We gaan allemaal naar Hillywood!
Toen ik Halina Reijn een paar weken terug in een interview hoorde vertellen over het moment waarop zij de film Annie voor het eerst zag, had ik even een flashback. Bij de aftiteling wist ze het zeker; Zij wilde dat ook, dáár, op dat witte doek. Ze wist het zeker, ze wilde actrice worden!
Betamax en Annie
Mijn eerste ‘ontmoeting’ met Annie (er volgden er nog velen) was een beetje zoals die van Halina. Een beetje maar… Ik heb die soundtrack echt e-l-k-e dag geluisterd. Als ik tussen de middag thuiskwam, ging meteen mijn cassetterecorder aan (mijn vader had de LP al mopperend voor me opgenomen) en galmde ik alle nummer fonetisch mee. De video had ik helaas niet. Mijn vader had zich voor het aanschaffen van de videorecorder- helaas voor mij- goed verdiept in de kwaliteit van het videorecorder aanbod en ook al waren wij zo stoer om als één van de eersten een videorecorder aan te schaffen, het was wel een Betamax. Stel je maar even voor hoe ik als meisje van 9 in die videotheek stond met één schap Betamax zònder en 20 schappen VHS mèt Annie! De kwaliteit van Betamax was inderdaad veel beter, maar dat was een detail dat ik op dat moment in mijn leven absoluut niet kon waarderen. Desalniettemin kende ik toch die film uit mijn hoofd.
Begin en einde van mijn eigen Annie carrière
Op school deden wij tijdens de weeksluiting zo vaak mogelijk dansjes uit het Annie repertoire. We schopten het zelfs tot runner up tijdens een grootse playbackshow in ons net geopende buurthuis. Choreografie deed ik, net als de styling. “Neemt graag de leiding” stond er letterlijk elk jaar op mijn rapport onder het kopje ‘omgang met andere leerlingen’. Well, someone’s gotta do it, toch? Uiteindelijk hadden we zelfs bijna een ‘gig’ geregeld bij het plaatselijk kindertehuis, maar toen waren mijn ouders een beetje klaar met mijn uit de hand gelopen hobby (er hadden ouders naar school gebeld om te klagen over mijn, kuch, bazigheid) en trok mijn vader er op een dag heel abrupt de stekker uit. Ik heb twee dagen gehuild. Daar ging mijn carrière on stage…
Mini Playbackshow? Kinderen voor Kinderen?
Ik geef het toe, showtime was echt mijn middlename. Ik was zo’n kind dat op elk feestje alle familieleden trakteerde met een optreden, of ze erom gevraagd hadden of niet. Kinderen voor Kinderen, Dolly Dots, ABBA, zelf in elkaar geknutselde balletdansjes op de muziek van Richard Clayderman (google maar onder zijn naam of onder ‘tacky piano-artiesten’) en zelf geregisseerde toneelstukjes, yep that was me! Ik herinner me nog goed hoe ik weken bezig was mijn Donna Summer act voor de Mini-Playbackshow voor de spiegel te perfectioneren. Ik had zelfs mijn outfit al klaar, maar Hennie koos nooit mijn brief. Ook mijn brief naar kinderen voor Kinderen, met een Post Scriptum dat ik eventueel ook geïnteresseerd was in een plekje bij hun koor, werd volledig genegeerd. Maar ik stopte niet met dromen en bij dat dromen, daar bleef het.
Uitstapjes naar Hillywood
Natuurlijk zagen mijn ouders dat ik talent had, maar ja welke ouder moedigt nu een carrière als ‘starving artist’ aan? Bovendien was dat wereldje toen zo een ver-van-mijn-bed-show. We hadden geen idee hoe je daar terechtkwam. Het was niet iets wat je even kon googelen. We hadden ook totaal geen contactjes in Hilversum. Onze uitstapjes naar Hilversum waren echter wel altijd een feestje. Iedere keer vroeg ik mijn vader nog even langs het AVRO en NCRV gebouw te rijden en elke keer voelde ik hoe mijn kinderhartje sneller ging kloppen bij het zien van die enorme letters op de gevel.
Iets met een appel en een boom…
Als ik nu naar mijn kinderen kijk, moet ik stekeblind zijn om niet te zien dat de appel bij ons heel dicht bij de boom is geland. De oudste wil dat ik hem inschrijf bij een castingbureau en hij heeft ook serieuze plannen om zijn eigen boyband te beginnen. Van de jongste heb ik tientallen video’s van haar Annie (halloooo daar zijn we weer) en Frozen optredens. Hoe vaak ik haar die balletles in heb moeten duwen, omdat ze ineens geen zin meer had, op dat podium tijdens de eindejaarsuitvoering had mevrouw nergens last van. Sterker nog, ik hoefde haar alleen maar op dat aankomende optreden te herinneren, om haar motivatie weer flink aan te wakkeren. En ook haar oogjes worden enorm als ze naar Kinderen voor Kinderen kijkt en haar wens is dat ze ooit tussen al die jongens en meisjes staat te zingen en dansen.
Dansmoeder en Viswijf
Hoewel ik het stiekem best jammer vind dat ik uiteindelijk nooit in de showbizz ben beland, begrijp ik heel goed waarom mijn ouders me heel subtiel richting een studie met toekomstperspectief hebben geduwd in plaats van richting een podium waar ik me samen met een dood gesubsidieerd gezelschap voor twee man en een paardenkop sta uit te sloven. En waar uiteindelijk mijn maandenlang keihard trainen beloond wordt met een slap applaus. En als ik me weer eens volledig overgeef aan mijn ‘Dance Moms’ verslaving, snap ik heus wel dat ik aanleg heb om net zo’n ordinair viswijf A.K.A (dans)moeder te worden. Daarom houd ik vooralsnog de boot een beetje af als het gaat om de showbizz ambities van mijn eigen supertalentjes. Maar goed, het bloed kruipt, waar het niet gaan kan. Als blijkt dat ze niet te houden zijn en er echt voor willen gaan, dan hebben ze absoluut mijn zegen en zal ik er alles aan doen om me achter de schermen, tussen de andere dansmoeders, altijd als een ‘lady’ te blijven gedragen…
Lees ook: Deze 12 moeders staan aan de zijlijn van het sportveld