Annemiek werd beschuldigd van ontvoering van haar eigen kind
Denise Meijer
Annemiek vertrok met maar toenmalige man om hun dromen waar te maken. Alles leek goed en wel tot het moment dat hun kind geboren werd. Door de stress van het bedrijf en de verandering die de nieuwe baby met zich meebracht begon haar man steeds meer te veranderen…
Hier het verhaal van Annemiek! Ze werd beschuldigd van ontvoering van haar eigen kind…
Ik ben in 2005 samen met mijn toenmalige man naar het buitenland vertrokken om daar zijn droom van een eigen bedrijf op te bouwen. Ik heb tot twee weken voor onze vertrekdatum volledig gewerkt. De eerste twee jaar na onze verhuizing waren we erg druk met veel papierwerk en later de bouw van ons huis, maar na slechts een paar jaar begon mijn man plotseling te veranderen. Hij begon mij steeds vaker te kleineren.
Woest door een huilende baby
In januari 2009 is onze dochter geboren door middel van een keizersnede. Ik was alleen tijdens de bevalling. Mijn man heeft zich de hele dag niet laten zien. Pas ’s avonds, toen onze kleine al bijna een uur oud was, kwam hij eindelijk kijken.
Na een heerlijke week herstellen in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Aangezien er geen kraamhulp is in het buitenland was ik direct weer alleen, maar ook het werk op ons bedrijf ging gewoon door. Mijn ouders zijn die tweede week gekomen om mij te helpen. Daar was ik superblij mee, maar na één week had ik te kampen met een woeste man. Hij was kwaad, omdat de baby teveel huilde en hij zijn nachtrust nodig had. Midden in de nacht vertrok ik met mijn baby naar de caravan van mijn ouders, zodat hij kon slapen.
Jaloers op de aandacht voor de baby
In de weken die volgden bleek al redelijk snel dat mijn man jaloers was op de aandacht die de baby kreeg. Hij was voor zijn gevoel niet meer belangrijk. Als hij mij belde moest ik eigenlijk direct opnemen en op komen dagen. Of ik met de baby bezig was interesseerde hem niet. Zowel hij, als ons bedrijf hoorde volgens hem op de eerste plek te staan. Verbaal werd hij steeds kwetsender en gemener.
Lees ook: Ik dacht dat ik dood ging maar ik bleek zwanger! Of toch niet?
Vechten voor ons gezin
We hebben geprobeerd personeel aan te nemen, maar die verdwenen allemaal al na een aantal weken omdat hij alleen maar schold en letterlijk schreeuwend opdrachten gaf.
We werkten zeven dagen in de week 365 dagen per jaar van 05:00 ‘s morgens tot circa 22:00 ‘s avonds. Ons bedrijf draaide top, we waren een van de beste bedrijven in de regio, maar ik kreeg het steeds moeilijker.
Familie en vrienden hebben me regelmatig gevraagd of het niet beter was om weg te gaan, maar ik wilde vechten voor ons gezin. Ik stelde vaak voor om op zondag weg te gaan. Gewoon, om wat leuks samen te kunnen doen. Maar dit resulteerde altijd in dat ik op pad ging met de kleine en meneer op thuis op de bank bleef liggen.
In overleg terug naar Nederland
De druppel voor mij was toen ik op een dag in de auto zat. Onze dochter was toen ruim twee jaar oud en compleet verkrampt. In huis werd ze zelfs al bang van het geluid van een handmixer. Plotseling knapte er iets in mij. Ik heb mijn tassen gepakt en ben, samen met ons kind, naar vrienden gegaan en heb ik een ticket geboekt naar Nederland. Natuurlijk wel in overleg met mijn man en eenmaal ‘thuis’ was er tussen ons ook iedere dag telefonisch contact.
Hij leek in te zien dat hij fout zat en wilde het bedrijf verkopen. Dus ik nam de beslissing om terug te vliegen en hem te hierbij te helpen. Binnen twee weken escaleerde de boel. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik wederom, in overleg, een ticket richting Nederland heb geboekt. Dit maal om daar ook definitief te blijven.
Hij zou ons naar het vliegveld brengen, maar zag hier uiteindelijk vanaf om een afspraak op het werk. Uiteindelijk hebben onze vrienden mij weggebracht.
Een fijne omgang
En toch hadden we, eenmaal in Nederland, nog altijd regelmatig contact.
Na tweeënhalve maand stond hij voor de deur met de boodschap dat hij het bedrijf gedeeltelijk had verkocht en graag de verjaardag van onze dochter samen wilde vieren. In de week die daarop volgde heeft hij haar ook nog een dag meegenomen naar zijn familie. Ik keek terug op een geslaagde week toen hij na deze periode weer vertrok.
Beschuldigd van ontvoering
Maar schijn bedriegt. Een kleine week later kreeg ik een brief in de bus van een advocaat. Ik werd beschuldigd van ontvoering. Een klap in mijn gezicht!
Ik zocht ook direct een advocaat en ik heb de scheiding ingediend. Ook moest er een aanvraag hoofdverblijfplaatsbepaling gedaan worden.
Helaas heeft mijn ex toen veel leugens tegenover de rechter verkondigd die ik, omdat ik in Nederland zat, op dat moment niet kon weerleggen.
Van ontvoering was er volgens de rechter geen sprake, maar onze dochter moest gedurende de scheidingsprocedure terug naar haar geboorteland.
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Als klap op de vuurpijl heeft mijn ex alles gedaan om de definitieve rechtszaak zo lang mogelijk uit te stellen.
Lees ook: Een seksloos huwelijk is niet gezond….
Eindelijk weer samen
Op 15 november 2012 kwam dan uiteindelijk het langverwachte telefoontje van mijn advocaat. Ik mocht mijn dochter per direct ophalen, maar besloot (omdat ex woedend was) dit pas na het weekend te doen. Op de 19de. In het weekend kon ik namelijk geen advocaat of ambassade bereiken, mocht dit nodig zijn. Een risico wat ik niet wilde nemen. Op 20 november waren we weer terug in Nederland. Mijn dochter week niet van mijn zijde. Zelfs even alleen naar de wc was niet mogelijk. Hechtingsproblemen, zo werd er geconstateerd.
Ik zou willen zeggen dat het daarna rustig werd, maar helaas. De laatste jaren hangen samen met zeker twee, drie en soms zelfs vier rechtszaken per jaar.
Zelf heb ik onze dochter drie jaar geleden onder toezicht laten stellen, omdat mijn ex iedere vorm van hulp tegenhield. Ze zag haar vader nog één á twee keer per jaar, plus vier weken omdat ze terug moest naar haar geboorteland.
Begeleide hulp
Helaas heeft mijn ex het vorig jaar zomervakantie ook gepresteerd om onze dochter te slaan en geestelijk te mishandelen. Iets wat ervoor heeft gezorgd dat de rechter het besluit heeft genomen dat ons kind niet meer naar hem, maar mijn ex naar onze dochter moet komen met begeleide omgang. Iets wat hij pertinent heeft geweigerd.
Voor deze tijd hadden vader en dochter een keer per week contact via Skype. Jammer genoeg viel het nieuws over de begeleide omgang niet in goede aarde wat ervoor zorgde dat mijn ex verschrikkelijk uitviel tegen onze dochter.
Vanaf dat moment is ook het Skype-contact verbroken en heb ik sinds jaren weer een ontspannen, vrolijk kind thuis. Ze heeft geen nachtmerries meer en is ook (eindelijk) zindelijk. Ze heeft rust.
Lees ook: Mirelle had een uitbuikplaatsing als hij maar gezond was…
Rust, zolang het duurt
Ook zijn vader heeft aangegeven bij de hulpverlening dat hij geen contact meer wil met mij, mijn familie of de gezinsvoogd. Mocht onze dochter zelf behoefte hebben aan contact dan staat hij hiervoor open, maar zelf doet hij geen moeite meer.
Ik heb de ondertoezichtstelling laten verlengen uit angst dat wanneer de hulpverlening buiten beeld is, mijn ex weer van zich laat horen om ons leven tot een hel te maken. Iets wat ons leven de afgelopen jaren oprecht is geweest.
Maar voor nu genieten we van onze rust, zolang deze mag duren…
Annemiek heeft haar verhaal anoniem gedeeld. Wil jij ook je verhaal kwijt? Stuur mij dan een mailtje. Wanneer je verhaal gepubliceerd wordt krijg je als bedankje een Goodiebag!
Photo by Kat Jayne from Pexels