Bekentenis: ik ben het moederschap soms helemaal zat!
Love2BeMama
Oh, wat voel ik me schuldig dat ik dit schrijf, (en schuldig voelen wij moeders ons al snel), en ik zal nu wel de hele moedermaffia over mij heen krijgen, maar ik moet bekennen dat ik het moederschap soms even helemaal zat ben, er geen puf meer voor heb, en er even klaar mee ben. Klaar met het zorgen voor, even klaar ben met het regelen van afspraken, even klaar ben met taxi rijden naar clubjes, en afspraken, het rennen en vliegen de hele dag om iedereen een zo fijn, en relaxed mogelijk leven te geven.
Het moederschap: olé, olé
Ik ben er klaar mee om te moeten bemiddelen tussen ruzies (die natuurlijk nergens over gaan), en politieagent te spelen. Aan het einde van de dag, als alles op bed ligt, en de klok allang 22:00 uur heeft geslagen, plof ik total loss op de bank, denkend aan die berg was, waar je nog net niet van kunt abseilen, maar die er dus nog steeds ligt. Het is maar goed dat er voor mensen geen jaarlijkse APK bestaat, want ik kwam er zeker niet doorheen.
Alleenstaande moeder
Ik kan me haast niet voorstellen dat ik hier alleen in sta, zeker de alleenstaande moeders zullen mij begrijpen; het houdt gewoon nooit op! Begrijp me niet verkeerd; ik hou zielsveel van mijn drie (b)engeltjes, maar man, wat vreet het ook een energie. Hoe lekker zou het zijn als je moe bent, dat iemand zegt “blijf maar lekker zitten, ik neem het wel van je over”.
Waarom hebben ze geen handleiding?
Begrijp me niet verkeerd; ik ben echt wel heel blij en gelukkig, dat het krijgen van kinderen mij gegeven is, want dat het niet zo vanzelfsprekend gaat, en voor iedereen is weggelegd, besef ik me maar al te goed. Ik ben gelukkig dat ze er alle drie, gezond en wel zijn, want het had ook heel anders kunnen aflopen. (Maar daarover meer in een andere blog).
Weet je wat ik graag had gewild? Dat ik bij de fantastische geboortes (NOT) van mijn kinderen, er een handleiding bij had gekregen, dat zou het al een stuk makkelijker maken. Oke, een kind met autisme zat niet in de planning, een tweeling erbij al helemaal niet, en dat ik na 10 jaar huwelijk er alleen voor zou komen te staan, dat was niet bepaald mijn beeld van de toekomst. Maar goed, ik ben van niet lullen, maar poetsen, samen staan we sterk, schouders eronder, een glas wijn, potje janken, en weer door.
Ik kon niet meer…
Dat doorgaan echter, gaat mij steeds meer opbreken, want hoewel ik sterk aan de buitenkant lijk, barstte ik vanavond volkomen onverwachts in tranen uit. Zelden laat ik mijn tranen aan mijn kinderen zien, niet omdat ze niet mogen zien dat ook ouders verdriet kunnen hebben, maar omdat ik zeer gevoelige kinderen heb, en ik niet wil dat zij zich over mij zorgen gaan maken. Zij hebben hun eigen hoofdjes, die al vol genoeg zitten met dingen, en vragen, die er overigens altijd uitkomen, als ze naar bed moeten….
Het. Is. Zwaar!
Ik vind het moederschap gewoon soms heel zwaar. Constant ben ik met mijzelf in conclaaf of ik het goed doe, of ik de juiste beslissingen neem, of ik niets vergeten ben, of ze hun huiswerk wel af hebben, of ik iedereen voldoende, en dezelfde aandacht geef.
Tevens vind ik vind het ook best een grote verantwoordelijkheid om de kostwinnaar te zijn. Hoewel ik meer in mijn mars heb, dan het werk wat ik nu doe, blijf ik vastgeroest zitten bij mijn werkgever. Ik zou nog zoveel meer kunnen doen; van baan veranderen, een studie, of gewoon allebei, maar dan hoor ik weer dat irritante stemmetje in mijn hoofd, die zegt: “wat als je het niet naar je zin hebt, hoe komt dan het brood op de plank?, En als er veel tijd in een studie gaat zitten, dan gaat dat weer ten kostte van de kinderen, en ze hebben je zo nodig.”
Het moederschap is natuurlijk een mooi iets, het gaat alleen al snel ten koste van jezelf, althans in mijn geval.
Lees ook: Het leed dat co-ouderschap heet…
Een zoon met autisme
Het is niet dat ik geen vertrouwen heb in mijzelf als moeder. Toen mijn oudste zoon de diagnose autisme kreeg, wist ik dat ik voor hem zijn houvast moest zijn. Ik heb cursussen gevolgd, boeken gelezen, ik heb er alles aan gedaan om hem zo goed mogelijk te gaan begrijpen, zodat ik hem nu, maar zeker later, als de tijd daar is, met een gerust hart kan laten gaan. Daar is overigens nog heel veel voor nodig, maar als ik dan zie wat ik de afgelopen zes jaar met hem bereikt heb, dan mag ik best trots zijn op mijzelf, want makkelijk is het zeker niet.
Een kind met autisme heeft gewoon een andere aanpak nodig. Dat kost tijd en energie, maar ik vind dat je dat als ouder verplicht bent naar je kind toe, want wat we willen zijn; gelukkige kinderen, die vertrouwen hebben in zichzelf en hun kunnen, die de vrijheid voelen om tegen je te zeggen wat ze vinden, en denken, zonder dat ze zich zorgen hoeven te maken om een negatieve reactie, en wat vooral belangrijk is; een luisterend oor, begrip en vooral heel veel geduld.
Het houdt nooit op
Het moederschap is gewoon een fulltime baan, en het houdt nooit op. Echter, hoe je ook jouw moederrol vervuld, ik denk dat iedereen doet wat denkt dat goed is, en als dat werkt voor jouw kind(eren), dan ben je met vlag en wimpel geslaagd. Alles hoeft niet altijd perfect te zijn, dan gaat er maar eens wat mis, dan blijft die was maar eens liggen, er wordt zoveel van ons verlangd, het is een onmogelijke taak om alles perfect, en gestroomlijnd te laten verlopen. We doen ons best toch?, en meer kunnen we niet doen.
Lees ook: 17x Wat je niet verteld wordt over het moederschap
En als ik dan vanavond bij het naar bed brengen, uit drie mondjes hoor; “mama, ik hou van je, bedankt dat je zo goed voor me zorgt”, dan komen daar weer de tranen. Dit keer niet uit onmacht, en frustratie, maar van de liefde, die ik in 3-voud mag ontvangen, en ze mij even op dat moment, de gelukkigste mama ter wereld maken. Ach, daar doe ik het toch ook voor. Je krijgt wat je aankunt, zeggen ze wel eens, laat ik dat dan maar in mijn achterhoofd houden… Maar ondanks dat ben ik het moederschap soms wel helemaal zat.