Winkelen met kinderen leuk? Zo gaat het echt!
Cristel Lenssen
Nog net voor het coronavirus ons hele land in zijn grip heeft gaan we er gezellig een paar uurtjes op uit. Het zonnetje schijnt en we hebben wat dingen ‘nodig’. Er moeten communieschoenen gekocht worden en wat servies items vervangen worden. Ik verheug me vooraf altijd enorm op deze uitjes, even door de stad slenteren en wat waterige zonnestraaltjes opvangen. Twee brave kindertjes die aan het handje lopen en niet gaan zeuren. Winkelen met kinderen leuk? Daar kom ik even op terug!
Gezellig samen naar de stad…
Al in de auto bekruipt me het gevoel dat het niet zo idyllisch gaat zijn. ‘Mam, gaan we naar de speelgoedwinkel, of de game winkel’. ‘Mama, mag ik dan wat uitzoeken’. Hmm, wees slim mams, wees slim. ‘Nou schatjes, als jullie lief zijn doen we dat, want denk aan ons regeltje. Als jullie lief voor papa en mama zijn, zijn wij ook lief voor jullie’.
De eerste stop is een nieuw hebbedingetjes winkeltje in de stad. En dan begint het, overal moeten ze aan zitten, alles willen ze hebben. Gelukkig is papa erbij, onze geduldige held. ‘Ik moet plassen’ roep mijn dochter. Ja hoor, natuurlijk, daar gaan we weer. Thuis wilde ze niet ‘IK HOEF NIET TE PLASSEN MAM, OOK NIET PROBEREN’. Maar ja, MAMA kan de toekomst best goed voorspellen en MAMA wist dus dat dit ging gebeuren.
Toch wat kopen
De winkeldame was geweldig, we mochten plassen, want ze had zelf ook kinderen en wist hoe het werkte. Hulde aan deze dame. Maar dan voel ik me ook meteen zo ‘verplicht om iets te kopen’, want ja, zo aardig. Dus kies ik twee kaarten uit. Mijn oog valt ook op een boek voor de oudste en een doosje met spelkaarten voor onderweg. Manlief heeft een goede bui en zegt dat we het mee moeten nemen; hartstikke leuk! Maar het kleine ekstertje van ons moet ook wat en laat haar oog vallen op een ketting. Superleuk natuurlijk, want ze heeft smaak, een dure welteverstaan.
Uiteindelijk rekenen we dus € 40 af voor spullen die we niet nodig hadden, plassen bij de Hema a € 0,50 was wellicht een beter alternatief geweest.
Enfin, we lopen door om de benodigde servies items te halen. Nog voor we die winkel bereikt hebben, roept de oudste ‘ik moet ook plassen’. Welja, had je 3 minuten geleden natuurlijk niet voelen aankomen. Maar goed, papa gaat met hem terug naar winkel 1. Dochter installeert zich op een trapje waar we even wachten, ik schiet wat plaatjes en dan kunnen we verder.
Overmoedige ik
We slenteren wat langs etalages en genieten van het zonnetje, tot dusver is het nog gezellig. En dan, dan raak ik overmoedig en wil ik een kijkje nemen in een kledingwinkel, want mam heeft ook nog communiekleding ‘nodig’. Ik vraag de kinderen om even lief te zijn. Ik refereer even naar ‘ons afspraakje’ en begin te neuzen. Een aantal items verdwijnen met mij in het pashokje en ondertussen hoor ik papa al een aantal keer waarschuwen. Iets in de trant van ‘het is hier geen binnenspeeltuin’.
Het is godzijdank niet druk in het pashokje want zoonlief presteert het maar liefst drie keer om het gordijn open te trekken. Een pashokje blijkt namelijk een geweldige verstopplek te zijn, want ja dat doen die van mij als tijdverdrijf in een winkel. Dit was misschien een slecht idee van mij! Papa blijft rustig alle jurken bewonderen, maar helaas zit de juiste er niet tussen, ik ben er eigenlijk ook al klaar mee.
Kan ik verdwijnen?
De volgende stop is de schoenenwinkel. Ik had een leuk model gezien, maar daar denkt meneertje anders over: ze zitten niet lekker, ze prikken bij de kleine teen. Oh my god… de schoenen gaan uit en ik vraag hem zijn eigen schoenen weer aan te trekken. Ondertussen heeft dochterlief haar schoenen uitgetrokken en loopt ze te paraderen op lichtgevende schoenen in maat 36. Het ziet er best grappig uit, maar kan er eigenlijk al niet meer lachen. In een flits zie ik zoon voorbij rennen en tot overmaat van ramp maakt hij een sliding over de vloer… een sliding, JAAAA een sliding. Natuurlijk roept zijn zusje ‘wow, da’s vet hoor’ en maakt dezelfde sliding. De chaos is compleet; waar is dat gat waar ik in kan verdwijnen?
Eenmaal buiten slaan we rechtsaf en zegt zoonlief doodleuk ‘Uhh mam, de speelgoedwinkel is daar hoor.’ Ik schiet een tikkeltje uit mijn slof en maak hem heel duidelijk dat DAT tripje er vandaag echt niet meer inzit.
Ach, wat leek het toch leuk, slenterend door de stad, genietend van de zon en mijn mooie gezin… volgende keer beter. Voor nu: lang leve online shoppen!