Afscheid nemen op de kinderopvang; zo doe je dat!
Denise Bijker
Omdat ik in de kinderopvang werk, heb ik de luxe om Fayn de eerste 4 jaar mee te kunnen nemen naar mijn werk. Niet bij elke opvang mag dit, en ik was allang blij dat ik de keuze niet hoefde te maken om hem naar een ander kinderdagverblijf te moeten brengen. Maar toch moest ik afscheid nemen op de kinderopvang. En leren loslaten…
Kind mee naar mijn werk
Juist omdat ik pedagogisch medewerkster ben, en altijd in de buurt ben van mijn kind, denk je misschien (en dat dacht ik zelf ook) dat het mij minder moeite zou kosten om hem over te dragen aan mijn collega’s. Maar daar kom ik nu wel op terug.
Als eerste ode aan mijn collega’s, ik werk op een hele fijne plek en ik vertrouw ze met mijn ogen dicht. Maar dat maakt het niet minder makkelijk om de zorg aan hun over te dragen.
Zoals je wel kon lezen in mijn eerste blog ben ik echt een regel moeder. Ik weet precies hoe ik het wil, en zo gebeurd dat meestal dan ook.
Toen ik zwanger was had ik alles al geregeld. De maandag en dinsdag werden mijn vrije dagen, de woensdag donderdag en vrijdag ging ik werken. Op donderdag zou Fayn naar mijn moeder gaan, en de overige twee dagen ging hij dan mee naar de opvang. Dat dit geregeld was zorgde bij mij voor rust.
Emotioneel mijn verlof afsluiten
De eerste maand dat ik weer aan het werk moest was Bryan nog thuis. De avond voor mijn eerste werkdag stond ik huilend boven Fayn’s bedje. We hadden zo’n fijne verlof periode gehad, echt met zijn 3en. En deze periode moest ik nu afsluiten. Dingen afsluiten heb ik altijd al heel moeilijk gevonden. Ook toen we na drie dagen ziekenhuis naar huis mochten, huilen! Want wie hielp ons nu midden in de nacht. Konden wij dit wel?
Of toen de kraamzorg erop zat. Omdat ze het zelf ook lastig vond, mocht ik van haar niet te emotioneel zijn. Dus de cadeautjes werden gegeven, ik bedankte haar, deed de deur dicht en Bryan stond al achter mij, klaar om te troosten.
Zo sloot ik dus ook mijn verlof af. Huilend. Met een brok in mijn keel stapte ik de auto in op weg naar het werk. En eenmaal daar was het ook goed. De kinderen waren blij, van ouders kreeg ik te horen dat ze het fijn vonden dat ik er weer was. Genoeg positieve energie!
Fayn mee naar de opvang
In september ging Fayn dus ook voor het eerst mee naar het werk. Eerst een ochtendje wennen, maar dat was meer voor mama zelf bedoeld. Mama moest wennen want ik vond het maar niks. Mijn kleine baby op een drukke groep, zou hij wel genoeg aandacht krijgen?
Fayn zit beneden op de groep en ik werk zelf boven. Op de woensdag probeer ik ook zoveel mogelijk boven te blijven, de eerste paar dagen was dat wel anders. Om de kleinste dingen ging ik naar beneden. ‘Hebben we nog bekers nodig?’. ‘Wil je een kop koffie?’. ‘Oh ik zie dat de boterhamzakjes op zijn, ik ga ze wel even halen’. Gek werd ik van mezelf. Waarom kon ik de controle nou niet loslaten?
Op de vrijdag is het al helemaal erg. Dan werk ik beneden op de groep naast hem. Als ik in de keuken, badkamer of hal ben. Ik hoor en zie hem altijd. In mijn pauzes ben ik altijd bij hem op de groep, even knuffelen of een flesje geven. Heel gezellig natuurlijk, maar op deze manier lukt het mij niet om hem los te laten.
Verlatingsangst
Als hij op donderdag bij mijn moeder is, dan merk ik ook echt het verschil. De mogelijkheid om hem dan eventjes te zien is er niet, dus ben ik ook veel rustiger. Toen ik hem laatst hoorde huilen moest ik mezelf echt dwingen om er niet heen te gaan. Dat is me gelukt, en dat is voor mij dan een klein stapje vooruit. Nu hij begint met de fase verlatingsangst moet ik écht gaan leren om hem meer los te laten en niet continue bij hem in de buurt zijn. Als hij straks echt verdriet heeft wanneer ik hem over draag, maak ik dit voor hem ook alleen maar moeilijker. Maar je kind loslaten als het nog zo klein is, dat is toch voor niemand makkelijk?
Lees ook: Het leven voor en na kinderen is niet te vergelijken
Afscheid nemen op de kinderopvang; zo doe je dat!
Een aantal ideeën en tips voor het afscheid nemen op de kinderopvang;
- Hou het afscheid zo kort mogelijk. Dit is misschien voor jou als ouder zijnde helemaal niet makkelijk, vooral niet als je ziet dat je kind verdriet heeft. Maar hoe langer jij blijft hangen, hoe moeilijker het voor je kind wordt.
- Wees duidelijk en neem wel bewust afscheid. Dus loop niet weg op het moment dat je kind dit even niet doorheeft. Op het moment dat je kind dit namelijk wel beseft dat je weg bent, ontstaat er vaak paniek.
- Geef iets mee wat zorgt voor troost. Knuffeltje/doekjes of misschien wel een speentje.
- Erken wat je zegt. Als je zegt dat je gaat, ga dan ook echt. En draag dan je kind over. Dit zorgt voor duidelijkheid.
- Maak het niet moeilijker dan wat het al is. ‘Niet gaan huilen he’. ‘Aaah, niet zo zielig kijken’. Hoe vaak ik dit wel niet hoor terwijl er dan nog niks aan de hand is. Door zo te reageren, zorg je juist voor emotie bij je kind.
En geloof me. Hoe vaak je dit als ouder zijnde wel niet hebt gehoord. ‘Je was de deur nog niet uit of je kind was al stil’. Dit wordt niet gezegd om het voor jou als ouder zijnde mooier te maken dan wat het is. Maar omdat het écht waar is.