Het afscheid: hij heeft mij mama gemaakt
Denise Meijer
Een hoge bloeddruk en opgezwollen voeten. Denise werd opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging bij 27 weken zwangerschap. “Sterretjes zag ik al weken.”
Lees ook: De opname: het was foute boel & De bevalling: Ik was op slag verliefd
In het ziekenhuis aangekomen werden wij direct apart genomen door de arts. Hij had slecht nieuws, zo begon het gesprek en hij vertelde dat het infarct zo een groot gebied had aangedaan. Dat ons perfecte kleine mannetje, zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt zou zijn. Daarnaast had hij inderdaad een waterhoofd, waar een drain voor aangebracht zou moeten worden. Maar ook dat zou enkel nog meer schade kunnen veroorzaken en niets beter maken.
Het kwam er op neer dat hij een – zoals zij dat noemen – ‘kind-onwaardig’ bestaan zou moeten leiden wanneer wij zouden beslissen om de behandeling voort te zetten. Kortom: we werden geadviseerd om de stekker er uit te trekken. Ik keek de beste man aan alsof hij gek was geworden. Je gaat toch niet van een moeder vragen om haar kind te laten sterven? Dat kon hij toch niet serieus adviseren?
Second opinion
Ik raakte overstuur en vroeg om tijd om hier over na te denken. Hij benadrukte dat de situatie van onze zoon besproken was onder alle artsen en de mening unaniem was. Desondanks eiste ik een second opinion. Snikkend stond ik aan de couveuse van onze zoon en een verpleegkundige vroeg nog of we hem vast wilden houden. Ik wees het af. Iets waar ik tot op de dag van vandaag nog spijt van hem, maar ik kon het niet. Hem de steun geven die hij nodig had terwijl ik zelf aan het instorten was. Ik wilde naar huis, om na te denken. Om het nieuws te laten bezinken. Raar genoeg gingen mijn vriend en ik die nacht even onze eigen weg. Zo ging hij naar zijn ouders en ik naar die van mij. We woonden nog niet samen.
Gesprek kinderarts
Terwijl ik thuis vertelde wat er was gebeurd, viel er raar genoeg een soort van rust over me heen. Ik wist wat ons te wachten stond, wat het beste was voor ons kind. Die al zoveel had meegemaakt in zijn korte leventje. De volgende dag kregen wij het gesprek met een andere kinderarts. Die vanzelfsprekend hetzelfde verhaal had te vertellen als haar mannelijke voorganger. Maar nu was ik het met haar eens. Het was genoeg. Hij had recht op rust.
Ik brak pas toen mijn oma binnenkwam
We konden de familie bellen om langs te komen, zodat ze hem ook voor de eerste en laatste keer konden bewonderen nu hij er nog was. Ik brak echter pas toen mijn oma binnenkwam. Ik begon te huilen en herhaalde maar steeds dat het niet eerlijk was. Dat dit alles niet eerlijk was en dat was het ook niet. Ik wilde hem bij me houden, hem oppakken en heel hard naar huis rennen, hem veilig houden, gezond zien opgroeien. Maar vooral dit laatste zou op geen enkele manier gaan gebeuren en elke andere keuze die ik zou maken zou zijn, omdat ik hem niet kon missen.
Luchtje scheppen
Na een ruime tijd van knuffelen, was het de beurt van mijn man en ik ging even een luchtje scheppen met mijn moeder. Noem het vreemd, maar ik moest even uit de ruimte. Weg van de apparaten, weg van het verdriet. Maar al snel brak het moment aan dat ‘het’ moest gaan gebeuren. Mijn man en ik werden verzocht plaats te nemen in de familiekamer. Waar onze zoon al snel werd binnen gereden. Langzaamaan werden de slangetjes, plakkertjes en dergelijke van hem afgehaald en hij begon zelfs kort te huilen. Het was de eerste keer dat we zijn complete gezichtje konden zien.
Er werden foto’s gemaakt van hem, van ons, van zijn voetjes, handjes en van ons samen. Langzaamaan werd zijn ademhaling moeizamer en hartslag trager. Ik fluisterde hem toe dat hij mocht gaan, dat hij genoeg had gestreden.
Hij had nu rust
Om 15.05 op 31 juli, acht dagen na zijn geboorte, is hij na een dappere strijd, overleden. Zo klein als hij was, had hij gevochten als een leeuw. We hebben hem gewassen, aangekleed, hand en voetafdrukjes genomen en een lokje van zijn haar afgeknipt om vervolgens met lege handen naar huis te gaan. Djaysen bleef achter in het ziekenhuis. Dit klinkt misschien raar, omdat sommige mensen de behoefte hebben om nog wat dagen afscheid te nemen, maar dit was voor mijn gevoel mijn zoon niet meer. Hij was weg. Hij had nu rust, op een andere plek.
Park
Eenmaal bij mijn vriend thuis aangekomen brak ik. Ik voelde alle muren op me afkomen en raakte volledig in paniek. Ik dacht dat ik ter plekke het leven zou laten en ben vervolgens met mijn vriend opgehaald om naar mijn huis te gaan. De daaropvolgende dagen waren onwerkelijk. Zo waren we eerst aan het kijken naar huizen en babyspullen, zo stonden we nu een grafje uit te zoeken voor onze zoon. Ik koos voor een plek waarvandaan je uitkeek op het graf van mijn oom. Op de begraafplaats waar ik al als kind vaak kwam om hem te bezoeken met mijn oma en ouders.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik voel me prettig op deze plek. Het voelt in ieder geval niet aan als een begraafplaats, maar als een soort van park. Waar je rustig aan het water kan zitten op een mooie dag, of zelfs gewoon even kan lopen om te kijken naar de vogels, of naar de andere dieren die er lopen. De begrafenis zelf hebben we klein en informeel gehouden.
Plek voor onszelf
In de periode daarna werd het zwaar, al besef ik me dat pas achteraf. We besloten om toch het huis, waarvan we nota bene de dag voor Djaysen zijn geboorte hoorde dat we uitgeloot waren, toch te kopen. Dit omdat we beide toe waren aan een plek voor onszelf en naar iets om naar uit te kunnen kijken. Maar al snel kreeg ik moeite met het feit dat ik een moeder was, maar geen mama kon zijn en begon het te kriebelen om het weer te proberen.
Miskraam
Ik raakte de zomer, een jaar na Djaysen zijn overlijden zwanger, maar dit liep uit op een miskraam. Dit viel zwaar, het leek ons niet gegund en mijn vriend wilde vanaf dat moment voorlopig ook niet meer proberen. Uit angst dat het weer verkeerd zou gaan. Onze relatie verkeerde in zwaar weer, omdat ik niet kon verkroppen dat hij vond dat ik mijn gevoelens maar opzij moest zetten. Echter liep het allemaal anders en raakte ik een paar maanden daarna alsnog zwanger van onze tweede zoon, Dean.
Obsessief bezig
Tijdens deze zwangerschap kwamen we er achter dat ik de dood van Djaysen nooit echt had verwerkt. Ik had geen vertrouwen in mijn lichaam en was obsessief bezig met hem in mijn buik. Zo maakte ik hem regelmatig even ‘wakker’ om hem maar te voelen bewegen.
PTSS
Deze zenuwen kwamen er na de bevalling, die tevens uitliep in een spoedkeizersnede, uit en twee jaar later kwam ik bij de psychologe terecht met een fikse angststoornis. Veroorzaakt door toch zoiets als PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis), maar gelukkig ben ik er met de juiste hulp enigszins bovenop gekomen. Al zal een zwangerschap voor mij altijd spannend blijven. Zo ook de laatste zwangerschap van mijn jongste, een dochtertje. Al heb ik voor het eerst in ieder geval een klein beetje kunnen genieten. Zelfs van de keizersnede en de periode daarna.
Ik had hem meer moeten knuffelen
Het is in juli alweer 7 jaar geleden dat ik onverwachts, op 21-jarige leeftijd, heel snel volwassen ben geworden en achteraf zijn er natuurlijk dingen die ik nu heel anders had gedaan. Zo had ik hem in mijn ogen meer vast kunnen houden, moeten knuffelen, optimaal moeten profiteren van de korte tijd die we met elkaar mochten doorbrengen en ik voel me nog altijd schuldig dat ik dit niet heb gedaan. Al was dit omdat ik tot op het laatst het gevoel had dat het allemaal wel goed zou komen.
En zo heeft mijn moeder hem bijvoorbeeld nooit aangeraakt. Dit omdat ik haar had verteld dat hij hier last van had door zijn dunne huidje. De waarheid, dat wel maar ik heb toch het idee dat ik haar hiermee (geheel onbewust) iets heel kostbaars heb ontnomen en die dingen krijg je helaas nooit meer terug. Ik snap dan ook niet waarom ik hier op dat moment mee bezig was, terwijl we nota bene afscheid aan het nemen waren.
Als een actrice in mijn eigen verschrikkelijke film
Ik troost mezelf dan ook maar met de gedachten dat ik die periode doormaakte in een roes. Alsof ik een actrice was in een mijn eigen, verschrikkelijke film die maar niet tot een einde leek te komen.
Hij heeft mij echt een moeder gemaakt
Ik zal mijn oudste zoon nooit vergeten. Al heb ik het verdriet en de traumatische ervaring nu wel een plekje kunnen geven. Mijn kinderen groeien altijd op met de wetenschap dat ze een oudere broer hebben en hoewel we niet zo vaak gaan als voorheen: we bezoeken nog regelmatig zijn grafje en vieren zijn verjaardag nog elk jaar. Omdat, hoe kort zijn leventje ook mocht duren, hij mij toch echt een moeder heeft gemaakt op die dag en dat mogen we best vieren!