Wat als je kind plotseling ernstig ziek wordt?
Het is nu precies een maand geleden… mijn jongste dochter werd ziek. Eerst dachten we gewoon aan een griepje. Maar ze werd niet beter. Eigenlijk werd ze alleen maar zieker. Na twee bezoekjes aan de huisarts, de huisartsenpost en de Eerste Hulp werd onze kleine meid opgenomen. Op dat moment dacht ik nog: “Ze krijgt vast een infuusje om wat aan te sterken en dan mag ze na één nachtje weer naar huis” Het werden twee lange weken.
Lotte is een vrolijk meisje van 4 jaar, altijd vol energie. Daar was nu niets meer van over. Hele dagen lag ze op bed, alles deed pijn en op een gegeven moment kon ze niet meer zitten of lopen. Elke dag kwamen de verpleegkundigen 7 buisjes bloed prikken voor onderzoek, er werden röntgen foto’s gemaakt maar er kwam niets uit. De artsen stonden voor een raadsel. Het enige dat zij zagen was dat de ontstekingswaarden ontzettend hoog waren.
Die onzekerheid was om gek van te worden. Wat had ons kleine meisje toch? Waarom was ze toch zo ziek? Konden we de pijn maar overnemen.
Het ziek zijn wordt ‘een sprookje’
Na een week was er nog steeds geen duidelijke diagnose gesteld en de artsen stelden een PET scan voor. Een PET scan… dat is toch voor mensen met kanker… of iets anders engs? Maar toch niet iets dat onze Lotte zou kunnen hebben? De artsen legden uit dat ze dachten aan een bot ontsteking en deze zou goed te zien zijn op een PET-scan. Lotte zou in totaal 40 minuten stil moeten liggen in de scan: 40 MINUTEN! Zonder roesje! Een meisje van 4 jaar! Ok, het moest dan maar.
De dag van de scan brak aan en Lotte mocht vanaf 7.00 uur ‘s morgens niets meer eten of drinken. We werden goed begeleidt door de pedagoge vanuit het ziekenhuis. Lotte kreeg een ziekenhuispopje die zij zelf mocht aankleden en een naam mocht geven. Ze noemde haar “Lena”. Vanaf nu kreeg Lena alles wat Lotte ook moest.
De scan stond gepland om 14.30 uur maar zoals altijd in een ziekenhuis liep alles uit en was zij om 16.00 uur dan eindelijk aan de beurt. Met bed en al werden we naar een kamertje gereden van 3 bij 2 meter. Een kamer zonder kleuren en waar niks op de muren hing. Hier was ik door de pedagoge al op voorbereidt en gelukkig had ik boekjes meegenomen om voor te lezen en een cd speler met muziek: Dirk Scheele zou ons er wel doorheen slepen.
Als eerste werd er een neon geel gekleurde paal naar binnen gereden. Hieraan zat een infuuszakje met radio-actief vloeistof. Dit werd toegediend en vanaf dat moment het verzoek om niet meer te dicht bij haar in de buurt te komen. Maar als moeder kan je je op dat moment niet schelen waaraan je wordt blootgesteld, als je maar bij je kind bent, en het liefst zo dicht mogelijk.
Terwijl ‘het gif’ door mijn dochter naar binnen stroomde legde ik haar nog een keer rustig uit wat er straks zou gaan gebeuren. Lotte zou door de Tovertunnel mogen. En deze Tovertunnel zou haar helpen om haar weer helemaal beter maken. Het was belangrijk dat Lotte heel stil zou blijven liggen, zo konden de toverkrachten nog beter hun werk doen. Mama mocht erbij blijven… behalve de eerste 5 minuten want dan werd de ‘foto’ gemaakt (lees: ct scan).
Na nog een half uur voorlezen kwamen de verpleegster en pedagoge ons halen. Met bed en al werd Lotte de steriele, kille ruimte ingereden. Toen ze het grote apparaat zag raakte ze even in paniek en dat kon ik mij heel goed voorstellen. Het leek op een monster, zeker in de ogen van een vierjarige. “Kijk! Daar is de Tovertunnel” hoorde ik mezelf vrolijk zeggen. Lotte keek mij aan en ik zag de angst in haar oogjes.
De pedagoge legde uit dat we alles heel rustig zouden doen en pas als Lotte er klaar voor zou zijn we gingen starten. Ik tilde Lotte uit bed en samen liepen we een rondje om de scan heen. Het apparaat was groter dan ik dacht. Zou het haar lukken? Voor een volwassen iemand zou het al een uitdaging zijn.
Toen ze eindelijk op de plank van de scan zat begon ze te huilen. “Mama ik wil niet, ik vind het zo eng!” Toen ze daarna zelfs begon te smeken of ze alsjeblieft niet door de tunnel hoefde brak mijn moederhart. Op zo’n moment zou je het zo graag over willen nemen van je kind.
Hoe we het gedaan hebben weet ik niet maar nog vrij snel daarna is Lotte netjes op de plank gaan liggen en werd zij de scan in geschoven. Als eerste werd er een ct scan gemaakt en helaas mag er dan niemand aanwezig zijn in de ruimte. Ik sprak haar nog een keer bemoedigend toe en liep samen met de pedagoge de ruimte uit naar het kamertje waar de doktoren en verpleegsters mee keken op vier beeldschermen. Daar zag ik mijn kleine meisje liggen in de scan. Ze lag daar, doodstil, haar armen om popje Lena heen geklemd en heel zachtjes hoorde ik haar huilen. Op dat moment hield ik het niet meer droog. Ik keek naast mij en toen ik zag dat ook de pedagoge en een verpleegster het niet droog hielden besefte ik mij dat dit bijna niet te doen was. Waarom hebben ze haar niet gewoon een roesje gegeven?
Ik haalde een paar keer heel diep in en uit, sprak mezelf streng toe en kon de tranen wegdrukken. Die kwamen later maar weer terug, dacht ik. Eerst moet ik er voor Lotte zijn!
Na 5 minuten liep ik rustig naar binnen en zei dat Lotte het super gedaan had. Ik vroeg hoe ze zelf vond dat het ging. Haar antwoord: “Nu ben ik klaar he mam?!” Maar de PET-scan zelf moest nog beginnen!
Heel even dacht ik dat het niet zou gaan lukken. Maar het feit dat ik er nu wel bij mocht blijven was winst. Dit moet kunnen… kom op we gaan er gewoon voor. De verpleegster kwam melden dat de ct scan was gelukt en dat nu de PET scan werd gestart. Lotte lag nog al die tijd keurig stil dus daar ging ze. Heel langzaam schoof ze weer de scan in en heel rustig begon ik tegen haar te praten.
De Tovertunnel zou beginnen bij haar tenen, dan naar haar benen en zo steeds verder naar boven totdat haar hele lichaam de toverkracht had gekregen die zij nodig had om weer beter te worden. Steeds wanneer de plank wat door de scan bewoog gingen we samen in gedachten naar een lichaamsdeel. Dit kreeg dan allerlei kleuren: eerst rood, dan oranje, dan geel, groen, blauw, paars en als laatste goud en zilver. Ook Lena kreeg steeds deze kleuren en ik hield de volgorde van de kleuren aan zodat zij wist welke kleur wanneer zou komen. Op deze manier kreeg zij het gevoel toch nog enige vorm van controle te hebben over de situatie. Het werkte! Na ruim een half uur kwam de verpleegster melden dat het klaar was. Toevallig genoeg waren we toen net klaar met het hoofd.
Terwijl Lotte met bed en al weer naar de ‘gezellige’ kleine ruimte werd gereden waren we allebei blij en opgelucht. Ik vertelde haar dat ik ongelooflijk trots op haar en Lena was. Wachtend in de ruimte zette ik de cd van Dirk Scheele op en samen zongen we heel hard mee. Heerlijk even alle spanning eruit gooien.
In mijn volgende blog kunnen jullie lezen hoe het verder ging met het ziekenhuisavontuur van Lotte.
Beeld: Foto eigendom van Cindy Sanders (blogger)