De band tussen een moeder en haar zoon
Denise Meijer
Laat ik beginnen met één simpel feit: ik houd evenveel van mijn beide kinderen.
Ik heb géén favoriet. Punt. Maar toch wil ik het graag hebben over iets waar ik aanvankelijk sceptisch tegenover stond wanneer ik erover hoorde of las. Namelijk: de band tussen een moeder én haar zoon!
Toen ik hoorde dat ik een zoon kreeg heb ik wel even moeten slikken.
Simpelweg om het feit dat ik geen enkel idee had hoe ik met een jongen om zou moeten gaan. Meisjes waren bekend terrein. Al is het maar omdat ik zelf een ‘meisje’ ben.
Maar bij de officiële aankondiging dat er een klein penisje in mijn buik groeide stroomde al snel een dozijn aan dezelfde soort reacties binnen, namelijk: “Wat een geluk! De band tussen een moeder en haar zoon is zó speciaal!”
Ik wuifde dit een beetje weg. Tenslotte leek het mij dat je als moeder zijnde met ieder kind een speciale band hebt. Ongeacht het geslacht! Daarnaast zag ik vooral visioenen van mijn partner, druk aan het voetballen met zijn zoon.
Lees ook: Ik heb altijd een jongetje nodig gehad
Inmiddels zijn we 6 jaar verder…
…en die visoenen? Die zijn zonder twijfel uitgekomen. Maar ook al is zijn vader zijn held, zijn voorbeeld en zijn ‘beste vriend’; Er is niets wat er valt te vergelijken met de band die ik, als moeder, met mijn zoon heb. Niet dat ik ineens expert ben geworden in het doorgronden van mijn ‘echte jongen’! Nee, sterker nog: ik heb nog altijd meer raakvlakken met dochter. Noem het ‘herkenning’, het meisjesgedrag. Het is bekender terrein dan het energieke en stoere van een knul.
Maar naast het feit dat hij grotendeels van de tijd met ‘180 kilometer per uur’ door het leven gaat.
Komt ook zijn onweerstaanbaar lieve karakter. Het gegeven dat ik, ten overstaan van al zijn vriendjes, word begroet met een dikke knuffel en een kus. Hij draagt me op handen en heeft me op een voetstuk. Ik ben de enige vrouw in zijn leven en trouwen? Dat wilt hij nog altijd alleen maar met mij.
En hoewel ik best een ‘strenge’ moeder ben: als hij zijn puppy-oogjes opzet ben ik ‘klaar’ en moet ik ook echt alle zijlen bijzetten om niet overstag te gaan. Iets wat ik trouwens ook herken van mijn dochter, trouwens. Al heeft zij toch echt meer succes bij haar vader. Die haar ‘papa please’-oogjes op zijn beurt weer niet kan weerstaan.
Lees ook: Papa reageert anders op dochter dan op zoon
Of het nu biologisch is bepaald, of iets wat voornamelijk ‘tussen mijn oren zit’…
Wat mij betreft is de band tussen een moeder en haar zoon iets wat bestaat. Het is een unieke band, levenslang en onvergelijkbaar. Hoewel ik me er ook pijnlijk van bewust ben dat er ooit een dag komt dat hij officieel niet meer ‘mijn’ kleine jongen zal zijn. Een dag dat hij een speciale band met iemand anders zal vormen en ik naar de achtergrond verdwijn. Er komt een moment dat zijn hart uitgaat naar een ander.
Maar ik weet dat er in z’n hart altijd een plekje zal bestaan voor mij.
Want de band tussen een moeder en haar zoon?
Die is niet te breken en ik zal er dan ook altijd voor hem zijn!