ADHD, één grote leugen… Of?
“In Suriname hebben ze geen ADHD. ADHD is een Nederlandse uitvinding, net zoals Puberen”, aldus Roué Verveer 😉
Vroegah. Ging er met regelmaat een bal door de ruit. Jongens klommen in bomen en sprongen over sloten. Als ik mijn vader moet geloven, haalde hij daarbij regelmatig een natte broek. Zijn ogen glimmen erbij als hij het vertelt. En alle avonturen die ze ondernamen. Dat doen jongens nu niet meer. Of toch?
Vroegah. Kregen kwajongens nooit het etiketje ADHD. Hooguit paar tikken met de liniaal tegen het achterwerk of op de platte hand. AU! Gelukkig doen we dat niet meer, maar is het nu zoveel beter om er dan maar een Ritalin erin te douwen? De farmaceutische industrie zegt van wel. Natuurlijk. Hoeveel geld gaat daar in om? Daar hebben we natuurlijk het VOLSTE vertrouwen in. NOT!
Vooral jongens ADHD
Onderzoek leert dat met name jongens het beruchte ADHD / ADD etiketje opgeplakt krijgen. Waarom? Ja. Wellicht omdat ze wilder zijn dan meisjes. “Het lijkt wel een epidemie”, lees ik. Een hele besmettelijke dan. Elk kind dat druk, bewegelijk en ongeconcentreerd is heeft het tegenwoordig. Op de fora lees je onderwijl de opluchting van sommige ouders. “Eindelijk verklaarbaar. Het had een naam. Hij was niet gewoon vervelend.”
Alle kinderen zijn wel eens gewoon vervelend. Sommige kinderen in grotere mate dan andere kinderen. Dat kan een gedragsstoornis zijn, maar ADHD of ADD? Een beetje Googlen leert mij dat de de “bedenker” van ADHD, Leon Eisenberg op zijn sterfbed bekende dat ADHD een fictieve ziekte is. Als dat zo is, betekent dit dat miljoenen jonge kinderen op dit moment onnodig zware, geestverruimende medicijnen voorgeschreven krijgen. Fictief of niet, genoeg reden om aan de bel te trekken, lijkt mij.
Niet te snel roepen: Hij heeft ADHD!
Leraren en opvoeders zouden er in mijn ogen goed aan doen om niet al te snel te roepen: “Ah. Hij heeft vast ADHD.” Maar dat is mijn nederige mening. Vooropgesteld, ik ben geen expert (de huisarts is dat ook niet) en gelukkig ook nog geen ervaringsdeskundige. Wel heb ik het zien gebeuren. Ook bij mijn vader die leerkracht was. Niet dat hij de etiketten plakte. Wel kreeg hij de speciale gevallen in de klas. Soms bestond de helft van de klas eruit.
Klassen zitten er tegenwoordig vol mee. Dat komt natuurlijk ook, omdat we het onderwijs zoveel mogelijk proberen te integreren. Waar kinderen die moeite hadden met meekomen, vroegah nog sneller naar speciaal onderwijs gingen, mogen deze kinderen gelukkig (met nadruk op gelukkig) nu met de andere kinderen meedoen. Fijn voor het kind in kwestie. Niet altijd even fijn voor de kinderen erom heen of de leraar en lerares voor de klas.
Wat als je kind 18 is…
Toch. Hoe moeilijk het ook mag zijn. Het mag nooit een excuus zijn om dan maar etiketjes uit te delen en kinderen te drogeren. Dit schrijf ik zonder af te willen doen aan het leed dat hierachter vaak schuil gaat, want dat is er vaak ook. Wie ben ik dan om te zeggen, zeker als kinderen er zelf meer happy mee door het leven gaan. Op een forum lees ik: “Ons is ook verteld dat kinderen juist beschadigd kunnen raken van niet-slikken. Steeds de Sjaak zijn kan funest zijn voor het zelfbeeld van een kind. En juist kinderen mer ADHD lopen dan kans om op latere leeftijd aanvullende stoornissen te ontwikkelen. Of hun heil te zoeken in verdovende middelen.”
Er zit wat in. Heb alleen het donkerbruin vermoeden dat dit ze zomaar eens voorgespiegeld kon zijn door de mensen die hun brood verdienen met ADHD’ers zoals hun kind? Die zijn natuurlijk niet bepaald onpartijdig. Lieve papa’s en mama’s, probeer ook eens stil te staan bij later. Niet alleen bij nu. Wat als je kind 18 is. Hoe komt je kind dan van die etiketten af? Problemen bij rijbewijs, verzekeringen, schijnen normaal te zijn. En wie wil er nu een ADHD’er aannemen? Pffft.
Eén grote leugen
Stel voor: ADHD is dus een grote leugen. Bedacht of in ieder geval als fictieve stoornis in leven gehouden door de farmaceutische industrie. Zou het?
Zou het gedrag (wat we nu bestempelen met ADHD en ADD) slechts een symptoom zijn van deze moderne tijd? Deze tijd waarin we met z’n allen zo verschrikkelijk moeten? De tijd waarin jongens niet meer gewoon jongens kunnen zijn, geen uitlaatklep meer hebben, maar gedwongen zijn in een bepaald stramien mee te doen? Mee in de pas van een werkende papa en mama, mee in de pas van ons onderwijssysteem?
Zou het een symptoom zijn van ons haastige gedrag? Een symptoom van ons brein dat alle indrukken die op ons af komen niet allemaal meer kan verwerken? Is het een symptoom van de opgelegde prestatiedrang? De wil om alles te testen, vergelijken en meten, al vanaf het moment dat onze kinderen nog niet verwekt zijn? Het streven naar perfectie, volmaaktheid, terwijl we weten dat we dat nooit kunnen bereiken? Hoewel de medische wetenschap hard haar best doet om kinderen met gebreken bij voorbaat uit te sluiten.
Nog even en ze sporen die ‘zogenaamde?’ ADHD’ertjes en ADD’ers al op in je buik:
“Je baby schopt wel erg veel en draait zich continu om! Ik denk een ADHD’ertje. Zullen we dan gelijk maar met de Ritalin beginnen?”
Of toch maar gewoon aan de smoothies? Lekker gezond eten dus!
Nog een paar interessante artikelen op dit gebied zijn:
- Overdenking: Doen wij jongens tekort op school? Misschien wel! (Hetkind.org)
- Zijn dit Gewoon Drukke Kinderen? Of ADHD’ers? (De Correspondent, 2013)
- Hoe is het om op te groeien met het stempel ADHD? (De Correspondent, 2015)
- ADHD, wat u niet verteld word (Jeugdzorg Dark Horse, Meldpunt Jeugdzorg)
- Interessante discussie tussen ouders met ADHD’ers (op Ouders.nl)