te huilen wanneer iemand iets lelijks tegen me zegt of wanneer iemand me ongevraagd kritiek geeft, blijft het gewoon een struikelblok. En natuurlijk is kritiek vaak opbouwend bedoeld. Maar het blijft voor mij een dingetje, en nu dat ik moeder ben heb ik daar dus nog een zwakte bij gekregen. Want kritiek op mijn zoon vind ik misschien nog wel het aller moeilijkst. Mijn kind luistert niet… Zelfs de juf op school sprak mij erop aan.

Een ander vindt wat van mijn kind…

Als onze kinderen namelijk geboren worden zijn het in onze ogen stuk voor stuk lieve kleine engeltjes. En wanneer ze opgroeien en hun eigen stem en mening uitvinden, wil het nog wel eens gebeuren dat andere mensen ook hun mening over jou kind beginnen te vormen. En laten we zeggen, die is dus niet altijd positief. Want wat in jou ogen een engeltje kan zijn, is in de ogen van een ander misschien wel een bengel, of nog erger. Maar daar hoeven we dan niet over in details te treden. En dan zeg ik helemaal niet dat we blind zijn voor wat onze kinderen doen hoor. Ik weet namelijk dondersgoed hoe mijn vriendje in elkaar zit. Tenminste dat denk ik.

Ik bemoei niet!

Ik heb me dan ook altijd voorgenomen om me nooit met iemand anders opvoeding te bemoeien. Ervan uitgaande dat iedereen op zijn eigen manier enorm zijn best doet om een leuk wezentje op de wereld te zetten. En of dat in mijn ogen dan wel of niet is gelukt, dat doet er eigenlijk niet zoveel toe. Ik waardeer het kritiek van andere mensen namelijk zelf ook niet. Dus waarom zou ik het dan ongevraagd geven?!

Maar sinds ik thuis in de ziektewet zit ben ik gedoopt tot thuisblijfmoeder. Ik sta namelijk iedere dag op het schoolplein om hem weg te brengen en kom hem iedere dag weer netjes ophalen. En iedere dag bespreken we dus ook meteen uit school hoe de dag is gegaan. Ik merk de laatste tijd dat hij daar steeds een stukje negatiever over word. Waar hij eerst altijd met iedereen wilde spelen merk ik nu dat hij nog weinig interesse toont in het gross van zijn klasgenootjes.

En nou moet ik natuurlijk eerlijk zijn, thuis heeft hij regelmatig een grote mond de laatste tijd. En hij heeft op alles een weerwoord. Super irritant kan ik je vertellen. En hoewel ik probeer om consequent en redelijk streng te zijn merk ik dat nu ik zoveel thuis ben ik toch een stuk minder indruk op hem lijk te maken. En jammer genoeg ben ik dus niet de enige die dit opgevallen is.

Juf tike me op de vingers…

Juf deelde me vandaag mee dat het écht tijd werd dat wij thuis een goed gesprek met hem gingen voeren. Hij is steeds vaker brutaal op school en mijn kind luistert niet. Daarnaast bemoeit hij zich te veel met andere kinderen en had hij van de week ook nog eens gejokt op school.

Lichtelijk verbouwereerd stond ik juf aan te kijken. “We zullen het met hem gaan bespreken” Was eigenlijk het enige wat ik kon zeggen. Want ja… tuurlijk herken ik die dingen, maar op school was hij juist altijd heel erg lief en liep de juf dan ook met hem weg. Want zijn opmerkingen waren vaak juist heel grappig en hij was altijd vrolijk. Maar het komt er nu dus op neer dat juf me op vrij duidelijke wijze mee heeft gegeven dat mijn kind slecht luistert, zich niet lief gedraagt in de klas en ook nog eens brutaal is.

Moet ik strenger zijn?

Zelf dacht ik eigenlijk dat dit een fase was, drukke december maand, al die cadeautjes, toe aan vakantie. Mama weer veel pijn en vaak op de bank niet instaat om leuke dingen met hem te kunnen doen. Ik praat zijn gedrag niet goed natuurlijk, maar vond het eigenlijk wel logisch verklaarbaar. 

Vanmiddag gaan we het bespreken.. maar ik vraag me nu dus wel af, trek ik me dit te veel aan of moet ik hier nou juist wel strenger op inhaken?!

Photo by Wendy Wei from Pexels