Alle moeders kunnen het beamen; monsters bestaan echt!
Rust! Een oase van rust. Als ik ga zitten slaak ik een diepe zucht. Ik sluit mijn ogen en op het moment dat ik ze weer opendoe zie ik twee paar, correctie; 4 paar want de twee honden doen ook mee, ogen naar me staren. “Wat ben je aan het doen, Mama?” vraagt Jaylen. “Poepen, knul… poepen.” Terwijl ik mijn ding aan het doen ben probeer ik de handjes van mijn jongste uit de pot te houden. Onderweg naar de keuken word ik gevolgd en als ik op de bank ga zitten komen ze er gezellig bij. Wat hou ik toch veel van mijn twee kleine monstertjes. Maar rust, stilte, slaap en quality time is verleden tijd. Sinds dat Logan van lief dreumesje naar driftige peuterpuber is getransformeerd, staan deze woorden niet meer in mijn woordenboek. Sinds ik moeder ben weet ik het zeker; monsters bestaan echt.
Elke dag is een uitdaging
Logan, mijn temperamentvolle zoon, maakt van iedere dag weer een uitdaging. O wee als ik hem een gele beker geef in plaats van een blauwe. Of zijn groente door zijn aardappelen prak. Oh no, als ik per ongeluk het verkeerde filmpje aan zet. En het wordt extra gezellig als hij en zijn broer na school weer samen zijn. Grote brullen, rennen en gestamp, maar vooral veel gehuil want “Logan heeft me gebeten, mama!” of “Ja maar Jaylen sloeg mij” “Blijf van mijn speelgoed af!” “Niet op mijn hoofd gaan zitten” “Mama, Jaylen liet een poepiescheet in mijn gezicht”. Gelukkig vinden ze de poepiescheetjes dan wel weer grappig!
Poep- en plas fase
Jaylen, mijn iets minder temperamentvolle zoon maar eigenlijk ook nog best temperamentvol, zit in de piemel-en-poep is grappig fase. Zes jaar en leert een hoop (verkeerde) dingen op school. Erg leuk dat hij dat mee naar huis neemt en het zijn kleine broertje van drie leert….
We zitten aan tafel en ondertussen ligt Logan op de grond te brullen met een ieniemienie koffertje van Playmobil. Hij gilt en brult onverstaanbare woorden. “Wat is er, vent?” vraag ik, terwijl ik hem op schoot til. Al huilend piept hij: “Ik krijg het koffertje niet dicht, mama!” Voor de grote mens iets kleins, maar voor mijn grote kleine monster een big deal!
Tja… monsters bestaan echt!
Je zou denken dat monsters in het echte leven niet bestaan. Maar als je keer op keer je lieve engeltje ziet ontpoppen tot gruwelijk monster met een rood hoofd en wijd openstaande mond, piep je wel anders.
