Acht kaarsjes, duizenden herinneringen
Lieve Vera,
Over een paar dagen word je alweer acht jaar. Mijn grote kleine meid. Terwijl jij reikhalzend uitkijkt naar een taart met kaarsjes en een heleboel cadeaus, denk ik mijmerend terug aan alles wat al is geweest.
Bijna acht jaar geleden leerde ik jou kennen. Je was het mooiste baby’tje dat ik ooit had gezien. Gitzwarte haartjes en grote bruine ogen. Ik mocht voor jou gaan zorgen, en wat was ik trots. Ik voelde me de koning te rijk. Ondanks onze verschillen voelde ik al gauw: jij hoort bij mijn leven en voor jou wil ik alles doen.
Loslaten
Na een mooi, maar ook ingewikkeld jaar, wachtte mij de allermoeilijkste taak om te vervullen: jou loslaten. Ik weet nog hoe verscheurd ik me voelde. Natuurlijk wilde ik voor jou dat je een kans zou krijgen bij je ouders op te groeien, maar de gedachte dat ik je nooit meer zou zien kneep mijn keel langzaam steeds een stukje verder dicht.
De tijd daarna is een mistig gebeuren. Ik weet er niet meer zoveel van. Het leven liep voort en ik kuierde mee. Werk, studie, de dingen van alledag. De wereld draaide door, maar leek doffer van kleur. Ondanks je afwezigheid was je er elke dag. In mijn hoofd, in mijn huis, in mijn hart.
En toen kwam die donderdag in september, nu ruim vijf jaar geleden. Thomas woonde inmiddels twee maanden bij ons en ik was net weer begonnen met werken, na verlof en vakantie. Ineens waren er vier gemiste oproepen van pleegzorg, plus een voicemail met de dringende boodschap zo snel mogelijk terug te bellen. Aan het einde van de middag was jij terug bij ons thuis.
Lees ook: Dagboek van een pleegmoeder
We aten Chinees die avond. Jij nam alleen een beetje kroepoek en zei niets. Ik bracht je naar bed en je was stil. De volgende ochtend sprak je voor het eerst. Je vroeg wanneer Thomas nou eindelijk eens rustig zou gaan doen. Ik moest om je lachen en het ijs was een klein beetje gebroken.
We zijn nu jaren verder. Er is een hoop gebeurd, maar er is ook wat rust gekomen. En ondanks onze worstelingen durven we steeds een stukje dichter bij elkaar te komen, jij en ik.
Je bent nog steeds het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Gitzwarte haren en grote bruine ogen. Onthoud goed lieve Vera: deze keer mag ik voor jou blijven zorgen. Jij hoort bij mijn leven en ik wil alles voor je doen. Jij, mijn grote kleine meid, blaast straks die acht brandende kaarsjes uit. Ik ben ongelofelijk trots op jou en voel me, net als toen, de koning te rijk.
Bron afbeelding: Pixabay