Bekentenis: ik gooi de knutsels van mijn kinderen weg!
Cristel Lenssen
Zo, dit is mijn eerste blog en ik zet mezelf al lekker weg als #loedermoeder. Ik heb twee kinderen; een jongen van 6 en een dochter van bijna 3. Na de geboorte van onze dochter heb ik voor beide een grote herinneringskist laten maken om hier waardevolle spullen in te bewaren, denkend aan het eerste pakje, de eerste schoentjes, het tandendoosje, een haarlokje en meer van dit soort dingen. Laten we het even hebben over de knutsels van mijn kinderen. Ik heb mijn zoon uitgelegd dat bijzondere tekeningen, werkjes of knutsels een plekje krijgen in deze kist. Komen we meteen op een discussiepunt, zoon en ik liggen niet helemaal op één lijn als we het hebben over ‘bijzondere’ knutsels…. Ik flikker dus bijna alles weg terwijl hij alles wil bewaren.
Talent heeft ie niet…
Zijn knutsels zijn over het algemeen ook niet zo heel bijzonder. Hij vindt natuurlijk van wel. Hij heeft talenten en interesses genoeg en doet zijn moeder op sommige gebieden wat voor. Maar eerlijk is eerlijk, creatief is het manneke niet. Heeft ie van zijn moeder. Ook mama kan niet goed tekenen, haalde vroeger onvoldoendes voor handvaardigheid en vindt knutselen niet leuk. Waarom niet? Omdat ik het niet kan. In mijn hoofd ideeën genoeg maar het resulteert in een fiasco als ik eraan begin, dus begin ik er gewoon niet aan. Beter voor iedereen.
Ik ben dan ook geen moeder die op een regenachtige woensdagmiddag aan het knutselen slaat met de kinderen. Nee wij gaan spelletjes spelen of kruipen lekker op de bank voor een leuke film. Ik ben niet zo’n moeder nee…
Een ‘duistere’ periode
Terug naar de knutsels; want ondanks dat er thuis weinig geknutseld wordt, op de peuterspeelzaal en later op de basisschool wordt die schade ruimschoots ingehaald. Hele zakken vol tekeningen, werkboekjes en allerhande projectjes komen mee naar huis. Trots worden ze dan één voor één aan mama tentoongesteld… Tekening nummer 1, 2, 3 en 4 passeren de revue en de wow’s en toppies vliegen in het rond.
Kleuren kan het manneke nog best aardig als hij er zin in heeft. In de periode op de peuterspeelzaal heeft hij overigens ook een ‘duistere’ periode gehad waarin elke werkje een grote zwarte/blauwe/bruine vlek was, op zijn zachtst gezegd bijzonder.
Na de tekeningen komen de echte pronkstukken; de knutsels. Drie toiletrolletjes, wat bierdopjes en een leeg pak macaroni aan elkaar geplakt. “Cool he mam, wat ik gemaakt he mam…” Oké! (mijn hoofd maakt overuren want wat moet DIT nou weer voorstellen?) “Mooi hoor lieverd, maar wat is het precies?”. “Maaaaam, zie je dat dan niet, het is een ruimteschip/piratenboot of raceauto”, is dan meestal het antwoord.
Weg ermee!
Oeps, een gekwetst zieltje verder en wat doe ik? Ik geef hem vervolgens nog een trap na en zeg “liefje, dit gaat mama niet allemaal bewaren, hoor”. Ik strijk over mijn hart en laat hem drie items uitkiezen om te bewaren, de rest vliegt meteen het oud papier in. Zonder pardon. Die selectie van drie wordt vervolgens toch stiekem geminimaliseerd tot één bewaarexemplaar waar ik zijn naam en de datum op schrijf en dit netjes in de bewaarkist opberg, dat dan weer wel. Wat hoe schamel zijn geknutsel en tekeningen zijn; het zijn en blijven wel zijn herinneringen.
Lees ook: De ideale agenda voor moeders: Feeling Plantastic Planner
Photo by Gravitylicious.com from Pexels