Bedankt lieve juf!
Of in het geval van mijn dochter, lieve juffen. Mijn dochter heeft namelijk twee hele lieve juffen die met hart en ziel voor de klas staan. Twee schatten van mensen die er alles aan doen om het beste uit mijn kind te halen.
Het soort juf waarbij je, jaren later, nog steeds warme gevoelens krijgt. Zo had ik vroeger in groep 1 juf Petra en in groep 3 juffrouw Pons. Ik weet niet meer wat we allemaal deden, ik weet niet meer welke spelletjes we speelden. Ik weet zelfs niet meer hoe ze eruit zagen, maar als ik aan die periode terug denkt word ik blij.
Mijn dochter heeft nu haar eigen juf Petra en Juf Pons, alleen in haar geval zijn het Juf Mirjam en Juf Ingeborg. En ik ben dankbaar dat zij er zijn. Dankbaar dat ze elke dag weer het geduld, de liefde en de passie op kunnen brengen om 25 kleine stuiterballen in het gareel te houden. Dat ze mijn dochter steunen, sturen en begeleiden en haar helpen de wereld te ontdekken. Al gaat er ook heus wel eens iets mis, of net even anders als ik zou willen. Al ben ik het niet altijd met bepaalde methodes eens en al vraag ik me ook echt weleens af of iets niet anders had gekund, ik ben ze enorm dankbaar!
Opeens moest ik mijn dochter loslaten
Het moment dat ze naar school ging, was het moment dat ik haar voor het eerst echt een stukje “los” moest laten. Geen uitgebreide verslagen meer van de activiteiten van die dag, iets wat ik gewend was bij de gastouder. Maar een “het ging goed hoor” en daar moet je het mee doen. Wat zou ik graag een vliegje op de muur willen zijn om te zien hoe mijn kind het doet. Zou ze net zo zijn als thuis? Of is ze op school een compleet ander kind? Heeft ze wel vriendjes en vriendinnetjes en vindt zij de andere kindjes wel lief? Zoveel vragen die dan opeens komen en zo weinig antwoorden. Ik moest haar loslaten en wat was dat moeilijk! Maar ik kan niet anders zeggen dan dat haar juffen haar met heel veel liefde hebben opgevangen en daar ben ik ontzettend blij mee!
Lees ook: Die eerste schoolperiode, wat een (on)rust!
Juf zijn is zwaar!
Wat heb ik respect voor haar juffen! Want juf zijn is volgens mij vreselijk zwaar. Ja, die vakanties lijken mij ook erg fijn, maar verder zou ik voor geen goud willen ruilen! Zij weten elke dag weer het geduld op te brengen om voor de tienduizendste keer hetzelfde uit te leggen. Zonder dat ze geïrriteerd raken, zonder dat ze de moed opgeven. En daar waar ik soms moeite heb om mijn dochter in bedwang te houden, moeten zij dat bij twintig tot dertig kinderen doen. Je hoort ze niet schreeuwen, onderhandelen of smeken zoals ik soms doe. Maar kalm en rustig, al moet het honderd keer per dag en dat doen ze, met liefde, met respect en met passie. Ieder kind is anders maar dat maakt de super juf niet uit. Van hyperactieve stuiterballen tot bedaren brengen tot super verlegen kindjes die uit hun schulp trekken, ze doen het allemaal!
De dag is niet voorbij als de schoolbel gaat!
En als je dan de hele dag met de kinderen in de weer bent geweest, als je moe en voldaan op wilt gaan ruimen en de volgende dag voor wilt bereiden? Dan heb je te maken met de ouders. Mama’s zoals ik die graag willen weten waarom iets gebeurd is of juist niet. Dan heb je te maken met boze of juist verdrietige ouders. Onverschillige. streberige of gewoon nieuwsgierige ouders.
Lees ook: Juf of meester. Het is ‘gewoon’ werk toch…?
Daarnaast moet je lijstjes invullen, verslagen maken en plannen bijstellen. Want ieder kind heeft een eigen plan en alles moet vastgelegd worden. Afwegingen moeten gemaakt worden, rapportages moeten geschreven en knopen moeten doorgehakt worden. Beslissingen die je niet altijd even populair maken bij de ouders, maar die wel in het belang van het kind zijn.
Bedankt lieve juffen!
Lesgeven is een vak apart en super juf word je niet zomaar. Niet iedere juf of meester heeft dat in zich. Maar gelukkig zijn ze er wel en heeft mijn dochter er nu zelfs twee! Al heb ik ook mijn strubbelingen in het begin gehad, ik ben en blijf ze dankbaar. En wat ik nog het meeste waardeer, is het feit dat deze twee juffen de dagen van mijn dochter mooier maken. Dat ze haar met liefde begeleiden in een soms grote boze wereld en dat ik, als alleenstaande moeder, er helemaal niet alleen voor sta. Zonder het te beseffen zijn zij onderdeel van mijn wonderteam geworden. Zij helpen en begeleiden mijn dochter waar ik het soms niet kan.
Lees ook: Oproep: Meer waardering voor juffen en meesters!
Bedankt!
Ik weet dat mijn dochter volgend jaar afscheid van jullie zal moeten nemen en ik weet zeker dat er dan tranen zullen vloeien. En ik kan alleen maar hopen dat de juf (of meester) die ze dan zal krijgen net zo graag haar knuffels in ontvangst wil nemen en dat die met net zoveel liefde, passie en geduld, haar weer een stapje verder brengen. Maar tot die tijd rent ze nog even naar jullie om die kus of die knuffel te geven en geniet ze nog even van haar super juffen!
Bron beeld: Flickr