Alles op zijn tijd
Mijn zoon ligt, na een ochtendje ren- en vliegwerk, in het zwembad voor een uurtje peuterzwemplezier, dus ik mag even zitten en uitpuffen. Koffie!! Aan de tafel naast die van mij vang ik een gesprek op dat mij direct laat twijfelen aan mijn opvoeding. Twee moeders bespreken namelijk met elkaar dat ze druk bezig zijn hun driejarige peuters flink voor te bereiden op de basisschool. De eerste vindt het heel belangrijk dat haar dochter in ieder geval kan tellen tot 20 en de cijfers 1 tot en met 10 kan herkennen. De tweede overtreft dat door te zeggen dat zij zich, met haar zoon vooral richt op het alfabet. Mijn gedachten gaan met mij aan de haal, waardoor ik de rest van het gesprek niet meer hoor.
Peuter leren tellen?
Tellen tot 20? Het alfabet? Ow. Echt? Jeetje! Mijn zoontje wordt over twee maanden vier. Ik bereid hem voornamelijk voor op de basisschool door er veel over te vertellen en voor te lezen. Maar niet door heel streng met cijfers en letters bezig te zijn. Lezen doen ze toch pas in groep drie? Of beginnen ze daar tegenwoordig al mee bij de kleuters? Hij herkent alleen de “J”, omdat dat de eerste letter van zijn naam is. Tellen kan hij redelijk tot dertien, hij blijft alleen de zeven en de negen met elkaar verwarren. Hij herkent de nul, de drie en de acht, omdat die respectievelijk een cirkel, zijn leeftijd en gewoon een mooi getal zijn. Ik vond het eigenlijk al die tijd al heel wat voor een ventje van drie. Door deze moeders twijfel ik daar nu aan. Volgens hen is het dus duidelijk te weinig en loopt hij hopeloos achter.
Enkele minuten laat ik mijn gedachtes toe om mezelf gek te maken, dan besef ik wat ik aan het doen ben. Houd eens even op Bianca, dit slaat nergens op. Zij doen gewoon wat zij denken dat het beste is voor hun kind en dat is prima. Zeg ik streng tegen mezelf.
Hij kan wel zwemmen
Ik sta op om naar het zwembad te gaan. Door de zomervakantie hadden we wat lessen gemist, waardoor hij nu dubbele lessen mag zwemmen om ze in te halen. Uiteraard ga ik ook de tweede zwemles de eerste vijf minuutjes even kijken. Ik ben verbaasd als ik de juf hoor zeggen dat hij zijn bandjes af mag doen. Hij glimt van trots, doet ze snel af en springt vol overgave zo het water in om vervolgens ook weer zelf, op zijn hondjes, terug naar de kant te spetteren. Ha, denk ik, hij telt niet tot 20 en kent al helemaal niet het alfabet, maar hij kan wel zwemmen! Vervolgens lag ik om mezelf, wat een opschepperige gedachten.
Alles op zijn tijd
Terug naar kantine, opnieuw tijd voor koffie. De moeder van een vast zwemvriendinnetje spreekt mij aan. Ze vindt het zo knap dat die van mij al zonder bandjes of kurkjes zwom. Ik zie dat ze hetzelfde doet als ik een half uur hiervoor. Haar dochter wordt deze maand vier en dan moet ze van het peuterzwemmen over naar het leszwemmen, zij zwom vandaag pas voor het eerst met kurkjes… Ik stel haar gerust. Maak je niet druk meid, ook die meid van jou gaat het wel leren. Ze kunnen niet alles tegelijk he. Ze zwemt misschien niet los, maar vorige week hoorde ik je nog vertellen dat ze wel zonder zijwieltjes fietst, nou dat kan mijn kind dan weer niet. Nog niet. Alles op zijn tijd. Ze lacht. Je hebt gelijk ook zegt ze. Ik maak mezelf altijd helemaal gek.
Van binnen moet ik lachen en denk, goh wat herkenbaar.
Bron afbeelding: Wikipedia