Advies RSJ: Nederland moet stoppen met adopteren kinderen uit Buitenland
In de papieren staat dat ik op 2 december 1981 ben geboren. Een stempel in mijn paspoort vertelt mij dat ik 17 februari 1982 in Nederland ben gekomen. Een babymeisje van twee maanden vanuit een weeshuis in Seoul naar Nederlandse Friese bodem gebracht, omdat mijn ouders met idealistische ideeën voor adoptie hadden gekozen. Waarom zelf een kindje op de wereld zetten als er al zoveel zijn die ook een kans op een goed leven verdienen. Mijn biologische ouders hadden mij te vondeling gelegd omdat ze geen geld voor mijn verzorging en opvoeding hadden. Er was geen informatie over ze bekend, aldus het standaard verhaal.
Multiculti? Wat is dat?
Ik ben opgegroeid in verschillende plaatsen in Friesland, de samenleving was in de jaren 80 nog niet zo multiculti als nu en daar al helemaal niet. Volgens mij was ik in Roordahuizum de enige geadopteerde baby. In Bergum de enige peuter met een andere huidskleur. Later op de basisschool in Bolsward waren de getinte kindjes op 1 hand te tellen (de school telde destijds 400 leerlingen).
Bij mijn ouders werd altijd verondersteld dat ze zelf geen kinderen konden krijgen, daar werden ook telkens toespelingen over gedaan, door de hoofden die zich over de kinderwagen boven. Mijn moeder heeft op een gegeven moment haar uitleg hierover maar gestaakt, alsof ze zich voor haar ideaal moest verantwoorden.
Identiteitscrisis
Ja, ik ben vaak voor spleetoog uitgemaakt, of “gook” en als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat er tegen mij “ni hao” is gezegd, hoefde ik nooit meer te werken. Ja, ik heb een deukje of wat opgelopen. Heb me mijn hele kinder- en pubertijd niet “goed genoeg” gevoeld. Dit gevoel werd nog eens verstrekt toen mijn jongste broertje werd geboren, dat wel biologisch eigen kind was van mijn ouders. Ja, ik heb in de pubertijd een identiteitscrisis gehad en de littekens hiervan draag ik letterlijk bij mij. Ik heb talloze vriendjes versleten mogelijkerwijs hield dit verband met bindingen- cq verlatingsangst. En ten slotte ja, de band met mijn ouders is niet altijd optimaal.
Wie ben ik?
Toen ik in 2009 terug ging naar Korea kwam ik er in het weeshuis bij toeval achter, dat er een schaduwdossier van mij bestond. Er waren dus wel gegevens bekend. Een enorme mindfuck om 28 jaar later achter een deel van je geschiedenis te komen. Opeens had ik de mogelijkheid om mijn ouders te zoeken. Opeens wist ik dat ik daadwerkelijk op 2 december 1981 was geboren, waar en ook nog eens het tijdstip van mijn geboorte. En opeens had ik twee bloedzussen.
“Het is in het belang van het kind om op te groeien in een gezin in het land van herkomst”, volgens de RSJ.
Geen kansen in Korea
Hoeveel leden van de RSJ zijn zelf geadopteerd of hebben een geadopteerd kindje, hoeveel leden van de regering kunnen dit zeggen? Waarom ik dit gekscherend vraag? Omdat er uitspraken worden gedaan als: “Een kind is altijd beter af in een gezinssituatie dan in een tehuis en het is belangrijk dat een kind continuïteit van opvoeding heeft (…) Dus dat het in een omgeving blijft waar het de cultuur, de sociale omgeving en de taal kent”.
Enerzijds zou ik zelf nooit kiezen voor adoptie omdat mijn jeugd op zijn zachtsgezegd geen kattenpis was. Maar als ik in die omgeving, in die cultuur was gebleven, dan had ik waarschijnlijk geen studie rechten gedaan en was ik geen advocaat geworden. Dat is uiteraard gissen, maar de kans is groot dat het me in Korea anders was vergaan. Ik ken veel geadopteerden die allemaal wel een rugzakje hebben, of door de adoptie op de een of andere manier beschadigd zijn. Ik ken een meisje dat is teruggegaan naar Korea omdat ze zich daar meer thuis voelt.
Opgroeien doet ALTIJD een beetje pijn
Anderzijds ken ik ook heel veel Nederlanders, die gepest zijn in hun jeugd, en uitgescholden zijn om hun uiterlijkheden. Of je nu rood haar hebt, een beugel, pukkels, erg dun bent of juist te dik. Bar weinig scholieren ontspringen de namecallingdans. En welke puber maakt nu niet in meer of mindere mate een identiteitscrisis mee. Verlatingsangst bestaat ook bij veel mensen zonder dat hier een adoptie aan ten grondslag ligt. En hoeveel mensen hebben nu een geheel zorgeloze band met hun ouders? Wat ik wil zeggen is dat het opgroeien per definitie niet zonder slag of stoot gaat. Degenen die geheel vrij is van pijnen, verliezen of beschadigingen moet ik nog tegenkomen.
Er zullen geadopteerden zijn die heel gelukkig zijn, er zullen er zijn die ongelukkig zijn. Net zoals bij niet-geadopteerden. Het advies lokt weer een discussie uit waarbij ja- en neekampen weer fel van leer kunnen trekken. Als Adopko (geadopteerde Koreaanse) ben ik niet voor of tegen. Opgroeien in eigen land klinkt idealistisch maar wat heb je aan hetzelfde uiterlijk of dezelfde taal als je daarmee in de goot belandt?
Lieve overheid, hoewel zoals altijd vast heel goed bedoeld, bemoei je er niet mee. Nederland wordt regelmoe. Laat de keuze bij de toekomstige ouders. Opgroeien doet altijd een beetje pijn.
Bron beeld: Stockfresh