Overvraagd moederschap: “Ik word gek (van mijn kids)!”
Denise Meijer
Ik klaag niet heel snel over mijn kinderen maar nu wil ik het even hebben over ‘overvraagd moederschap’. Dat ik niet klaag is omdat ik Ergens vind dat ik daarin geen recht van spreken heb. Tenslotte heb ik er zelf voor gekozen om aan kinderen te beginnen en alles wat daarbij komt kijken. Alle driftbuien, poepluiers, onderbroken nachten en ga zo maar verder. Je krijgt er gelukkig veel meer voor terug, maar zwaar is het wel. Zeker tijdens een pandemie, waarbij je ongeveer 24 uur per dag op elkaar aangewezen bent. Iets wat (in mijn opinie) tegennatuurlijk is als je kind een bepaalde leeftijd hebben bereikt.
Heerlijk die kids
Begrijp me niet verkeerd: ik geniet van de aanwezigheid van mijn kinderen. Sterker nog: toen ze nog een stuk jonger waren, was het zelfs zo dat ik niets anders wilde dan 24/7 bij me in de buurt houden. Al was ik dan ook weer niet zo’n moeder die er 24/7 bovenop zat. Dan krijgen ze ineens een bepaalde leeftijd. Ze gaan naar school, spelen buiten, gaan logeren bij vriendjes en vriendinnetjes… Mijn rol wordt ieder jaar een klein beetje kleiner en dit is heel normaal. Dit is biologisch zo bepaald en gewoon zoals het hoort te gaan. En ik ben er nu achter dat dit Moeder Natuur haar manier is om moeders te weerhouden om compleet van Tantje Lotje getikt te worden. Nog voordat haar kinderen de pubertijd bereiken als het even kan.
Overvraagd moederschap
We zitten nu dus zo ongeveer 24 uur per dag met elkaar opgehokt. Daar waar ik normaal gesproken ongeveer zes uur op een dag voor ‘mezelf’ heb. Dit is sinds april, het moment dat ook mijn ook jongste dochter (eindelijk) naar de basisschool mocht. Met een beetje vertraging overigens, want ook op dat moment heerste er corona en waren de scholen gesloten. Sinds de tweede golf heb ik dan ook last van het fenomeen wat ‘overvraagd moederschap heet’. Ik breng meer tijd met mijn kinderen door dan gezond is. Voor eigenlijk ieder weldenkend mens.
Ik hoor mijzelf niet meer denken…
Het ergste is misschien nog wel dat het lijkt alsof de kinderen plotseling weer compleet afhankelijk zijn van mij. Daar waar ze normaal gesproken zo ‘zelfstandig’ waren. Ik zit bijna te wachten op het moment dat mijn 9-jarige vraagt of ik zijn reet weer wil af komen vegen. Niet omdat hij dit zelf niet kan, maar omdat het wel zo lekker makkelijk is. Op ieder moment van de dag je moeder om je heen. Die er natuurlijk voor is gemaakt om je van je natjes en droogjes te voorzien. Dit is dus ‘overvraagd moederschap’.
Overvraagd moederschap en 1001 taken
Het aantal keer dat ik dus het ‘ge-mama’ hoor is niet meer op tien handen te tellen. Deze tweede coronagolf ben ik niet alleen moeder (je weet wel: dat mens dat eten maakt, voor schone kleding zorgt, het huishouden doet en bezig is met opvoeden en zorgen voor de kinderen), maar ook IT’er (online school gaat niet altijd zoals het hoort te gaan), huiswerkbegeleider, ober, politieagente, huishoudster en soms zelfs een BFF. Tenslotte heeft mijn dochter ook iemand nodig om samen met de Barbies te spelen.
En dat dus 24 uur per dag! Het heet ‘overvraagd moederschap’. Ik kan zelf niet eens rustig op de plee zitten, zonder dat er iemand vraagt waar ik gebleven ben. Iets wat heel normaal is als je kind een peuter is, maar het is tevens een tijd die je, als je kind ‘peuter af’ is, dankbaar achter je laat.
Doe mij de baan van mijn man
Stiekem ben ik zelfs jaloers op mijn man. Die voor zijn werk 60 uur per week de deur uit kan. Natuurlijk is dat ook geen lolletje, maar het is iets wat de overvraagde moeder in mezelf als een uitstapje begint te zien. Voor nu sluit ik mezelf een keer per week op in de voorraadkast. Met een reep chocolade, fles wijn en niets anders dan mijn eigen gedachten. Ik hoop dat deze golf snel voorbij is en de kinderen weer op een veilige manier naar school mogen gaan.
Al is het maar om mijn eigen, geestelijke gezondheid nog een beetje intact te houden.