Het leven van een 2-jarige is verschrikkelijk
Jocelyn van Manen- de Jong
Het leven met een tweejarige gaat niet altijd over rozen, hoewel het ontzettend gezellig is zo’n peutertje heeft het af en toe minder leuke kanten. Eén daarvan is de gevreesde peuterpubertijd. Het leven van een 2-jarige is verschrikkelijk…
Wacht maar…
Toen men tegen mij zei: “Wacht maar totdat Rafael in de peuterpubertijd komt!” Dacht ik eerlijk gezegd altijd dat ze overdreven. Dus mijn antwoord hierop was dan ook vrij laconiek. Iets in de trant van; “Ja komt wel goed, hij heeft nu al af en toe een driftaanval, ik weet wel hoe ik daar mee om moet gaan.” Zo erg kon het toch niet zijn?
Ik ben twee en zeg… NEE!
Oh boy was I wrong! Het begon als een normale dag, we gingen boodschappen doen bij de supermarkt en voor die tijd even langs de speeltuin. Dat lag toch op de weg er naar toe. So far so good. Eenmaal bij de supermarkt begon het sputteren met het befaamde woord NEE. Wil je in het wagentje? NEE! Wil je het wagentje duwen? NEE! Ok dan gaan we lopen. NEE! Dat gaan we wel.
Luisteren ho maar!
Wij boodschappen doen, hij pakte iets, leg maar terug! NEE. En ineens ging meneer erbij liggen. Hij had zichzelf op de grond geworpen en lag midden in de supermarkt (want dit doe je natuurlijk niet in gangpad 3 waar niemand je kan zien). Nee midden in de winkel lag hij daar te krijsen. Bij mij kwam het besef; dit is de peuterpubertijd! Mijn hemel wat een ellende. Ik moest dit even laten bezinken. Mijn eerste ingeving was: dit gaan we niet doen! Ik ben weggelopen, niet mijn kind doei! Grapje natuurlijk. Ik deed het anders…
Dat zou mijn kind toch nooit doen?
Ik probeerde hem af te leiden, dat werkte en zijn driftbui was daarna voorbij. Jammer genoeg duurde dit wel zo lang dat ik meerdere malen meelijwekkende blikken heb ontvangen van mede shoppers. Ik dacht dat dit soort situaties alleen voorkwamen in films maar niets is minder waar.
It goes on
Dit was het teken dat de peuterpubertijd écht begonnen was. Ik maak mijn buik nat voor meer. Daar hoefde ik niet lang op te wachten. Schreeuwen in de kinderwagen terwijl we net in de tram zijn gestapt, huilen als zijn haren gewassen moeten worden, bordje van tafel gooien als het beleg je niet aanstaan. Zo kan ik nog wel even doorgaan…
Een troost voor elke ouder die hier doorheen gaat: het is blijkbaar een fase! Maar at the end of the day, als hij moe is en zijn armpjes om mij heen slaat en zegt: “Mama kusje?” Dan is alles vergeven en vergeten. Doen ze expres, of niet?
Photo by Nicolette Attree from Pexels